voorjaar in de lucht?

Ik ben er  nog moe van. Een heel eind gefietst, ruim twee uur, door het Westerkwartier van Groningen. Wat is het daar stil, heerlijk. En mooie paden en weggetjes gevonden, de zon scheen een beetje, vogels zongen. Ik werd helemaal blij. Fietsen is toch ook zo gek nog niet, eigenlijk.

Lopen heb ik helemaal geen zin in. Ik voel nog steeds geknak en af en toe pijn en het lopen hielp toch niet. Als het breukjes zijn, zou het toch wel heel langzaam beter moeten gaan, volgens de sportarts. Het geknak past beter bij een gescheurde peroneuspees. Misschien heb ik wel allebei...

Ik moet nog een maand wachten voor ik dat weet....... Dus fiets ik maar vrolijk verder. Wat duurt het allemaal lang..... zucht.

toch breuk?

Volgens de sportarts kan het toch een breuk zijn. Een stressfractuur met kleine haarscheurtjes. Het kan ook dat de peroneus-pees beschadigd is of geïrriteerd. Of allebei.

Ik krijg nog een botscan en een echo om erachter te komen wat het nu is. De echo kon op zijn vroegst 19 maart....... Bijna een maand wachttijd!!! Soms vind ik ons gezondheidszorgsysteem echt waardeloos.

In het geval peroneuspees zou een operatie nodig kunnen zijn. In geval stressfractuur gaat het vanzelf over.

Afwachten dus maar.

barre tocht

Gisteren zag het weer er beter uit dan zaterdag. Dus hup, niet zeuren, fietsen. Ik was een beetje verkouden, dan maar niet zo'n lang stuk, en als het niet gaat, snel weer naar huis. Het ging goed. Ik kon nog wel een extra lusje erbij pakken.

Maar toen begon het te sneeuwen. Natte sneeuw. Ik werd nat, en kreeg het ijskoud. IJs- en ijskoud. En ik moest toch naar huis fietsen. Van stilstaan zou ik alleen maar kouder worden. Helemaal verkleumd kwam ik thuis. Ik wilde een warme douche nemen, maar er kwam bijna geen water uit de kraan. Gelukkig nog wel een klein beetje, genoeg om net de ontdooien, maar echt warm werd ik pas toen ik met een kruik en hete thee op de bank schaatsen ging kijken.
Brrrrrr.