gladde weg

Vrijdagmorgen. Na een nacht slecht slapen omdat ik me lag af te vragen hoe ik de vrijdag zou gaan plannen, zodat ik alles wat ik wilde doen ook echt kon doen, zat ik wat besluiteloos te ontbijten. Wat was slim, wat kon ik eerst doen, wat kon wel wachten? Ik had teveel plannen voor de 16 uur die ik nog had, die dag.

Ik besloot maar als eerste te gaan hardlopen. Want de ervaring had geleerd dat dat er anders bij in zou kunnen schieten en dat wilde ik persé niet. Mijn tegenzin tegen hardlopen was blijkbaar weer over....

Dus om half 9, muts op, handschoenen aan en naar buiten. Het bleek spekglad. Opgevroren regenwater. Rustig aan dus maar, niet uitglijden. Het weer was prachtig: zon, wat mist en nevel, koud en weinig wind. Ik liep heerlijk te genieten, ging niet te snel, het voelde allemaal goed. 10 km heerlijk gelopen.

Toen snel douchen, naar Groningen om een  opdracht binnen te slepen, toen naar mijn werk in Gorredijk, op de terugweg even langs bij een vriendin, die een kunsttentoonstelling (mede)organiseert in de Witte Kerk in Hemrik. Erg de moeite waard, overigens! Kijk zelf: hier is de brochure. Thuis meteen begonnen met nakijken van scripties van studenten, tussendoor koken, en om half 9 gestopt omdat ik heel moe werd.

Zo lukte het om het meeste wat ik wilde toch te doen!

tegenzin

Er wordt mij steeds gevraagd of ik al hersteld ben van de marathon. Meestal zeg ik dan nee. Want ik voel me nog niet terug op mijn oude niveau en heb nog helemaal geen zin om veel te lopen, ook al gaan de trainingen de laatste tijd best heel goed.
Zoals gisterenavond.

Met tegenzin vertrok ik om tien voor acht van huis. Ook nog vijf minuten te laat, dus ik moest hard fietsen. Eenmaal bij het verzamelpunt van de loopgroep aangekomen (nog net op tijd), vertelde trainerpaul dat we een tunneltraining zouden gaan doen. Nou ja, vooruit maar, dacht ik.

Maar eenmaal in de tunnels liep ik zonder plezier de heuvel 12 keer op. Dit ken ik helemaal niet van mezelf. Ik vond tunneltrainingen altijd wel leuk. Maar nu liep ik me af te vragen waarom ik dit deed. Ik kon ook wel stoppen en naar huis lopen. Waarom moet ik van mezelf altijd zo snel en veel lopen? Ik vond er echt niks aan. Betekende dit nu het einde van mijn plezier in hardlopen? Grote vragen en grote twijfels.

Maar na die 12 keer tunnel, liepen we nog twee keer 6 minuten. En die gingen ineens heel snel en makkelijk. Het voelde heel goed. Ik liep haast moeiteloos in een lekker vlot tempo. Het voelde soepel en licht. Weg waren meteen al mijn twijfels over hardloopplezier en einde hardloopcarriëre.

Misschien heb ik wel tegenzin en ben ik zo moe omdat ik de laatste tijd erg hard werk. Ik zal de precieze reden wel nooit te weten komen. Dus laat maar.

Langs vallende takken en omvallende bomen

Na vrijdag en zaterdag niet te hebben kunnen lopen, andere belangrijke dingen slokten de tijd op, had ik er vandaag zin in. Het was gaan stormen, maar dat kon me niet tegenhouden. Sommige stukken kwam ik bijna niet tegen de wind in, op andere stukken werd ik bijna van het pad geblazen of flink vooruit geduwd. Ook moest ik enkele vallende takken ontwijken, en hoorde ik een boom omvallen. Of het was een dikke tak die naar beneden viel, dat kan ook.

Ik dacht maar eens lange snelle tempo's te gaan lopen en stelde mijn horloge in op 8 minuten snel en dan 5 minuten rustiger. Maar toen ik net begonnen was, dacht ik dat die 8 minuten eigenlijk best kort waren. Ik meende me uit een trainingsschema van trainerpaul te herinneren dat er iets stond als 3 a 4 km snel als training voor een halve marathon. Dus onder het lopen mijn intervaltijd op mijn horloge veranderd in 15 minuten.

Dit deed ik drie keer, met dus steeds 5 minuten rustig ertussendoor. Hartslagmeter om, anders weet ik helemaal niet hoe hard ik nou eigenlijk ga. Dus de rustige stukken de Hf terug  laten gaan naar 140 en de snelle stukken met een HF van 165. En het ging heel best. Na de eerste twee keren was ik niet moe, na de derde keer wel. Toen nog 3 kwartier uitgelopen, rustig naar huis. Totaal een km of  23 a 24 gelopen, in bijna 2 uur.