lekker toch gehold!

Wat was ik moe. Ik had drie weken heel hard gewerkt en dit eindigde woensdagmiddag om half vijf, toen ik mijn cursus van die middag beëindigde. Ik reed naar huis, ging daar koken en na het eten sloeg de vermoeidheid al toe. Ik ging toch naar de loopgroep, want ik had best zin om even buiten te zijn en wat te hollen.

De vermoeidheid was donderdag nog helemaal niet over. Eerst heb ik twee uur mijn huis gepoetst, gezogen en afgestofd. Dat was ook al drie weken niet gebeurd. Het was fijn om te doen, even niet diep nadenken over statistiek  of onderwijs. Na het eten van mijn middagboterhammen kon ik mijn ogen niet meer openhouden en deed ik een dutje.

Nog steeds erg moe werd ik weer wakker. Toen moest ik nog boodschappen doen en daarna koken en eten. Om half negen vielen mijn ogen haast vanzelf alweer dicht en om half 10 lag ik in bed. Heerlijk geslapen, lekker lang, maar ik werd wel wakker met hoofdpijn.

Na het ontbijt heb ik samen met mijn dochter 4,5 km hardgelopen. Zij loopt lekker rustig, dat ging prima. Het ging steeds beter, mijn hoofdpijn verdween. Mijn dochter vond dit rondje genoeg, maar ik deed het rondje nog een keer, en nu wat sneller. Heerlijk, frisse lucht, lekker lopen, ik voelde me beter en beter.

Dus in totaal 9 km hardgelopen, van heel rustig tot net iets boven marathontempo. En het ging zo lekker, dat ik steeds meer zin krijg in de marathon!

De laatste training

Een echte training kun je het niet meer noemen, daarvoor vond ik de 6 keer 750 meter te weinig en deed ik ze te langzaam. Maar snel of lang, dat moet nu ook niet meer.

Eigenlijk viel het tegen. Ik was moe van de hele drukke weken die ik had gehad. En door de twee dagen rust waren mijn benen niet soepel. Eigenlijk mis ik het lopen. Ik ben gewend aan veel buiten zijn en veel hardlopen. Nu ik dat even minder doe, voel ik me minder prettig in mijn lijf zitten.

Dus ga ik toch vrijdag een stukje hardlopen.

heerlijk gespijbeld en nu weer vol goede moed.

Ik had echt geen zin meer in hardlopen. Ik had het ook gewoon heel druk met werk. Genoeg excuses om een keer een training over te slaan. Dus heb ik maandag en dinsdag niet gelopen, ondanks dat er 12 km op het schema stond. Het voelde heerlijk. Geen gestress om het lopen in de volle dag in te plannen, maar gewoon net even wat meer tijd over om alle andere dingen af te ronden. En tegelijk lekker uitrusten.

Omdat ik zo uitgerust was, mentaal en fysiek,  kon ik het weer opbrengen om lopend naar de woensdagtraining te gaan. Dat ging prima, de training zelf ook. Ik heb alle kilometers niet te snel, maar ook zeker niet langzaam gedaan. We eindigden te training ook nog eens dicht bij mijn huis, dus was ik vroeger dan anders thuis, fijn.

De dag erop, donderdag stond op het schema 15 a 20 km en die heb ik ook gedaan. Ik liep ongeveer 15 km en deze gingen heel goed. Gelukkig maar, want de 26 van afgelopen weekeinde waren zwaar, vooral omdat ik zelf liep te balen. Maar deze 15 waren heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik liep snel en krachtig, aan het begin wel wat stijf (logisch, zo snel na de kilometers van woensdag), maar ik eindigde vol energie en goede moed.

Na twee rustdagen (nou, rust: erg druk geweest maar niet met lopen) deed ik zondag de laatste loop voor de marathon, 16 km. Deze gingen nog beter dan donderdag. Ik liep in feite te snel, mijn lichaam en benen wilden dat gewoon.

Dus: laat de marathon  maar komen! Ik krijg er steeds meer zin in. Slechts een ding kan roet in het eten gooien, en dat is als ik ziek word. Dat moet dus maar niet. Daarnaast doet ook mijn voet bij gewoon lopen pijn, maar bij het hardlopen niet. Ik ga ervan uit dat die voet wel overgaat in deze rustweek, meestal was dit wel het geval in de afgelopen tijd.