t gaat langzaam vooruit

Snel hollen gaat goed, lang hollen nog niet zo. Dus ga ik maar lekker aan mijn snelheid werken. Maandag liep ik een km of 13 met daarin twee keer een stuk op een hoog tempo. Zo hoog dat ik even moest wandelen toen het stuk voorbij was. Ik had geen horloge om en ook geen afstandmeter (die heb ik helemaal niet), dus ik verzon gewoon steeds een stuk. Eerst tot voorbij het hunebed en daarna tot het einde van het bos. Dat was twee keer een ruime kilometer, gok ik.

Die stukken gingen best, maar de klap kwam dinsdag. De hele dag last gehad van mijn zere spieren. Het ging pas over toen ik dinsdagavond wat rekte voor de tv. De volgende dag was het over.

Toen was het woensdag en na de hele dag lesgeven en dus staan, mocht ik 's avonds weer hollen met de loopgroep. Ook hier ging ik lekker snel. Niet soepel, eigenlijk heel stroef, maar toch was het tempo hoog. Dit lukte allemaal. Het vreemde is dat ik na deze training nergens last van had. Zou dit komen doordat de training afwisselend snel lopen en wandelen is, maar ik op mijn eigen stukken alleen maar hard loop? Vast wel.

Maar al met al: er is vooruitgang, deze week kon ik 13 km lopen, vorige week (of al een week eerder, ik weet het niet meer) moest ik na 5 km al gaan wandelen.

weer lekker gehold

Zondag heb  ik weer eens lekker in het bos gehold. Heuvel op en heuvel af, door het mulle zand en over boomstronken van omgevallen bomen. Heerlijk. Omdat ik vond dat de training anders te kort was, ging ik er op de fiets heen en ook weer terug natuurlijk.

Niet eens heel erg nat geworden, van de heup geen enkele last, kortom alles was goed.