effe snel een 10km in het donker

Want het was sinterklaasavond en ik mocht van mijn kinderen niet 's avonds naar de loopgroep, want dan zou de Sint wel eens langs kunnen komen, je weet maar nooit... (het zijn tieners). Maar ik wilde toch perse lopen, morgen zou er ook al niks van komen en ik wilde het gewoon.

Dus kwam ik uit mijn werk, later dan gepland, toen bleek dat ik nog een was moest ophangen en konijnen moest verschonen.... Ik moest ook nog koken... dat ging niet meer lukken. Kinderen waren druk met de laatste hand leggen aan hun sintkadoos en -gedichten en -surprises, daar kon ik niet op rekenen.

Dus ik dacht: ik laat gewoon de boel de boel, hoe het met eten moet, jammer dan, zien we dan wel, er is nog soep en een boterham, maar ik ga nu eerst hardlopen.

Dus daar liep ik dan, het werd al donker en het was ook nog een beetje glad, hier en daar. Heel onverantwoord allemaal, ook al had ik mijn fluorescerende hesje aan en nog een extra lampje om mijn arm gedaan.

Maar het ging lekker, ik had goede zin. Ik liep rustig weg, ging gaandeweg steeds harder, verzon dan een stukje dat ik echt snel deed, en dan liet ik het tempo maar weer terugzakken. Lekker gelopen.

En thuis werd er patat gehaald en sla en kon ik bijna meteen gaan eten. Fijn!

Alles fijn en mooi

Zondagmorgen, na enig uitstelgedrag, nog even iets doen, nog even de krant lezen, nog even met mijn dochter praten, ging ik uiteindelijk toch op pad.

Ik had bedacht dat ik wel 15 keer 1 minuut snel kon doen met 1 minuut rustig tussendoor. Een mooie afwisseling van mijn 3 keer 15 minuten van vorige week.

Ze lukten prima. Ik werd er lekker moe van, maar kon alles prima volhouden, ik had er nog wel een paar kunnen doen, maar dat deed ik lekker niet.

Na deze 15 snelle minuten en het even wandelen om bij te komen, liep ik nog bijna een uur rustig naar huis. En dit uur was fantastisch! Ik liep in een lekker vlot tempo, maar het ging moeiteloos. Het voelde zoals de eerste 21 km van een marathon horen te gaan: heel makkelijk, zonder moe te worden. Het leek wel of ik dit wel uuuuuuren kon volhouden. Gelukkig hoefde het maar een uur, toen was ik namelijk thuis en omdat ik zo laat was begonnen, zat mijn gezin al te wachten met een gedekte tafel voor de lunch. Lief he!