Het was woensdag warm. De hele middag zat ik lekker in de tuin te genieten van het mooie weer, luisteren naar de Tour de France op Hilversum(eigenlijk natuurlijk radio) 1. Ik vind het volgen van de TdF via Radio TdF veel leuker dan het te kijken op de TV. Al in mijn jeugd luisterde ik met mijn broer naar Radio TdF. Ik vind het leuk dat de tunes, en de muziek nog nagenoeg onveranderd zijn gebleven. Bovendien vertellen de verslaggevers van Radio TdF veel enthousiaster over de wedstrijd dan die van de TV. Ik vind het TV-commentaar ongelooflijk slap en emotieloos.
Maar goed, aan de middag kwam al vroeg een einde, want ik moest om 7 uur weg, dus om 6 uur eten, dus om 5 uur gaan beginnen met koken.
Om 7 uur vertrok ik lopend naar de looptraining. Onderweg viel het me al op hoe warm het eigenlijk nog was. Ik had ook nog moeie benen en wat spierpijn van de afgelopen week. Ik deed het maar heel rustig aan, maar kwam toch bezweet en met een rood hoofd aan bij VV Roden.
Hier kon ik nog even uitrusten en toen kwamen er een paar dames die ik training zou geven. Dat was leuk. Het waren enthousiaste beginnende lopers. Voor het eerst gaf ik een hele training. De dames vonden het leuk en bedankten mij na afloop. Ik kwam mooi uit qua tijd: precies om half 9 waren we weer terug bij het startpunt. We hadden lekker door het bos gelopen, waar het gelukkig minder warm was.
Na het geven en meelopen van deze training, holde ik door naar mijn eigen training. Hier was ik precies op tijd om een piramide van snelle stukken mee te lopen. En snel ging het weer. Alleen de laatste 3, 2 en 1 minuut wilden mijn benen niet echt meer. Ook wel logisch: ik was toen al 2 1/2 uur bezig geweest met lopen.
Aan het eind van de training moest ik natuurlijk ook weer naar huis lopen. Gelukkig liep C. die bij mij in de straat woont met mij mee, bijna helemaal naar huis want ik was erg moe geworden. Al kletsend gingen de drie kilometers voorbij. Aan het eind was ik geloof ik zo moe dat ik alleen maar af en toe 'ja' zei op haar verhaal. Zo herinner ik het mij.
Nu twee rustdagen en dan wil ik zaterdag weer 30 km lopen. Heel langzaam want ik denk dat ik dan behoorlijk moe zal zijn omdat ik de afgelopen week al 95 km heb gelopen.
donderdag 18 juli 2013
dinsdag 16 juli 2013
15 in de warmte
Vanmorgen vol goede moed vertrokken. Het ging lekker. Na een uur dacht ik dat ik ook wel een rondje van 20 km ervan kon maken, zo lekker ging het toen nog. Maar ik besloot dit niet te doen, aangezien ik morgen training ga geven en zelf ga trainen en als ik hier dan ook lopend naar toe ga, dan kom ik wel aan de 20 km. Dat hoeft dus vandaag niet. Bovendien moet ik deze week niet al te moe worden voor de activiteiten die volgende week gepland staan.
Ik had het paadje dat mij in een klein half uur naar mijn huis zou leiden nog niet genomen of het werd warm en zwaar. Ik ging steeds langzamer lopen. Gelukkig groeiden in de berm veel paardenbloemen die ik wel moest plukken voor onze konijnen. Dus ja, toen moest ik ook wel even stil staan, natuurlijk.
Na 1 1/2 uur was ik weer thuis, waar ik, na eerst een tijdje met koude thee in de schaduw te hebben doorgebracht, verder de hele middag in de tuin in de zon heb gezeten, luisterend naar de Tour de France en lezend in mijn boek.
Ik had het paadje dat mij in een klein half uur naar mijn huis zou leiden nog niet genomen of het werd warm en zwaar. Ik ging steeds langzamer lopen. Gelukkig groeiden in de berm veel paardenbloemen die ik wel moest plukken voor onze konijnen. Dus ja, toen moest ik ook wel even stil staan, natuurlijk.
Na 1 1/2 uur was ik weer thuis, waar ik, na eerst een tijdje met koude thee in de schaduw te hebben doorgebracht, verder de hele middag in de tuin in de zon heb gezeten, luisterend naar de Tour de France en lezend in mijn boek.
maandag 15 juli 2013
Volop Energie
Na de 30 km van donderdag, nam ik vrijdag maar een rustdag. In de loop van de middag voelde ik de spierpijn in mijn bovenbenen opkomen. Het was toch wel wat ver geweest, blijkbaar, die donderdag. Maar echt moe was ik niet.
Voor zaterdag had ik 20 km gepland. Maar door de spierpijn had ik twijfels of dit niet te veel zou zijn.
---
Eigenlijk vind ik deze zin niet kloppen. 20 km is niet te ver. Dat kan ik altijd wel lopen als het maar niet snel hoeft. Of ik het volhoud is een mentale kwestie. Ik ben ervan overtuigd dat je altijd nog wel een kilometer verder kan of een stapje harder als je dat wil. Dat je dit niet doet, is een besluit dat je op een gegeven moment neemt omdat het teveel pijn gaat doen. Ergens is natuurlijk wel een grens: op een gegeven moment is de energie wel echt op. Maar volgens mij ligt die grens (bij mij althans) behoorlijk ver en heb ik hem nog maar een paar keer in mijn leven bereikt. Als dit al zo was, toen.
---
De zin moet dus zijn: Door de spierpijn wist ik niet of deze 20 km prettig (prettig is geen goed woord, misschien moet het zijn: acceptabel) zouden verlopen. Ik koos mijn route dus zo, dat ik ook na 10 of 15 km een shortcut naar mijn huis zou kunnen nemen voor als verder lopen te moeizaam werd of teveel pijn zou gaan doen (waarbij ik dus zelf besluit wanneer de moeizaamheid of de pijn teveel was. Dus het is geen fysieke toestand, maar een mentale. Nu genoeg hierover gezeurd).
Het begin ging nog wat moeizaam. Ik had last van een suikerdip omdat ik ongeveer een half uur na het ontbijt vertrok. Maar dit trok na een half uur weg en toen liep ik prima. Niks shortcut, maar gewoon 20 km gelopen. Mijn benen en lijf wilden steeds snel gaan lopen, maar dat mocht niet van mij, dus ik heb dit maar af en toe kleine stukjes gedaan. Moe maar voldaan kwam ik thuis, waar de spierpijn verminderd leek te zijn.
Zondag toch maar naar de loopgroep gegaan. Ik voelde de spieren in mijn bovenbenen wel weer wat meer, dus ik hoefde van mezelf niet zo snel te lopen. Op het programma stond 12 keer 2 minuten en maar deze gingen zo makkelijk dat ik toch gewoon snel liep. Ik was verbaasd over mezelf. Waar komt al deze energie ineens vandaan?
Voor zaterdag had ik 20 km gepland. Maar door de spierpijn had ik twijfels of dit niet te veel zou zijn.
---
Eigenlijk vind ik deze zin niet kloppen. 20 km is niet te ver. Dat kan ik altijd wel lopen als het maar niet snel hoeft. Of ik het volhoud is een mentale kwestie. Ik ben ervan overtuigd dat je altijd nog wel een kilometer verder kan of een stapje harder als je dat wil. Dat je dit niet doet, is een besluit dat je op een gegeven moment neemt omdat het teveel pijn gaat doen. Ergens is natuurlijk wel een grens: op een gegeven moment is de energie wel echt op. Maar volgens mij ligt die grens (bij mij althans) behoorlijk ver en heb ik hem nog maar een paar keer in mijn leven bereikt. Als dit al zo was, toen.
---
De zin moet dus zijn: Door de spierpijn wist ik niet of deze 20 km prettig (prettig is geen goed woord, misschien moet het zijn: acceptabel) zouden verlopen. Ik koos mijn route dus zo, dat ik ook na 10 of 15 km een shortcut naar mijn huis zou kunnen nemen voor als verder lopen te moeizaam werd of teveel pijn zou gaan doen (waarbij ik dus zelf besluit wanneer de moeizaamheid of de pijn teveel was. Dus het is geen fysieke toestand, maar een mentale. Nu genoeg hierover gezeurd).
Het begin ging nog wat moeizaam. Ik had last van een suikerdip omdat ik ongeveer een half uur na het ontbijt vertrok. Maar dit trok na een half uur weg en toen liep ik prima. Niks shortcut, maar gewoon 20 km gelopen. Mijn benen en lijf wilden steeds snel gaan lopen, maar dat mocht niet van mij, dus ik heb dit maar af en toe kleine stukjes gedaan. Moe maar voldaan kwam ik thuis, waar de spierpijn verminderd leek te zijn.
Zondag toch maar naar de loopgroep gegaan. Ik voelde de spieren in mijn bovenbenen wel weer wat meer, dus ik hoefde van mezelf niet zo snel te lopen. Op het programma stond 12 keer 2 minuten en maar deze gingen zo makkelijk dat ik toch gewoon snel liep. Ik was verbaasd over mezelf. Waar komt al deze energie ineens vandaan?
Abonneren op:
Posts (Atom)