Weer terug van drie weken voornamelijk Frankrijk. Het valt meteen op hoe koud het hier is. In de vakantie heb ik in de eerste week een paar mooie duurlopen (bijna 2 uur) gedaan, waarvan 40 minuten tegen een berg op. Ging prima.
Daarna een paar dagen rust en toen volgde de ultieme uitdaging: per fiets eerst over de kleine sint-bernard-pas en de volgende dag over de grote sint-bernard-pas.
De kleine is ruim 2100 meter hoog, waarvan wij er 1500 moesten klimmen. Ik had nog nooit zoiets gedaan, dus ik begon vol goede moed, in een te groot verzet, bleek later. Helemaal kapot kwam ik boven aan. Wat was het zwaar!!!!! We hadden natuurlijk ook nog 15 kg bagage achterop de fiets en geen pedalen die aan je voet vastzitten. Een heel klein stukje heb ik gelopen omdat fietsen echt niet meer ging. Tot 1800 meter ging alles nog wel, maar daarna werd het door de ijle lucht en de vermoeidheid heel erg zwaar. Maar toch gehaald, en vanaf de pas gaat het heel erg snel naar beneden. Die dag bijna 90 km gefietst, dat vond ik ontzettend ver, met zo'n beklimming erin. Ik was dan ook 's avonds helemaal afgepeigerd, ik had niet eens energie om te eten, maar dat moest toch maar. Het voelde alsof ik een marathon had gelopen.
Ik vond het eigenlijk zo zwaar, dat ik de grote st-bernard helemaal niet meer zag zitten. Ik had al besloten deze pas met de bus te doen. Maar de bus kon de fiets niet meenemen, dus dan moest ik er toch maar overheen fietsen. NIks aan te doen. Als tussenoplossing konden we nog een camping nemen halverwege de pas.
Maar tot mijn verbazing ging het fietsen de volgende dag heel prima. Ik was op de fiets van mijn zoon gaan rijden, die een lichter verzet had en had nog wat zware bagage aan hem gegeven. (Hij is trouwens ongelofelijk sterk geworden het afgelopen jaar: hoe die jongen de berg opfietst: snel en soepel, met krachtige tred. Ik kom er hijgend en puffend met het tempo van een slak achteraan.) Ik ben meteen in een heel laag verzet gaan rijden, zodat mijn benen niet verzuurden, we hebben beter opgelet op ons drinken en eten en iets meer rustpauzes onderweg genomen, zodat we eigenlijk vrij makkelijk de berg opreden. Nou het was nog steeds heel erg zwaar klimmen, zo'n 4 a 5 uur lang, maar het ging. Ik had ook veel minder last van de ijle lucht en alleen de laatste 2,5 km heb ik naast de fiets gelopen. Dit was denk ik de laatste 100 meter stijging.
Juichend stonden we op de pas, foto's maken bij het bordje: 2475 meter hoogte!! Die dag hadden wij 1900 meter geklommen! Op niet echte bergfietsen en met de bagage achterop! Ik ben er nog steeds trots op!
Weer naar beneden, 800 meter afdalen in 20 minuten en daar was de camping al.
De volgende twee dagen fietsten we door de regen en namen we uiteindelijk de trein naar Basel, vanwaar we nog 3 dagen van 65 tot 85 km gefietst hebben door de Elzas. Minder klimmen, en zeker geen lange klimmen meer, maar wel korte en steile stukken over stille weggetjes en hele mooie fietspaden, door wijngaarden en sprookjesachtige stadjes, in prachtig weer, slapen op campings in het tentje, hartstikke leuk!!! Het fietsen ging steeds beter en ik vond het steeds leuker worden. Jammer dat we moesten stoppen. Ik wil heel graag de rest van de route naar Maastricht een keer afmaken. Als iemand het leuk lijkt om met mij te doen, moet ie dat maar laten weten.
