Na drie dagen van niet veel meer dan eten en slapen, ging het vandaag weer wat beter. De afgelopen drie dagen zakte ik om een uur of een uitgeblust neer in de stoel, maar vandaag was dit niet nodig en heb ik 's middags wat om het huis kunnen rommelen. De enorme trek in eten wordt ook langzamerhand wat minder.
Maandagmiddag was het mooi weer en besloot ik een uurtje heel langzaam te fietsen. Dat lukte maar nauwelijks, door de spierpijn kon ik niet veel kracht zetten bij het trappen en ik was veel te moe om te fietsen eigenlijk. Eenmaal thuis was ik afgepeigerd en deed ik verder niks meer.
Gisteren heel even met de loopgroep meegedaan. Eigenlijk alleen het voorprogramma, waarbij ik alle krachtoefeningen niet deed. Bij het inlopen had ik nog best last van de spierpijn, zelfs heel langzaam lopen ging maar net. Dus toen de minutenloopjes begonnen ben ik weer naar huis gegaan.
De spierpijn wordt nu ook minder, ik kan nu weer vlot en normaal de trap aflopen, niet als een oude vrouw, met steeds twee voeten op elke tree en goed vasthoudend aan de leuning. De spierpijn is nog niet helemaal weg, maar gelukkig wel stukken minder.
donderdag 25 oktober 2012
maandag 22 oktober 2012
Kou in Amsterdam
Hij is gelopen, de marathon van Amsterdam. Vantevoren had ik twijfels: hoe goed was ik hersteld van de griep? De laatste loopjes gingen wel goed, maar niet super. De loop van zondag was dan wel goed gegaan, maar ik was niet in de fitheid die ik graag had gehad. Woensdag met de loopgroep had ik wel wat stukjes snel gelopen, dat ging niet helemaal fijn en de rest deed ik rustig aan, zo vlak voor de marathon.
Onzeker over mijn conditie stond ik aan de start. Vrijdag leek het nog warm te worden in Amsterdam, temperaturen van 18 graden werden genoemd. Zaterdagavond had ik een 3/4 broek aan en dat vond ik toen te warm, dus ik stond in het startvak te kleumen in een korte broek en T-shirt. Met stijve benen van de kou ging ik van start. Ik liep vlak achter de 3.30 pacers en ik dacht toch maar een poging te doen om daar bij te blijven. Maar na 3 km voelde ik al dat een 3.30 er niet in zat. Het ging zwaar. Mijn lijf wilde dit niet. Dus vertragen. Dat lukte maar matig, maar na 10 km had ik voor mijn gevoel dan toch een tempo bereikt wat ik wel een tijdje kon volhouden. Maar het ging niet makkelijk.
Ik had het nog steeds koud. Dat zou de hele marathon zo blijven. Na 15 km ging het langs de Amstel. Hier stond meer wind. Een ijskoude wind, die dwars door mijn dunne shirt waaide en ook mijn blote benen erg afkoelde. Had ik mijn lange broek maar aangedaan. Ik was jaloers op mensen in lange broek of trui.
Ik kreeg honger. Honger??? Ik had zoveel gegeten, zelfs een uur voor de start nog een powerreep tegen heug en meug naar binnen gewerkt. Hoe kan ik dan honger krijgen? Bij de drinkpost van 20 km was banaan, een groot stuk meegepakt, dat hielp wel. De halve marathon ging in 1.46. Nog best goed dus. Hier deden mijn bovenbenen al behoorlijk pijn. Het was ook veel te koud voor mijn korte broek. Niet fijn voor mijn beenspieren.
Op naar de 25 km. Hier moest ik naar de wc, wat fijn was voor de bovenbenen, want ik kon daar even zitten. Weer verder lopen. Nu werd het verschrikkelijk zwaar. Ik kreeg bijna kramp, eerst in de ene kuit, later in de andere, maar gelukkig zette het niet door. Ik wijt dit allemaal aan de kou. Ik dacht aan uitstappen, maar dan zou ik een heel stuk moeten wandelen, en dat kon niet, dat zou nog kouder zijn dan doorhollen.
Verder dus maar. 30 km. Hier mocht ik van mezelf even wandelen om water te drinken en een banaan te eten. Daarna weer verder. Een afgrijselijke diepe kuil door, volgens J leek het wel een Grand Canyon. In het echt ging het onder een weg door. Bij 35 km mocht ik van mezelf nog een keer wandelen bij de drinkpost. Maar daarna niet meer. Nog een gel weggewerkt en toen ging het wel weer beter. Langs het water naar het Tropenmuseum en door het Vondelpark. Hier ging het gewoon weer lekker (wel nog steeds veel pijn in de benen). Ik haalde alleen maar mensen in. Super, ik liep te lachen naar het publiek, werd aangemoedigd. Maar aan het eind van het Vondelpark werd het ineens weer zwaar. Nog een verschrikkelijk lange kilometer en daar was eindelijk het Olympisch Stadion. Daar krijgt iedereen vleugels, ik ook en na 3.38.46 kwam ik over de finish. (Eigenlijk kan ik daar nog een minuut aftrekken, vanwege wc-bezoek natuurlijk.)
Meteen over het hek, de benen gingen nu nog veel meer pijn doen. Ik heb het uitgesnikt. Ik had zoveel pijn geleden. Wel drie uur lang had ik zwaar en stroef gelopen en twee uur lang had ik met pijn gelopen. Het was zo zwaar geweest. Zo snel als ik kon ben ik naar de kledinguitgifte gelopen om mijn warme kleren op te halen en aan te trekken. Even op de grond gelegen met de benen omhoog. Toen naar de tribune van het Olympisch Stadion. Zitten. Een voor een kwamen de anderen daar ook naar toe. Tevreden lopers, goed gelopen, PR's gevestigd.
Ik ben zelf ook trots op mijn tijd. Dat ik met zoveel pijn toch op een behoorlijk tempo heb kunnen doorhollen, en niet helemaal ben teruggezakt. Mooi onder de 3.40. Met een niet topfit lichaam kun je ook geen toptijd lopen. Ik ben hier blij mee. Ik heb een mooie voorbereiding gehad. De voet heeft zich niet meer geroerd. En als ik niet ziek was geworden, had ik vast een PR gelopen. (Dat staat nu op de 3.35.01). Ik denk dat ik hier nog wel een keer onder kan komen.
Hier: TCS Amsterdam Marathon 2012 | Uitslag Evelien Hoogendoorn kun je zien hoe ik gelopen heb. Tussen 25 en 35 km toch wel een stuk langzamer. Hier heb ik mijn PR verspeeld. Komt ook door de wc-stop en even wandelen bij de drinkposten. Volgende keer gewoon niet ziek worden 10 dagen voor een marathon.
Onzeker over mijn conditie stond ik aan de start. Vrijdag leek het nog warm te worden in Amsterdam, temperaturen van 18 graden werden genoemd. Zaterdagavond had ik een 3/4 broek aan en dat vond ik toen te warm, dus ik stond in het startvak te kleumen in een korte broek en T-shirt. Met stijve benen van de kou ging ik van start. Ik liep vlak achter de 3.30 pacers en ik dacht toch maar een poging te doen om daar bij te blijven. Maar na 3 km voelde ik al dat een 3.30 er niet in zat. Het ging zwaar. Mijn lijf wilde dit niet. Dus vertragen. Dat lukte maar matig, maar na 10 km had ik voor mijn gevoel dan toch een tempo bereikt wat ik wel een tijdje kon volhouden. Maar het ging niet makkelijk.
Ik had het nog steeds koud. Dat zou de hele marathon zo blijven. Na 15 km ging het langs de Amstel. Hier stond meer wind. Een ijskoude wind, die dwars door mijn dunne shirt waaide en ook mijn blote benen erg afkoelde. Had ik mijn lange broek maar aangedaan. Ik was jaloers op mensen in lange broek of trui.
Ik kreeg honger. Honger??? Ik had zoveel gegeten, zelfs een uur voor de start nog een powerreep tegen heug en meug naar binnen gewerkt. Hoe kan ik dan honger krijgen? Bij de drinkpost van 20 km was banaan, een groot stuk meegepakt, dat hielp wel. De halve marathon ging in 1.46. Nog best goed dus. Hier deden mijn bovenbenen al behoorlijk pijn. Het was ook veel te koud voor mijn korte broek. Niet fijn voor mijn beenspieren.
Op naar de 25 km. Hier moest ik naar de wc, wat fijn was voor de bovenbenen, want ik kon daar even zitten. Weer verder lopen. Nu werd het verschrikkelijk zwaar. Ik kreeg bijna kramp, eerst in de ene kuit, later in de andere, maar gelukkig zette het niet door. Ik wijt dit allemaal aan de kou. Ik dacht aan uitstappen, maar dan zou ik een heel stuk moeten wandelen, en dat kon niet, dat zou nog kouder zijn dan doorhollen.
Verder dus maar. 30 km. Hier mocht ik van mezelf even wandelen om water te drinken en een banaan te eten. Daarna weer verder. Een afgrijselijke diepe kuil door, volgens J leek het wel een Grand Canyon. In het echt ging het onder een weg door. Bij 35 km mocht ik van mezelf nog een keer wandelen bij de drinkpost. Maar daarna niet meer. Nog een gel weggewerkt en toen ging het wel weer beter. Langs het water naar het Tropenmuseum en door het Vondelpark. Hier ging het gewoon weer lekker (wel nog steeds veel pijn in de benen). Ik haalde alleen maar mensen in. Super, ik liep te lachen naar het publiek, werd aangemoedigd. Maar aan het eind van het Vondelpark werd het ineens weer zwaar. Nog een verschrikkelijk lange kilometer en daar was eindelijk het Olympisch Stadion. Daar krijgt iedereen vleugels, ik ook en na 3.38.46 kwam ik over de finish. (Eigenlijk kan ik daar nog een minuut aftrekken, vanwege wc-bezoek natuurlijk.)
Meteen over het hek, de benen gingen nu nog veel meer pijn doen. Ik heb het uitgesnikt. Ik had zoveel pijn geleden. Wel drie uur lang had ik zwaar en stroef gelopen en twee uur lang had ik met pijn gelopen. Het was zo zwaar geweest. Zo snel als ik kon ben ik naar de kledinguitgifte gelopen om mijn warme kleren op te halen en aan te trekken. Even op de grond gelegen met de benen omhoog. Toen naar de tribune van het Olympisch Stadion. Zitten. Een voor een kwamen de anderen daar ook naar toe. Tevreden lopers, goed gelopen, PR's gevestigd.
Ik ben zelf ook trots op mijn tijd. Dat ik met zoveel pijn toch op een behoorlijk tempo heb kunnen doorhollen, en niet helemaal ben teruggezakt. Mooi onder de 3.40. Met een niet topfit lichaam kun je ook geen toptijd lopen. Ik ben hier blij mee. Ik heb een mooie voorbereiding gehad. De voet heeft zich niet meer geroerd. En als ik niet ziek was geworden, had ik vast een PR gelopen. (Dat staat nu op de 3.35.01). Ik denk dat ik hier nog wel een keer onder kan komen.
Hier: TCS Amsterdam Marathon 2012 | Uitslag Evelien Hoogendoorn kun je zien hoe ik gelopen heb. Tussen 25 en 35 km toch wel een stuk langzamer. Hier heb ik mijn PR verspeeld. Komt ook door de wc-stop en even wandelen bij de drinkposten. Volgende keer gewoon niet ziek worden 10 dagen voor een marathon.
Abonneren op:
Posts (Atom)