Eigenlijk wilde ik vrijdag een duurloop van 2 uur doen, maar het kwam er niet van. Ik moest nog even iets op de computer voor mijn studie doen, dat duurde een uur langer, toen was het eigenlijk al te laat om nog te weg te gaan. Bovendien voelde ik me bij het ontbijt ineens heel erg moe, dus besloot ik er maar een rustdag van te maken en de duurloop te verplaatsen. Dus vanmorgen heel erg lekker 2 uur gelopen, zal wel een km of 20 zijn. Ik was nog maar net van huis of het begon licht te sneeuwhagelen: geen echte hagel, maar ook geen sneeuw, het sneed in m'n gezicht. Was het gisteren nog zulk heerlijk zonnig voorjaarsweer, vandaag is het weer winter. Tja dat hoort bij februari.
Het lopen ging prima, moeiteloos en met plezier. Veel beter dan zondag. Ik let beter op wat ik eet, ik had voor onderweg een mueslireep meegenomen en die smaakte goed.
Het voelt alsof ik na zondag weer echt in de marathon-modus ben terechtgekomen. Ik voel me superfit, kan de trainingen nu makkelijk aan, ik herstel heel erg snel en voel de energie door mijn lichaam heen stromen. De kleine pijntjes die ik eerst had (achillespees en zere teen) zijn zondag overgegaan. Alle seinen staan op groen voor Rome!
(Met een lange neus naar alle mensen die denken dat ik heel onverstandig bezig ben met mijn twee marathons. Ik kan dat gewoon wel.)
Aan Epke Zonderland werd een keer gevraagd of hij niet onverstandig bezig was door zoveel van zijn lichaam te vragen. Hij had toen regelmatig een schouderblessure. Hij antwoordde toen: " Je bent onverstandig bezig als je niet goed naar je lichaam luistert en niet op tijd gas terug neemt." En daar sluit ik me helemaal bij aan, die jongen heeft gelijk.
zaterdag 12 februari 2011
donderdag 10 februari 2011
helemaal hersteld?
Zo lijkt het tenminste wel. Ik kon gisteren weer prima meedoen met de loopgroep. Dit verbaasde me wel, maar het is blijkbaar zo.
Om een herhaling van zondag te voorkomen, denk ik inderdaad dat ik mezelf beter moet voeden, zowel voor als tijdens de marathon. Als ik terugdenk, kan ik nog wel meer wedstrijden voor de geest halen die door gebrek aan goede voedingsvoorbereiding niet helemaal optimaal verliepen.
Mooi leerpunt dus. (Baaaah, wat klinkt dit "juffig".)
Om een herhaling van zondag te voorkomen, denk ik inderdaad dat ik mezelf beter moet voeden, zowel voor als tijdens de marathon. Als ik terugdenk, kan ik nog wel meer wedstrijden voor de geest halen die door gebrek aan goede voedingsvoorbereiding niet helemaal optimaal verliepen.
Mooi leerpunt dus. (Baaaah, wat klinkt dit "juffig".)
dinsdag 8 februari 2011
twee dagen later
Het herstel lijkt heel snel te gaan. Ik heb eigenlijk nergens last van. Geen spierpijn, geen zere enkels, teen is goed. Nog wel moe, en veel trek in eten. Hoewel de vermoeidheid ook al minder wordt. Na deze twee rustdagen train ik morgen weer met de loopgroep mee, kijken hoe dat gaat, en dan kijken hoe en wanneer ik het schema weer oppak.
Ik ben ook eigenlijk wel trots dat ik dus blijkbaar gewoon door kan hollen, ook als ik heel moe ben en het heel zwaar heb. Dat kan ik dus. En de marathon is qua tijd prima verlopen, het tempo is niet eens heel erg teruggezakt.
Ik zie ook niet op tegen de marathon in Rome, over 5 1/2 week. Als ik nu even tijd neem om te herstellen, kan het daar best goed gaan. Dan is Apeldoorn nog best een goede training geweest. Tijd genoeg nog om mezelf te prepareren.
Wel ga ik wat beter om m'n voeding denken. De dagen van te voren wat meer eten en tijdens de marathon zelf op tijd wat nemen.
Een heleboel mensen hebben mij trouwens afgeraden om twee marathons achter elkaar te lopen. Ongelofelijk wat een wijsheid mensen in pacht denken te hebben. Volgens mij ben ik zelf nog de meest deskundige over mezelf. En ik denk dat ik dit kan. Dus doe ik het. Je moet geen anderen geloven, je moet vooral in jezelf geloven. Gaat het fout, jammer, gaat het goed, dan ben je heel trots en kom je ver (in het leven).
Ik ben ook eigenlijk wel trots dat ik dus blijkbaar gewoon door kan hollen, ook als ik heel moe ben en het heel zwaar heb. Dat kan ik dus. En de marathon is qua tijd prima verlopen, het tempo is niet eens heel erg teruggezakt.
Ik zie ook niet op tegen de marathon in Rome, over 5 1/2 week. Als ik nu even tijd neem om te herstellen, kan het daar best goed gaan. Dan is Apeldoorn nog best een goede training geweest. Tijd genoeg nog om mezelf te prepareren.
Wel ga ik wat beter om m'n voeding denken. De dagen van te voren wat meer eten en tijdens de marathon zelf op tijd wat nemen.
Een heleboel mensen hebben mij trouwens afgeraden om twee marathons achter elkaar te lopen. Ongelofelijk wat een wijsheid mensen in pacht denken te hebben. Volgens mij ben ik zelf nog de meest deskundige over mezelf. En ik denk dat ik dit kan. Dus doe ik het. Je moet geen anderen geloven, je moet vooral in jezelf geloven. Gaat het fout, jammer, gaat het goed, dan ben je heel trots en kom je ver (in het leven).
maandag 7 februari 2011
apeldoorn: een hele zware 'training'
De marathon in Apeldoorn. Vol goede moed begon ik eraan. Een schoolreisje zou het worden: leuk met de bus van Groningen Atletiek, heel lekker lopen, vooral genieten van het parcours en gezellig met de andere lopers wat kletsen. Het moest vooral makkelijk gaan en bij de drinkposten gewoon even stoppen, thee en banaan eten en dan weer door. Net als bij de trainingslopen.
Het eerste uur was dit ook zo. Toen begon ik allebei mijn enkels te voelen en dat baarde mij al wat zorgen. Maar het werd niet erger. Bij 15 km vond ik het zwaar worden. Ik liep met G, Jen J mee. We moesten bergop, langs de Amersfoortse weg. Wat gingen ze snel. Ook daarna, naar beneden, ik kon ze wel bijhouden, maar het kostte me meer moeite dan ik had gedacht. Ik had het hier al zwaar, en we waren pas op 18 km. Kom op Eef, dat was in Eindhoven ook zo, en dat ging uiteindelijk prima. Kan nog best goed gaan.
Het splitsingspunt kwam eraan, waar de 27km-lopers naar de finish gingen en wij nog een ronde van 15 km moesten. Nu werd het echt zwaar: van wind in de rug en naar beneden lopen, moesten we nu wind tegen en omhoog. Ik wist dat dit stuk zwaar was. J liep met me mee, ons tempo zakte een heel eind terug en af en toe kon ik lekker achter J's rug kruipen. O, o wat was het zwaar. Ik kon echt niet harder dan, wat zou het zijn, 9,5 km per uur. Gelukkig was de drinkpost van 30 km iets voor de 30 km, want daar had ik een hele fles sportdrank en een ontbijtkoek klaar laten zetten, en daar had ik dringend behoefte aan. Even iets eten en drinken deed me goed. Het ging ietsje beter, ook omdat de weg draaide, dus minder tegenwind en minder steil werd.
Daar is de Amersfoortse weg weer, nu (bijna) alleen nog naar beneden. Kilometers aftellen, niet meer nadenken, alleen nog maar lopen. Alles deed me zeer. Voor mijn gevoel liep ik als een soort hobbezak naar beneden. Maar toch haalden J en ik alleen maar mensen in, die hadden het dus nog moeilijker dan ik.
Dan het laatste stuk, het leek wel een soort heldenallee: publiek, muziek, en aanmoedigingen van bekende Nederlanders (die ik niet (her)kende). Dit was leuk, nou ja een klein beetje.
Over de finish en meteen ontzettend zere benen. Ik kon bijna niet meer erop staan. Over het hek hangen. De vrouw die mij de medaille omhing had het over een hele zware marathon. Zulke zere benen...... De tas ophalen en even op de grond zitten. Iemand haalde voor mij een bekertje thee. Ik zag er zeker helemaal hopeloos uit, dat mensen dat allemaal voor me gingen doen. Geraldien was er. Weer over het hek hangen. O o wat een zere benen. Golven van misselijkheid overvielen me, het huilen stond me nader dan het lachen. Ik kon gewoon niet meer. Gauw maar naar binnen, Orpheus in, wat een eind omlopen.
Eindelijk een stoel, maar mijn benen moesten omhoog. Ik kon ze niet rustig laten liggen, ze deden zo'n zeer. Wat eten, wat drinken. M'n verhaal verteld aan de loopgroepleden. Sommigen verbaasd dat ik het zo zwaar had gehad. Nog even liggen op de bank, benen omhoog nog steeds heel erg pijn. Langzaam ging het beter.
Toen met de bus weer naar huis, waar ik de hele weg kotsmisselijk met de ogen dicht heb gezeten. Nadat ik in Groningen mijn maag had geleegd, knapte het op. Thuis gebracht, meteen in bad. Toen ging het snel beter, wat drinken en ik kreeg weer trek. Heerlijk zuurkool gegeten, veel thee gedronken en op tijd naar bed.
's Nachts nog een keer wakker geworden van de honger. Dus weer wat eten en drinken.. En nu, de volgende ochtend heb ik eigenlijk alleen maar honger. Ik voel me niet echt moe meer. Geen spierpijn in de benen. Enkels doen geen pijn meer. Deze week gebruiken om te herstellen en dan de training weer hervatten voor over 6 weken de marathon in Rome.
De tijd was 4.01.29. Helemaal volgens planning. Ik snap zelf niet waarom ik zo diep heb moeten gaan, het was blijkbaar niet de dag. Terwijl ik er wel klaar voor was, en extra gerust had de afgelopen week. Ik kan er geen reden voor verzinnen. Ik neem me wel voor om meer te eten tijdens de marathon. Toch maar gewoon een powerreep een uur van tevoren opeten, dat is me in Eindhoven goed bevallen. Misschien was het toch iets van energietekort na 15 km?
Het eerste uur was dit ook zo. Toen begon ik allebei mijn enkels te voelen en dat baarde mij al wat zorgen. Maar het werd niet erger. Bij 15 km vond ik het zwaar worden. Ik liep met G, Jen J mee. We moesten bergop, langs de Amersfoortse weg. Wat gingen ze snel. Ook daarna, naar beneden, ik kon ze wel bijhouden, maar het kostte me meer moeite dan ik had gedacht. Ik had het hier al zwaar, en we waren pas op 18 km. Kom op Eef, dat was in Eindhoven ook zo, en dat ging uiteindelijk prima. Kan nog best goed gaan.
Het splitsingspunt kwam eraan, waar de 27km-lopers naar de finish gingen en wij nog een ronde van 15 km moesten. Nu werd het echt zwaar: van wind in de rug en naar beneden lopen, moesten we nu wind tegen en omhoog. Ik wist dat dit stuk zwaar was. J liep met me mee, ons tempo zakte een heel eind terug en af en toe kon ik lekker achter J's rug kruipen. O, o wat was het zwaar. Ik kon echt niet harder dan, wat zou het zijn, 9,5 km per uur. Gelukkig was de drinkpost van 30 km iets voor de 30 km, want daar had ik een hele fles sportdrank en een ontbijtkoek klaar laten zetten, en daar had ik dringend behoefte aan. Even iets eten en drinken deed me goed. Het ging ietsje beter, ook omdat de weg draaide, dus minder tegenwind en minder steil werd.
Daar is de Amersfoortse weg weer, nu (bijna) alleen nog naar beneden. Kilometers aftellen, niet meer nadenken, alleen nog maar lopen. Alles deed me zeer. Voor mijn gevoel liep ik als een soort hobbezak naar beneden. Maar toch haalden J en ik alleen maar mensen in, die hadden het dus nog moeilijker dan ik.
Dan het laatste stuk, het leek wel een soort heldenallee: publiek, muziek, en aanmoedigingen van bekende Nederlanders (die ik niet (her)kende). Dit was leuk, nou ja een klein beetje.
Over de finish en meteen ontzettend zere benen. Ik kon bijna niet meer erop staan. Over het hek hangen. De vrouw die mij de medaille omhing had het over een hele zware marathon. Zulke zere benen...... De tas ophalen en even op de grond zitten. Iemand haalde voor mij een bekertje thee. Ik zag er zeker helemaal hopeloos uit, dat mensen dat allemaal voor me gingen doen. Geraldien was er. Weer over het hek hangen. O o wat een zere benen. Golven van misselijkheid overvielen me, het huilen stond me nader dan het lachen. Ik kon gewoon niet meer. Gauw maar naar binnen, Orpheus in, wat een eind omlopen.
Eindelijk een stoel, maar mijn benen moesten omhoog. Ik kon ze niet rustig laten liggen, ze deden zo'n zeer. Wat eten, wat drinken. M'n verhaal verteld aan de loopgroepleden. Sommigen verbaasd dat ik het zo zwaar had gehad. Nog even liggen op de bank, benen omhoog nog steeds heel erg pijn. Langzaam ging het beter.
Toen met de bus weer naar huis, waar ik de hele weg kotsmisselijk met de ogen dicht heb gezeten. Nadat ik in Groningen mijn maag had geleegd, knapte het op. Thuis gebracht, meteen in bad. Toen ging het snel beter, wat drinken en ik kreeg weer trek. Heerlijk zuurkool gegeten, veel thee gedronken en op tijd naar bed.
's Nachts nog een keer wakker geworden van de honger. Dus weer wat eten en drinken.. En nu, de volgende ochtend heb ik eigenlijk alleen maar honger. Ik voel me niet echt moe meer. Geen spierpijn in de benen. Enkels doen geen pijn meer. Deze week gebruiken om te herstellen en dan de training weer hervatten voor over 6 weken de marathon in Rome.
De tijd was 4.01.29. Helemaal volgens planning. Ik snap zelf niet waarom ik zo diep heb moeten gaan, het was blijkbaar niet de dag. Terwijl ik er wel klaar voor was, en extra gerust had de afgelopen week. Ik kan er geen reden voor verzinnen. Ik neem me wel voor om meer te eten tijdens de marathon. Toch maar gewoon een powerreep een uur van tevoren opeten, dat is me in Eindhoven goed bevallen. Misschien was het toch iets van energietekort na 15 km?
Abonneren op:
Posts (Atom)