het was een heel eind

Vandaag dus die 20 km met 2 x 20 minuten snel erin. In december had ik deze training ook al een keer gedaan en toen was die me heel zwaar gevallen en misschien wel de oorzaak van mijn tegenvallende tijd in Blijham. Ik was daar, denk ik, toen nog niet van hersteld.

Maar goed, nu dus dezelfde training. Eerst maar rustig beginnen, een stuk van een km of 4. Ik kreeg mijn hartslag niet onder de 147. Veel te hoog dus eigenlijk, hoe langzaam ik ook liep. Geen idee wat er aan de hand was, misschien liep ik ook wel gewoon te snel.

Toen de eerste 20 minuten. Ik zou met mijn HF onder de 160 blijven, maar dit lukte ook niet, het was iets tussen de 161 en 165. Nou ja, das ook weer niet zo veel hoger, dan maar iets sneller. Het ging goed, al was het ook best zwaar. Even 5 minuten weer rustig en toen de tweede 20 minuten. Die gingen net als de eerste, zelfde snelheid, zelfde gevoel. Ik was gewoon trots op mezelf dat ik ze had volbracht, het voelde beter aan dan toen in december en ik had ook het idee dat ik iets harder liep, maar dat weet ik niet zeker.

Maar toen de laatste 8 km of zo naar huis. Wat een end was dat. Ik was volkomen door mijn energievoorraad heen en ik had ook dorst. Maar natuurlijk niks te eten of drinken meegenomen. Het ging moeizamer en moeizamer en ik wilde wel en niet langzamer lopen. Wel omdat ik zo moe was, maar niet omdat ik dan nog langer onderweg was. Uiteindelijk liep ik dus snel, HF was 150 en op het eind zelfs 159, niet veel langzamer dan in mijn intervallen dus.

Eenmaal thuis meteen gegeten en gedronken, en later twee pannenkoeken en drie boterhammen gegeten en toen had ik eigenlijk nog steeds trek. Dus nog maar wat genomen en nu even lekker op de stoel zitten en dit stukje typen.

lekker weer keihard

Omdat het nog steeds zo koud is en omdat ik op de bank na het eten in slaap was gevallen, ging ik wederom met weinig zin naar de training. Onder het inlopen had ik het nog steeds koud en wist ik nog niet of ik deze training nou rustig of snel zou doen.

Het werd dus snel. Waarom weet ik niet, maar ik deed dit gewoon. We deden drie aflopende piramides van 4-3-2-1 minuut met 1 minuut pauze. Allemaal even snel gedaan (bijna). De eerste vier minuten liep ik nog vooraan mee, maar dit kon ik niet volhouden.

Vandaag gerust, morgen ga ik 20 km lopen met 2 keer 20 minuten op 12,5 km/uur. Of zoiets, want ik moet dit altijd inschatten. Ik heb geen apparaat dat mijn tempo kan weergeven. Wel een hartslagmeter, dat moet dan HF ongeveer 160 of iets lager zijn. Het sneeuwt nu, dus het kan morgen heel leuk worden.

Voet voel ik soms nog wel. Deze week train ik nog flink, volgende week zal ik meer rust houden.

Ik ben trouwens tot trainer verklaard: kijk hier maar.

zon, wind en kou

Vanmorgen had ik nergens zin in. Ik wilde eigenlijk gaan fietsen (vanwege mijn voet), maar daar zag ik helemaal tegenop. Ik vond het veel te koud en er waaide een veel te koude wind. Lopen trok me ook niet aan, maar leek me minder erg dan fietsen. En de voet leek al weer een stuk beter dan zaterdagavond, dus ik vond dat lopen wel verantwoord was.

Zomaar vroeg ik of mijn dochter niet met me mee wilde lopen. Na wat twijfels zei ze ja. Dus trokken we er samen op uit. Mijn dochter loopt heel rustig, dus ik liep heel rustig met haar mee. De eerste meters nog met minder zin, maar algauw was het toch wel weer prima. Gezellig kletsend liepen we een half uur.

Toen was ik nog helemaal niet moe en dus besloot ik er nog een lus bij te lopen. In die lus deed ik het lantaarnpaalspel. Dat houdt in dat ik van lantaarnpaal naar lantaarnpaal liep, afwisselend in een snel en langzaam tempo. Het laatste stuk deed ik nog wat langere en minder snelle tempo's , zodat ik vanmorgen wel alle snelheden tussen 8 en 15 km/uur heb gehad.

Het was pittig, de snelle kms van Apeldoorn zitten duidelijk nog in de benen. Maakt niet uit, het was goed zo.

opspringende hond

De Road to Rotterdam trainingsloop vond zaterdag plaats. Ik ben hier een van de voorlopers en dat is erg leuk. Ineens word ik als een soort deskundige gezien en dat klopt ook wel een beetje natuurlijk, na vijf marathons en ruim 8 jaar loopervaring.

Er waren vier voorlopers, dus bombardeerde ik mezelf maar tot een achterloper, samen met nog een voor/achterloper. Hier hadden we leuke gesprekken en konden ook mensen adviseren. Het meest heb ik geadviseerd om de volgende keer in een langzamere groep mee te lopen. Er waren een aantal mensen die op het laatst best moe werden en dat is eigenlijk niet de bedoeling. Deze lopen zijn bedoeld om je benen te wennen aan een lange duur. Snelheid train je in de andere trainingen, met intervallen op marathontempo bijvoorbeeld. Voor je uiteindelijke tijd op de marathon maakt het niet heel veel uit of je deze duurtrainingen op 5.45 min/km doet of 6 min/km of zelfs 6.15 min/km.
Zo, dat was een stukje ervaringstheorie.

Nu de praktijk: het was mooi weer, de zon kwam nog tevoorschijn. De route voerde langs paden waar ik nooit eerder geweest was, door bos, langs de plas en een stukje door de stad natuurlijk. Berijpte velden, soms gladde paden, prima verzorging onderweg: wat wil een mens nog meer. Het lopen ging ook helemaal prima. Pas 's avonds voelde ik toch weer wat pijn in mijn voet en ik zag ook dat het weer iets dikker was dan normaal.

Vandaar dat ik vandaag maar niet heb hardgelopen, wat wel mijn plan was, maar ruim 1 1/2 uur heb gewandeld door de sneeuw. Ook leuk. Onderweg werd ik besprongen door een hond en toen ik de eigenaresse vroeg of ze haar hond niet bij zich kon houden kreeg ik als antwoord dat die hond dat inderdaad niet mocht doen, maar dat zij nu even een paard stond te aaien....... Met andere woorden: haar hond mag gewoon mensen aanvallen als zij zich met een paard staat bezig te houden. Niet het antwoord wat ik wilde horen. Ik ben hoofdschuddend maar verder gelopen.