Blijham: 1 van beide doelen behaald

Gelukkig was de ijzel verdwenen want gisteren waren er in Oost-Groningen nog wegen afgesloten geweest, maar nu was het op de weg niet glad meer. Samen met trainerpaul vertrok ik. In Blijham nog even wat drinken, zitten, inschrijven, een paar bekenden ontmoet, praatje maken, warmlopen, en daar klinkt het startschot al.

Ik vertrok snel. De eerste km ging in 3.52. Ik dacht al, wat gaat het moeizaam, maar ja, ik liep veel te snel. Achteraf begreep ik dat dit bordje iets voor 1 km stond, dus zal de tijd 4 min of iets meer geweest zijn, nog steeds te snel. Langzamer lopen dus. Dat lukte wel. Na 3 km ging het nog steeds moeilijk. Ik werd ook telkens door groepjes ingehaald. Gelukkig alleen mannen, 1 keer maar een vrouw. Maar ondanks dat zag ik op mijn klokje dat ik toch snel genoeg liep, ongeveer 4.20 a 4.25 per km.

Maar het ging nog steeds moeilijk. 5 km in 21.50 of zo. Maar veel bordjes stonden niet op de goede plek, dus dit is maar een benadering. HIer was ik nog tevreden mee. Maar het bleef zwaar en erg vermoeiend en langzamerhand begonnen mijn km-tijden op te lopen, naar 4.35. 10 km in 45 minuten precies. Te langzaam voor een snelle tijd. Ik liep op halve-marathontempo. Ik kon niet sneller. Ik kon alleen maar doorgaan in dit tempo, meer zat er echt niet in. Ik kreeg last van mijn buik, maag en darmen en ik kreeg hoofdpijn. Er kwam een stuk over een besneeuwd pad. Voor de kenners: het was het stuk na de molen langs het water. Dat haalde het tempo behoorlijk naar beneden. Op het asfalt ging het weer sneller, en daar was het nog maar 3 km. Na 13 km heb ik nog wat versneld. Ik heb eruit gehaald wat erin zat. Aan het eind van mijn latijn kwam ik over de finish in 1.08.05 of zo. Een tijd die ik vorig jaar ook op de 15 km liep, maar toen moest ik nog door omdat het een halve marathon was.

Ik heb 5 minuten over een hek gehangen om uit te hijgen, daarna thee en naar binnen, daar eerst nog 10 minuten op een stoel gezeten om bij te komen. Toen douchen, nog even de prijsuitreiking afwachten (geen prijs, voor het eerst in Blijham). En naar huis.

Van te voren had ik twee doelen: een snelle tijd lopen, en zo snel lopen dat ik alles eruit pers en niet na de finish meteen helemaal fit weer zijn. Het tweede doel is behaald. De tijd was niet snel. Ik heb op halve marathontempo gelopen, maar meer zat er echt niet in, vandaag. Ach, in 2011 weer nieuwe kansen.

Wel netjes om te vermelden: de foto is gemaakt door Meijco van Velzen.

rustig aan

Lekker hoor, even een weekje wat minder doen ivm de oudejaarsloop in Blijham. Als ie tenminste doorgaat, want er ligt waarschijnlijk (veel) sneeuw op het parcours. Ik dwing mezelf ertoe om niet op een dag te gaan schaatsen én lopen, maar het een of het ander te doen.
Ik merk dan dat dit me aanvankelijk moeite kost, maar dat ik het na een paar dagen (nu dus) ook heel lekker vind, en dat ik dan pas voel hoe moe ik eigenlijk ben van de afgelopen weken. Het schaatsen ging gisteren dan ook niet soepel, ondanks het mooie ijs. De ijsvereniging onderhoudt de baan prima, er zijn scheuren gerepareerd en alle bobbels zijn van het ijs afgeschaatst, zodat de baan behoorlijk glad weer is. Natuurlijk geen kunstijs, maar dat hoef ik ook niet.

sneeuwduinen

Vanmorgen een duurloop gedaan, van, ik denk 18 a 20 km. Heel langzaam, want ik ben te moe om nog vlot te kunnen lopen. Ik heb heerlijk over schelpenpaden gelopen, hoewel er geen schelp te zien was, alles lag onder de sneeuw. Maar heel goed te belopen. Af en toe een wandelpauze, volgens de nieuwe inzichten van trainerpaul ook toegestaan. Maar dit waren gedwongen wandelpauzes: op sommige stukjes was de sneeuw opgewaaid tot een ruggetje tot over mijn enkels. Te hoog om te rennen, dus even doorheen "waden". Ahum.

Maar ik ben wel erg moe. Toch wil ik vanmiddag/vanavond nog even schaatsen. Morgen kan ik niet lopen of schaatsen, want dan zit ik een paar uur in de auto op weg naar familie en verder zit ik ook zo'n beetje de hele dag. Komt nu wel goed uit. Misschien tweede kerstdag 's middags nog even een ommetje hollen of even schaatsen. Ik denk het laatste.

donker, besneeuwd bos

Inlopen door het donkere bos, over de besneeuwde paden. Dat was heel mooi: vooral de witte berijpte/besneeuwde bomen, en het pad, dat leek wel licht te geven!

De training zelf ging moeizaam. Ik was  moe, van al het schaatsen, ben wat verkouden, en kreeg last van mijn maag. Later begreep ik dat ik sommige van de 15 keer 1 minuut op meer dan 16 km per uur had gelopen. Voor mij best snel.

Als ik in Blijham een mooie tijd wil neerzetten, moet ik wel wat meer rust gaan nemen. Tja, wat wil ik liever: schaatsen of hard lopen? Misschien kan allebei ook wel. Rustig schaatsen bijvoorbeeld.

Heerlijk vakantie!

Wat is het leven toch mooi in de vakantie. Lekker leven bij de dag, niks (bijna dan) hoeven plannen. Gewoon kijken wat er op je pad komt en dat dan gaan doen.

Vandaag ook weer heerlijk geschaatst. Gisteren zaten de hardloopkilometers van zaterdag blijkbaar nog in mijn benen, want het ging niet heel soepel allemaal. Vandaag wel: super! Op de ijsbaan kom ik altijd wel een bekende tegen: even een praatje, gezellig, mensen die ik anders nauwelijks spreek. Ook nieuwe "schaatsvrienden" gemaakt, die ik elke dag wel tegenkom. Wat is dat toch heerlijk.
En dan het lopen: ook al zo fijn, over witte wegen en paden, soms glibberig, de weilanden en akkers wit, bomen berijpt, een prachtige zon en/of maan. Ik kan hier zo van genieten.
Na het lopen of schaatsen thuiskomen, helemaal koud en moe, lekker chocolademelk en een koek eten. Tussendoor boodschappen en koken, wat aan de was doen of zo. Vandaag een muur geverfd.
Eindelijk uitrusten, soms bij de tv, maar nu met prachtige muziek (Weihnachtsoratorium van Bach). Wat is dat mooi. Straks lees ik nog een stukje in mijn boek over gnostiek aan het begin van onze jaartelling. (Wie weet wat dat is, mag me mailen, dan wil ik het daar graag een keer over hebben.)
En na dit boek heb ik nog een paar andere boeken die ik graag wil lezen, maar waar ik buiten de vakantie nooit aan toekom.

Kortom: lang leve de vakantie!

Morgen wil dochter wel mee een tocht schaatsen: helemaal geweldig!

door sneeuw en over ijs

De decemberloop in Peize werd afgelast omdat op de route teveel sneeuw en ijs lag. Heel jammer, maar begrijpelijk.
Met een groepje van de loopgroep zijn we natuurlijk toch gaan lopen, heel rustig. We liepen eerst naar Peize, daar hebben we twee rondjes over het parcours gelopen en toen weer terug naar Roden. Alles op een heel rustig, 9 a 10 km per uur-tempo. Af en toe even een wandel- of eetpauze. Heel relaxed.
Toen ik weer thuis was, had ik zo'n 26 km gelopen. Dat is natuurlijk niet genoeg, dus na een kop thee en een plak ontbijtkoek, hup, nog 8km erachteraan.

Deze liep ik weer wat sneller, ongeveer 11 km per uur. Dat was redelijk vol te houden, maar ik was blij dat trainerpaul met me mee liep, voor afleiding, want het laatste stuk was toch wel een klein beetje afzien. Maar het ging goed. Het is net als in de echte marathon, na 30-32 km wordt het zwaar.

Helemaal aan het eind, na 33,5 km liepen we langs de ijsbaan. Hij was OPEN, HOERA!!
Ik zei tegen trainerpaul: "nu moet ik vanmiddag ook nog schaatsen, natuurlijk." "Hoe zou dat gaan?" vroeg trainerpaul zich af.

Nou, trainerpaul, ik heb nog 3 kwartier geschaatst. Het ging in het begin niet heel soepel, maar na 10 minuten een stuk beter. Alleen de bochten ging ik niet lekker door. Maar dat kwam natuurlijk door het slechte ijs in de bochten, en lag helemaal niet aan mijn coördinatie of vermoeidheid of zo.

Vandaag ben ik wel moe, gelukkig hoef ik vandaag niet meer te lopen, maar ga ik vanmiddag nog wel een uur (of 1 1/2) schaatsen. Niks mooiers dan schaatsen. Ook hardlopen niet. Als ik had geweten dat de ijsbaan open was, had ik het laatste rondje van 8km niet gedaan, maar was ik gaan schaatsen. Maar ja, nu heb ik allebei gedaan :-).

eindelijk weer lopen

Want na twee dagen min of meer gedwongen rust, was ik hier echt aan toe. Na twee van zulke dagen moet ik me er wel weer toe zetten om te gaan hardlopen, maar eenmaal begonnen, krijg ik er weer veel plezier in.

Vanavond een rustige training, ter voorbereiding op de decemberloop in Peize. Het ging lekker, een paar korte en wat snellere stukken, wat rustige dribbels en wandelingen tussendoor en heen en weer naar de looptraining in een wat vlotter duurlooptempo gelopen. Totaal een km of 12, schat ik.

spekglad

Heb ik me er net toe gezet om toch maar even drie kwartier te gaan hardlopen, stap ik de stoep op en voel dat het helemaal ijzig is. Spekglad dus. Meteen maar besloten om dan niet te gaan rennen, ik wil het risico niet lopen om te vallen, ook al is het fietspad waar ik wil gaan lopen waarschijnlijk minder glad dan mijn stoep en de straat.

Toch jammer, morgen komt er ook niks van lopen: de hele dag, ook 's avonds les geven.
Nou ja, extra rust dan maar. Ook wel goed om er zaterdag een snelle 15 uit te knallen. Ik zie wel.

2 uur en drie kwartier

EN het ging prima. Het laatste half uur was wel even pittig, maar dat kwam voornamelijk omdat ik sneller was gaan lopen en omdat ik over de overbekende weg liep vlak bij mijn huis, waar ik al tig keer heb gelopen. Even gekeken op afstandmeten.nl, volgens hun was het 26.8 km, dus afgerond 27. Mooi!
In totaal deze week dus 42 + 27 = 69, zeg maar 70 km. EN dat zomaar, zonder moeite of voor mijn gevoel veel tijdsinvestering.

Ik was ook al snel uitgerust van deze inspanning. He, wat heerlijk is dat toch!
En nu wordt het weer kouder en kouder, dus wie weet...... eind deze week weer schaatsen?

een eerste marathontraining

Want dinsdag al 's avonds laat 7 km gelopen, woensdag naar de loopgroep, goed voor ruim 10 km. En toen ik donderdagmorgen uit het raam keek, en alle berijpte bomen zag, en het weerbericht hoorde zeggen dat het ging dooien, kon ik me niet inhouden. Nog even genieten van het winterse landschap, de besneeuwde wegen en de sneeuwbuien onderweg. Rustig heb ik 15 km gelopen. In totaal dus 42 km in drie dagen.

Maarrrrr, ik heb donderdagmiddag ook nog naar Groningen gefietst, heen en terug 2 uur, dus in totaal donderdag 3 1/2 uur bezig geweest, das toch wel een marathontrainingsdag. (Zo schrijf je het woord echt: alles aan elkaar. Veel mensen schrijven de woorden los, dat doe je in het Engels wel, maar in het Nederlands schrijf je zoveel mogelijk aan elkaar, behalve als er klinkercontaminatie kan plaatsvinden. Hier spreek ik even als lerares.)

Een mooi duurblokje dus. Even terugdenken: deze week 5 uur geschaatst, 5 uur gelopen en 2 uur gefietst. Niet in een week, maar in 8 dagen. Mooi, een goed begin van de marathontraining. Over minder dan 2 maanden staat de eerste marathon al gepland, dus hoog tijd om te beginnen.

Vandaag een rustdag gepland, morgen komt er ook niks van lopen, dan zondag maar weer een duurloop van een km of 20,  misschien 25, dan kom ik deze week op 62 a 67 km lopen en twee uur fietsen erbij. Het is begonnen!

heel veel geschaatst

Want het ging zoooo lekker. Het vele schaatsen van vorig jaar zit zeker nog in mijn systeem want ik ging zo makkelijk door de bochten. Dat lukte nu zelfs met twee handen op de rug, en dat kon ik vorig jaar nog niet, net als langdurig rechte stukken met twee handen op de rug.
In totaal de afgelopen dagen ruim 5 uur geschaatst. Gevolg was dat ik gisteren bij de loopgroep heel erg moe was. Ik was blij dat we besloten tot een rustige duurloop van een km of 10, want snelle stukken, dat was me niet gelukt en dat wilde ik ook niet.

Vandaag rust, nou, ik denk vanmiddag/vanavond nog even rustig te lopen, of anders morgenavond. Want dinsdag werk ik de hele dag en dan komt er van lopen niet veel.
Nu lekker genieten van mijn sintkadoos: wijn, lekkere kaas en olijven, mmmmm. (dat is natuurlijk meer voor 's avonds, vanmorgen neem ik maar de pepernoten, taai en chocoladeletter).

O ja, en straks de schaatsen naar de slijper brengen, want ze zijn behoorlijk bot.

HOERA!! schaatsen!!

Gisteren ging de ijsbaan open. Toen ik boodschappen ging doen, reed ik er even langs, en ja: open! Gauw die boodschappen halen, in de winkel werd ik helemaal blij: het kan weer! Ik heb de kinderen een sms gestuurd dat ik aan het schaatsen was, en ze het zelf thuis laten uitzoeken (ontaarde moeder, maar ja, er ligt NU ijs). Als een van de eersten stond ik op het ijs, nog voor de basisschoolkinderen ook kwamen schaatsen.  Er ligt prachtig mooi ijs, zwart en sterk. Ook aan het eind van de middag nog geen scheurtje erin. En het schaatsen ging fantastisch, heerlijk geschaatst, 2 uur lang. Toen had ik het zo koud gekregen, dat ik thuis bij de kachel moest gaan zitten om op te warmen.
Vorig jaar konden we al drie keer schaatsen, en nu dus alweer!
Die marathontraining begint deze week met schaatsen, daarna ga ik wel weer lopen. (ik denk vanmiddag al want er ligt nu ook sneeuw, en dan is het zo mooi om langs de wegen te lopen).

druk, erg druk

Dat is te merken aan mijn blogfrequentie: ik heb het heel druk. Dagen extra gewerkt, 5 keer naar de fysiotherapeut voor zere bil/bekkenspieren. (heeft goed geholpen trouwens), jarig, veel ouderavonden op school. Ik had het gevoel  nergens meer aan toe te komen en alles half te doen. Mijn dagen te vol gepland, waardoor niks echt goed afkwam.

Dus: even wat minder willen.

Ondertusen wel fijne trainingen gedaan. Minder kms dan ik zou willen, even niet fietsen naar Groningen, maar wel goed gelopen. Vandaag in de sneeuw over steeds wittere paden en wegen bijna 2 uur heerlijk gelopen. 2 x 20 minuten in "Peize"-tempo gelopen, als voorbereiding op de 15 km daar en ook voor de 21 van Blijham.

In de tussentijd heb ik me ook ingeschreven voor 2 (!) marathons: in Apeldoorn en ....... in Rome!!! Jawel! De bakermat van onze cultuur (nou... de Grieken waren eigenlijk de voorgangers van de Romeinen, maar ja), voor een Latijn-freak (woorden van mijn dochter) is het super om daar te lopen.

halve van Leens

Vanmorgen, voordat ik werd opgehaald om naar Leens te vertrekken, had ik eigenlijk helemaal geen zin. "Ik kan natuurlijk ook gewoon niet gaan, en nu lekker nog een bakje thee nemen, en een broodje en lekker thuis blijven." Maar natuurlijk deed ik dat niet want: van wel gaan lopen als je geen zin hebt, krijg je nooit spijt, maar van niet gaan lopen meestal wel.
Dus op naar Leens, in de regen, wat ik niet had verwacht. Gelukkig was het in Leens droog en konden we van start.

De start was goed, meteen op een tempo van 4.30 per kilometer. De eerste ronde ging lekker. Na 31.30 of zo ging ik over de streep. Bij het begin van de tweede ronde vond ik het lastiger gaan, ik begon te twijfelen of ik dit tempo wel kon volhouden: had ik wel genoeg gegeten, moest ik niet wat drinken of zo. Ik merkte dat ik mezelf de put in aan het praten was, en heb dit gestopt en ben mezelf gaan aanmoedigen. Bij de drankpost na 10 km liet ik mijn thee uit mijn handen vallen. Dan maar niet drinken, doorgaan. Het ging beter: ik voelde de energie stromen. Nog niet versnellen, nu nog niet, gewoon zo doorgaan, het gaat prima, zei ik tegen mezelf. De tweede ronde passeerde ik na 1uur 3.30 minuten, maar ietsje langzamer dan de vorige ronde.

De derde ronde ging eigenlijk makkelijk. Ik had voelde me goed, liep lekker, het ging prima. De laatste 3 km nog ietsje (heel weinig maar hoor) versneld en ik finishte in 1.35.58. Dus de laatste ronde weer in 31.30 minuten of zo gedaan. De tijden zijn bij benadering, ik had geen horloge om. Dat is achteraf jammer, want als ik had geweten dat een 1.35 erin zat, dan had ik, denk ik nu, nog wel wat meer kunnen aanzetten in de laatste ronde.

Toch een beetje een knagend gevoel: had het wel sneller gekund, waarom heb ik niet meer gegeven en meer afgezien. Op de een of andere manier lukt dat niet, wil ik dat niet of zo. Vroeger (3 jaar geleden) lukte dat wel en kwam ik kei-kapot over de eindstreep. Geen idee waarom het nu niet lukt. Aan de andere kant: ik loop nu relatief makkelijk onder de 1.36, dat kon ik toen niet.

Hoe het ook zij: ik ben hier dik tevreden mee, het is mijn op een na snelste tijd op de halve!! Mooi toch! en ik werd hiermee tweede dame, ook leuk.
Op naar Peize en Blijham. In Blijham liep ik meestal sneller dan in Leens.....dusssss....

op en af

Vrijdag 10 km gelopen, aan het eind van de middag. Wat ging het lekker. Ik had een vlot tempo en het gevoel dat ik dit nog wel uren kon volhouden. Heerlijk na een dag bezig zijn in en rond het huis alle vermoeidheid eraf lopen, en het ging super.

Zondag met de loopgroep mee, 6 x 2 minuten. Oef, die eersten gingen heel stroef. Moeie benen, zware benen. Gelukkig zei M dat we meer dan 14,5 km/uur liepen, dan mag ik ook wel wat voelen, natuurlijk, maar mij viel het toch tegen. De laatste paar 2 minuten iets langzamer gelopen en toen voelde het wel wat beter. Ter afsluiting een stukje over een crosspad; zeg maar over modderige paden, vooral door de plassen en door de modder glibberen. Dat vond ik weer zwaar. Crossen is niet echt mijn ding. Ik vind het leuk om crosserig te trainen, maar niet om er heel hard bij te lopen. Aan het eind van de training waren de moeie benen over, thuis voelde ik me best goed.

Nog krap een week voor Leens. Ik moet deze week echt niet te veel doen. Morgen een uur langzaam lopen, hf onder de 140, woensdag nog een clubtraining en dan vrijdag kort en rustig, misschien. Fietsen naar Groningen komt er niet meer van, want ik heb alleen college op woensdag en dan moet ik wel met de auto anders haal ik het niet op tijd voor de loopgroep. Jammer, maar ook wel goed, om even wat minder te doen.

slechte planning

Ikwilde nog eens een lange duurloop doen, 20 a25 km, daar had ik zin in. Maar ik wilde niet over de wegen en paden waar ik altijd al had gelopen. Dus op zoek naar een andere route. Gesurfd naar fietsroutes.nl en een route aangeklikt, die was 30 km. Dat vond ik wel wat te lang. Ik heb anderhalve dag lopen prakkizeren hoe ik deze route dan zou inkorten. Uiteindelijk had ik wel een idee, maar om te kijken hoe lang het dan werd, pakte ik even de kaart erbij en een liniaal en zo kon ik grofweg wel schatten hoe lang ik zou lopen. Het was 17 km, hmm net wat te kort, maar ik zag al dat ik er wel een rondje bij kon lopen, dan werd het 23of zo, dat is precies wat ik wou.

Ik moest dan eerst een stukje fietsen, 15 minuten en dan zou ik een hele mooie route lopen. Ik had uitgerekend, 17 km, daar doe ik dan niet langer dan 2 uur over, + die stukjes fietsen, dat moest lukken in 2 1/2 uur, als ik dan half 10weg ging, dan was ik mooi om 12 uur weer thuis, precies als mijn dochter ook uit school zou komen.

Vol goede zin op pad, het was koud, hartslagmeter om zodat ik niet te hard zou gaan. Hf rond de 140, mooi, gaat lekker zo.
Na 3 kwartier begon het me te dagen dat ik nog wel een heel eind moest. Toch maar iets sneller gaan lopen. Hf naar 145. Na weer een kwartier zag ik toch echt in dat deze tocht veel langer was dan wat ik had uitgerekend. Hf naar 150, want ik wilde echt niet veel later dan 12 uur thuis zijn. Ik werd moe, nog moeier en ik kreeg verschrikkelijke honger. Ik had helemaal geen zin meer in hardlopen, ik wilde niet meer. Om half 12 mocht ik gelukkig even wandelen om mijn dochter te bellen, dat ik later kwam. GElukkig nam ze niet op, zodat ik wel elke 10 minuten even moest wandelen om haar weer te bellen.

Met mij ging het steeds slechter. Ik kon wel hard  blijven lopen (hf ging naar 155) maar ik werd gammeler en gammeler van de honger. Maagpijn, duizelig, helemaal raar kwam ik tegen half een bij mijn fiets aan. Naar huis fietsen lukte nog maar net. Thuis heb ik mijn dochter gevraagd of ze een beker chocolademelk wilde maken, ik voelde me er niet meer toe in staat. Na de chocolademelk ging het gelukkig snel beter, en nu voel ik me weer best.

Wat een slechte planning. Ik denk dat ik wel meer dan 20 km heb gelopen, want het ging zeker boven de 10 km per uur. En effectief heb ik meer dan 2 uur gelopen. Het verbaasde me dat ik ondanks de hongerklop nog wel tempo kon houden.

voel me goed

Vandaag een kilometer of 18 gelopen, waarin 15 minuten met een hartslag van 160. Dit zou ongeveer mijn halve marathontempo zijn. Het ging prima. Ik begon heel rustig (hf 140), ik was ook moe, te laat naar bed gegaan, een paar nachten slecht geslapen door de harde wind en de drukte. Voor mijn werk moest ik wat extra dingen doen, en ik moest een tentamen leren en manlief zit deze hele week in het buitenland. Pittige week dus.
Maar het lopen ging heel lekker en de 15 minuten waren zo om.

Verder heb ik deze week niet veel gelopen. Wel twee keer naar Groningen gefietst en gisteren nog 10 km in een redelijk tempo. Dus al met al best wel wat getraind, maar voor mijn gevoel wat weinig gelopen. Geeft niet.
Ik heb nog steeds zin in Leens, ik zag al een stuk of 10 bekenden die ook gaan lopen daar, dus dat wordt gezellig en dan maar zien wat het wordt. Ik beschouw het als een soort test voor hoe ik er  nu voor sta. BEn benieuwd.

mooie training

Die ook weer lekker ging. Snelle stukken die ik goed kon volhouden en na afloop niet heel erg moe geweest. Hopelijk ben ik morgen ook niet zo afgepeigerd als eerder, ik denk het niet. Kan ik eindelijk die marathon achter me laten. Op naar de volgende: in Apeldoorn of Rome? (Hier zijn vage plannen voor).

een ruime 20

Dat liep ik vrijdag. Met hartslagmeter want vorige week had ik mijn duurlopen te snel gedaan. Dus nu geprobeerd onder de 140 te blijven. Dat lukte het eerste uur redelijk, het tweede minder goed. Het laatste uur werd ik moe en kreeg ik zere benen. Ik was blij dat ik thuis was, maar vandaag voel ik me niet helemaal afgepeigerd, zoals vorige week wel na een wat langere training.
Op naar Leens, over drie weken: de halve marathon!

rustdag

Nou, dat fietsen en lopen wat ik woensdag wilde doen, heb ik maar laten zitten want veel te moe. De hele middag lui in de stoel gelezen, het weer was ook waardeloos. Ik had hoofdpijn en was heel erg moe. Dus eind van de middag lekker met de auto naar Groningen, 3 uur college gevolgd en toen was het te laat om nog naar de loopgroep te gaan. Helemaal niet jammer. Ik sta mezelf deze periode toe alleen te doen waar ik zin in heb, en als ik geen zin heb om te trainen, dan hoeft dat ook niet. Wat een tegenstelling met toen ik nog voor de marathon trainde. Toen greep ik (bijna) elke mogelijkheid om te sporten aan, want de marathon. En dat lukte toen ook, ik had er bijna altijd zin in.

Nu niet. Als ik een dag flink getraind heb, ben ik de volgende dag moe en wil ik rust. Ik kan dan ook alleen maar rusten, ben te slaperig/lamlendig. Dus nog helemaal geen 90 % herstel, misschien maar 75 %.

Ik herhaal mijn eigen woorden: De marathon is nog geeneens 3 weken geleden. Niet te snel willen, eef. 

Vandaag staat schaatsen met de kinderen op het programma. Dus wel weer genoeg activiteit. Morgen plan ik een 20 km (ik dacht eigenlijk aan 25, maar ja, laat ik maar rustig aan doen), als ik niet te moe ben van het schaatsen. Wat een tegenstelling met een paar weken geleden, toen leek ik nog alles te kunnen. De marathon heeft me toch wel veel inspanning gekost. Deze marathon veel meer dan de vorige, toen ik een week na de marathon 180 km heb gefietst. Blijkbaar verkeerde ik toen in een soort supertoestand. Komt wel weer terug: De marathon is nog geeneens 3 weken geleden. Niet te snel willen, eef.
 

lekker bezig

Het weekend met de loopgroep een cross-training gedaan. Zandduinen op en afrennen. Heel pittig. In de vakantie heb ik ook heel veel in de heuvels gerend, ook over bergpaden, dat ging toen steeds beter en sneller (totdat ik keihard viel op een steil paadje met losse steentjes), maar nu viel het me niet mee.  Poe hee, het was gewoon zwaar. De volgende dag had ik spierpijn in mijn buikspieren??? Heb ik die gebruikt bij deze training?
Maandag maar een rustdag genomen en vandaag weer 10 km gelopen met daarin 12x 1 minuut snel. Geen idee hoe snel. Hier had ik gewoon zin in, kijken of ik dat alweer kon. En ik kon het. Morgen fietsen naar Groningen, misschien nog lopen met de loopgroep en dan eind deze week nog een rustige duurloop van een km of 20 a 25, heel rustig aan.

Ik heb me ingeschreven voor Leens. Eens kijken hoe dat zal gaan, hoe het is met lijf en benen, of ze dan al weer een beetje zin hebben om hard te lopen, of liever rustig aan te doen.

Ik voel me nu voor 90 % hersteld van de marathon. Ik merk alleen dat de energie nog steeds iets te snel op is. Alsof na een (korte) tijd de suiker in de spieren/het bloed verbruikt is en dat niet snel genoeg kan worden aangevuld. Dat lukte eerst wel, komt vast wel weer terug. De marathon is nog geeneens 3 weken geleden. Niet te snel willen, eef.

gaat beter

Ik hoef minder uren te slapen, ik sta uitgeruster op, ik voel me fitter en sterker, kortom ik herstel. Gisteren een kleine 20 km gelopen, op een redelijk vlot tempo. Dat ging prima en belangrijker: ik had er weer zin in. Vandaag of morgen nog een 10 of zo, misschien met wat snelle stukken erin, en dan zondag met de loopgroep mee.

nog steeds moe

Vrijdag en zaterdag nog ontzettend vermoeid geweest. Heel rustig aan gedaan, niet meer gelopen, al was ik dat nog half van plan. Maar het zat er niet in. Geeft niet, gewoon aan toegeven, dan is het ook het snelst weer over. Zondag met de loopgroep meegelopen, 5 keer (of 6, ik weet niet meer) 5 minuten vlot. Het viel me niks tegen, ging nog best aardig. Vandaag 10a 11 km gelopen, iets sneller dan rustig aan. Maar ik merkte dat er nog niet veel in m'n lichaam zit. Uitrusten dus maar.

rusten

Want ik ben moe. Logisch  natuurlijk. Dus ik doe niet veel. Maandag een klein uurtje gefietst, heel rustig, om de benen wat te doorbloeden. Woensdag heel rustig met de loopgroep  meegelopen. Het lopen ging heel zwabberig. Ik merk ook dat ik bang  ben geworden om te vallen. Dat is me het afgelopen jaar drie keer overkomen. Dus als het een beetje donker is, dan durf ik  niet goed meer te hollen. Ach, dit zal wel weer slijten, gewoon wel hollen en dan niet vallen.
Gisteren toch maar wel naar Groningen gefietst. Na een dag werken, en dus binnen zitten, snakte ik naar frisse lucht en lichaamsbeweging. Gevolg is wel dat ik nu heel moe ben. Ook nog een zere keel en snotterige neus. Lekker uitrusten dus vandaag, ik hoef ook bijna niks.
Het weekend zal druk zijn: dochter viert haar verjaardag en er komt veel familie en ook een paar logées. Dus helemaal zorgen dat ik vandaag rust pak.
Dan nog een week normaal werken en dan: herfstvakantie!

3.35.01

Ben er trots op! Mooi gelopen, en fantastisch publiek! Het verhaal:

De laatste week voor de marathon was, zoals op het schema stond, een rustweek. Ik verwachtte dan ook dat ik mij naarmate de week vorderde, steeds uitgeruster en energieker zou gaan voelen. Dat was echter niet zo. Ik werd juist steeds moeier, ging meer en meer slapen en het lopen ging woensdag met de loopgroep al niet helemaal fijn en vrijdag liep het helemaal niet. Ik voelde me ook niet in orde. Ik verwachtte dat ik door de rustweek wel minder trek in eten zou krijgen, maar dat werd juist ook steeds erger. Ik heb nog nooit , ook de hele trainingsperiode voor de marathon, zo'n trek gehad. Ik heb daar aan toegegeven, want, ja, op het schema stond; "rusten en eten". Maar het voelde heel vreemd. De moed voor de marathon zakte mij diep, diep in de schoenen.
Gelukkig is daar zoals altijd trainerpaul, die precies het goede weet te zeggen. Ik hield me vast aan zijn woorden: de trainingen zijn goed gegaan, je hebt de duurlopen allemaal doorstaan en zulke slechte benen en vermoeidheid vlak voor een marathon komt wel meer voor.

Okee. Dus zaterdag met de trein naar Eindhoven. Nog steeds veel trek, dus elk uur een krentenbol, appel, koek etc. Naar de beurs, en toen door naar mijn broer. "Heb je er een beetje zin in?" vroegen ze. "Mmmm jawel," zei ik. Maar ik dacht: "Wat moet dit worden, deze marathon, ik voel me helemaal niet goed, ik zit vreemd in mijn lichaam, misschien stap ik wel uit na 10 km." Ondertussen werd ik  steeds zenuwachtiger, ik vond er eigenlijk niks meer aan, dit werd misschien wel mijn laatste marathon.

De hele avond uitgevogeld waar iedereen langs de route zou staan. Mijn broer en zoon Martijn zouden rondfietsen, mijn ouders zouden ergens staan en mijn zus zou ook nog komen, met de baby. Hoe moest dat met de kinderen van mijn broer, wanneer moesten ze slapen? Mijn schoonzus haar zus woont aan de route, hoe kom je daar dan? etc etc. Uiteindelijk een plan gemaakt.

Zondag, redelijk geslapen, zeer uitgebreid ontbijt, veel meer dan ik ooit heb gegeten. Spullen bij elkaar zoeken, weer eten. Naar Eindhoven (mijn broer woont in Son). Drie kwartier voor de start nog een powerreep opgegeten, om mijn energiebehoefte te stillen.

Dan de start. Het gaat lekker. Geen pap in de benen, nee, ze voelen best goed eigenlijk. Ik had me voorgenomen om niet met de pacers van 3.30 mee te gaan, maar ik stond opeens vlak achter ze bij de start. Ik werd gewoon meegezogen met alle mensen die met ze mee liepen en het ging heel lekker eigenlijk. Steeds geprobeerd om op ze achter te raken, maar ach, misschien zit een 3.30 tijd er ook wel in. 15 km lang ging het prima op dit tempo. Toen werd het lastig en op 18 km raakte ik eindelijk op ze achter. Dit liep meteen veel prettiger: veel minder druk, bij de drinkposten meer ruimte en meer aanmoedigingen van het publiek. Dat publiek was echt fantastisch! M'n naam stond op mijn startnummer en door heel veel mensen ben ik aangemoedigd: je doet het heel goed, Evelien. Goed zo Evelien, Dat ziet er nog heel goed uit, mooi tempo, Evelien. Echt super, het publiek sleept je echt door je zware momenten heen. Het was fijn dat Martijn een heel stuk met me opfietste, en ook mijn broer met mijn neefje achterop was er lange stukken bij. Ook mijn ouders, zus met man en kind en de zus van mijn schoonzus nog gezien en gehoord. Dat is fijn.

Want vanaf 20 km werd het zwaar. Oei, nu al, ik moet nog 22 km. Als het nu al minder wordt.... Nou ja doorlopen maar, gewoon nog ietsje langzamer. 25 km. "Nog maar 17 km" dat dachten J en G bij hun marathon, dus dat denk ik ook maar. Het werd nog zwaarder. Maar ik haalde wel steeds meer mensen in. Meer dan ik zelf werd ingehaald en dat geeft moed.  Eerst maar naar de 30 km. Daar ging het eigenlijk weer iets beter en bij 33 dacht ik: "Nog maar 9 km, dat kan je wel, je gaat het halen, gewoon doorkachelen." Nu kon ik de kms aftellen en het ging beter. Ik kreeg ups en downs: proberen te versnellen, even iemand inhalen, maar dan weer een terugslag, weer iets langzamer lopen.

Na 39 km kwam je door de kroegstraten van Eindhoven. HIer stond ontzettend veel publiek en als vrouw krijg je dan heel veel aanmoedigingen en die helpen echt! Naar 40 km. Ik zag voor me een vrouw uit mijn leeftijdscategorie: die kon ik inhalen, met een vaart(je) er voorbij. Vlak erna moest ik bruggetje over. Hoogteverschil misschien 1 m. Ik liep eroverheen en meteen na die brug: verzuurde benen, ik stond zowat stil! Help! Ik kan niet meer vooruit. Toch wel natuurlijk en na 100 m ging het weer beter en kon ik mijn tempo weer oppakken. Nu stonden er minder mensen. Waar is de finish? O, nee eerst het bord 41 km. Natuurlijk. Doorlopen. Mijn broer kwam weer naast me fietsen. Nog 500 m zei iemand. Waar is dan die finish? Ik zag er nog niks van. Mijn broer moest het parcours af. "De finish is daar," wees hij . Maar waar? Ik zag het niet. Bord 42 km. Nou, nu is het echt nog maar 200 meter, maar ik zie de finish nog steeds niet. 'Hup mama", hoor ik Martijn roepen. En dan zie ik echt de boog en de matten van de eindstreep. Blij blij blij dat het erop zit en dat het toch nog zo goed is gegaan.

Na afloop de felicitaties van mijn familie. Even zitten in de zon. Gehoord van andere lopers dat ze het zwaar vonden. Misschien wel door de warmte. Hoewel ik er niet echt last van heb gehad, kan het toch wel meegespeeld hebben. Ik heb onderweg in elk geval heel veel gedronken: sportdrank en water. Bij 27 en 34 km een gel en verder niks. Die powerreep heeft z'n werk goed gedaan.

Weer naar het huis van mijn broer, waar ik ontzettend misselijk werd. Darmen van slag. Een misselijkheid die lang aanhield. Nu maandagmorgen is het eigenlijk nog niet helemaal over. Ik kon niet eten, probeer wel te drinken. Thuis, om 9 uur een kop soep en 's nachts nog een kop soep. Vandaag lekker uitrusten, morgen weer aan het werk.

bar slecht voorgevoel

Zojuist 6 km "los"gelopen. Nou ja, het ging wel ietsje sneller dan loslopen. En het ging zwaar. Benen voelen vol en moe aan, geen energie in de benen, puf hijg, het was ook best warm. Ik heb het gevoel dat ik over mijn piek heen ben. De heuveltraining van een dag of 10 geleden ben ik nog niet te boven. Die had ik beter niet kunnen doen, in elk geval minder snel. Maar ja, toen lukte het goed en ik was in goede vorm. Waar is de vorm gebleven?

De situatie doet me denken aan Amsterdam een paar jaar geleden. Toen was ik in de voorbereiding ook heel goed, maar op de dag zelf was dit weg en heb ik verschrikkelijk lopen afzien op de halve marathon die ik toen liep. Ik voel me nu weer zoals toen een paar dagen voor de loop.

Ik verander mijn doel voor Eindhoven meteen. Het was: lopen in een tijd rond 3.30. Het wordt: zorgen dat ik hem een klein beetje lekker uitloop, zonder helemaal kapot te gaan. Wat ik toen in Amsterdam heb meegemaakt, hoe ik me toen voelde, dat wil ik nooit meer meemaken, dan stap ik uit in Eindhoven. (Let op, dit zeg ik nu, kan zondag toch heel anders blijken te zijn.) Strategie: heel erg rustig starten, de eerste 30 km moeten makkelijk gaan, maakt niet uit hoe snel, en dan is het nog maar 12..

Maar ik vrees dat ik heel erg ga afzien, en dat boezemt me angst in.
Ik ben gewoon niet goed genoeg op dit moment. En dat terwijl de hele familie komt kijken en ik zo graag had willen vlammen. En dat lukte twee weken geleden ook.....

O ja: van m'n enkel niks gevoeld onder het lopen

weer een beetje moed

Zo. Net met mijn broer gebeld en de afspraken voor de marathon gemaakt. Hij woont vlak bij Eindhoven en ik slaap bij hem. Nu wordt het allemaal echter en echter. Ik krijg er weer wat zin in. Gisteren met de loopgroep 14 km gelopen. Dat kon de enkel aan. Vandaag niet meer last ervan dan gisteren. Ik voel hem nog steeds, er zit wel wat, maar het is klein en ik kan er wel (rustig en 14 km lang) mee lopen. Of ik er ook 40 km mee kan lopen weet ik niet, en dat kan ik ook niet testen, dat zie ik dus zondag wel.

Het wordt heel mooi weer, ik heb zin om lekker te lopen, net als in Diever in maart en net als mijn duurloop van 2 weken geleden. Ik wilde eerst met de pacers van 3.30 mee (dat is/was mijn doeltijd), maar ik denk dat ik dat toch maar niet doe. Ik ga iets rustiger starten, en dan na 10, 20 km kijken hoe het met de enkel gaat en dan zie ik het wel. Door de warmte zit een 3.30 er misschien toch al wel niet in. (Zeg ik maar tegen mezelf om de teleurstelling over die enkel te temperen, of het waar is, geen idee)

Ik was vandaag heerlijk ontspannen, ik slaap ook steeds heerlijk en ik eet goed: nu nog gewoon lekker gaan lopen, zondag. Het begint te kriebelen!

twijfel en spanning

Want ik voel die enkel toch steeds weer. Of niet? Als ik er niet aan denk voel ik hem niet. Dan kan het niet erg zijn. Maar als ik er wel aan denk, dan voel ik ook wat. Zit dat dan in mijn hoofd?
Ik weet het niet en ik wil me er eigenlijk ook niet druk om maken. Ik zie het wel in Eindhoven. Maar het maakt wel dat ik deze week niet ontspannen en vol vertrouwen naar de marathon kan toeleven. Nou ja, zo erg is dat ook weer niet.
Ik slaap goed, eet goed en rust voldoende. BEn ook wel moe steeds, een vol hoofd, ook van het werk. Ik voel me minder fit dan voor de vorige marathon, maar ja, dat hoeft ook niks te zeggen, natuurlijk.

Kortom: we zien wel. Vanavond loopgroeptraining, rustig aan meehobbelen en dan kijken hoe de enkel zich houdt.

nog beetje pijn

Zaterdag niet gelopen, rust genomen. Ik voelde mijn enkel niet/nauwelijks. Zondag met de loopgroep voorzichtig meegelopen. Ik voelde m'n enkel alleen als we een heuveltje opliepen. Op vlakke weg ging het goed. Later op de dag nog wel pijn bij sommige bewegingen, zoals met een volle wasmand de trap oplopen en het aanharken van de verspringbak bij de atletiekbaan. Vandaag voel ik geloof ik niks meer. Ik ben er niet zeker van. Ik ben nu zo gefocused op die enkel dat ik echt alles voel, of alleen maar denk dat ik het voel.
Ik neem de rest van de week rust, dat was sowieso al de bedoeling, dus dat geeft niks. Alleen nog twee keer loslopen, meer niet.
En dan start ik zondag maar gewoon, en dan zie ik het wel. Als het goed gaat gaat het goed, en als het niet gaat, dan maar niet, dan stap ik wel uit. De blessure is te weinig erg om helemaal niet te starten en bovendien is er nog deze rustweek.

!!!! zere enkel!!!!

Schrik schrik.
Vanmorgen 20 km gelopen en het ging al meteen zwaar. Ik had oude schoenen aan, waar ik vorige maand nog rustig een 30 km op had gelopen. Maar de schoenen voelden vandaag erg stug aan. Dat het niet lekker liep, daar ben ik niet van geschrokken, maar nu heb ik een zere enkel. Van die rot-oude schoenen!? Dat weet ik natuurlijk niet zeker.

Nu maar hopen dat het voor volgende week over is......
Dat heb ik niet in de hand.....

Maar dit is natuurlijk niet echt erg: een jongen van 16 heeft een eind aan zijn leven gemaakt. Dat is pas erg. Ik heb een kaart voor zijn ouders gekocht, maar wat kan je daar nu opzetten? Het raakt me diep.

ben er klaar voor

Maandag nog 10 km gelopen in 50 minuten. Ging makkelijk.
Dinsdag alleen een klein uurtje gefietst, even genieten van het mooie weer, na een dag binnen werken.
Woensdag looptraining, ik vond hem pittig. 10 keer een helling opsprinten, toen nog een paar keer rustig die helling op en als afsluiting nog 15 minuten over vlakke weg op ruim 13 km per uur. En ervoor en erna natuurlijk rustig naar de training en naar huis lopen. Totaal ongeveer 16 km, misschien iets meer.
Het voelt nu echt alsof de training klaar is. Er komen nog wat kortere duurlopen, dit weekend, maar veel stelt het allemaal niet meer voor.
Fijn! Het gaat goed.

toch nog 81 km

Gisteren 35 km in totaal gelopen. Dus deze week: maandag 10, woensdag (ongeveer) 16, donderdag 21 en zaterdag 35 dat maakt een weektotaal van 82 km! Qua vermoeidheid zou ik vandaag nog best 10 km erbij kunnen lopen, maar ik voel toch iets mijn bekken en lies, dus beter maar rusten. En trouwens: ook nog 70 km gefietst deze week.

Ik had slecht geslapen, ik werd om half een zwetend en heel warm wakker. Misschien omdat ik veel Japanse  nootjes had gegeten? Ik ken mensen die niet goed tegen de Ve-tsin kunnen die daar in zit. Maar ik heb hier nog  nooit last van gehad. Nou ja, een keer moet de eerste keer zijn....
Ik begon dus met een vaag gevoel van misschien niet helemaal fit zijn, en besloot heel rustig aan te doen. De hartslag niet boven de 140 laten komen. Dat lukte goed. Tot mijn verbazing liep ik toch 10 km per uur. Daarvoor had ik voorheen een hartslag van 144 nodig. Ha! een goed teken van verbeterde conditie.
Na iets meer dan een uur even pauze om te eten en drinken. Ik was toen op de hei, het zonnetje scheen, ik voelde me top, het was prachtig. Door in hetzelfde tempo. Het tweede uur ging iets moeizamer, maar nog steeds met dezelfde hartslag en tempo. Na 20 km was ik moe, weer even pauze op een bankje. Ontbijtkoek erin, water drinken en verder maar weer.
Ik voelde me een stuk beter dan voor deze pauze. Nog maar 10 km, goede benen, goede zin, ik schroefde het tempo steeds verder op, en eindigde in een hoog tempo, 50 minuten later, hartslag 155. Het was een soort steigerung van 10 km.
Toen naar huis, thuis geluncht, en daarna nog 4,5 km omdat ik toch nog wat km wilde maken. Ook maar in het snelle tempo, want eigenlijk had ik geen zin en dan was ik maar snel weer klaar.

Na eerst nog schoenen met mijn dochters te hebben gekocht, de rest van de dag uitgerust. Moe maar heel voldaan en vol goede moed voor de marathon.

op en top!

Zo voel ik me weer! Zag ik eerst wel een beetje op tegen de marathon, nu niet meer, laat maar komen.

De afstand was gisteren trouwens 21 km, niet veel meer dan 20 dus. 's Avonds nog 35 of zo km gefietst, naar Groningen, om daar een les statistiek te geven. Ik wilde rustig aan doen, maar dat lukte natuurlijk niet. Dus toch wat doorgetrapt en bezweet thuisgekomen, het was ook onwaarschijnlijk warm, 17 graden. Ik ben het niet meer gewend. Gelukkig wordt het nu weer kouder.

En: ik ben er totaal niet moe van, integendeel, het lijkt wel of ik door de inspanning veel meer energie krijg. Ik heb er zin in om morgen een 30 (32, 34?) km te lopen. Ik wil ook wel 40 doen, maar ja, das wel meteen erg ver. Laat ik me maar inhouden, energie niet meteen helemaal opgebruiken, even bewaren tot over iets meer dan 2 weken.

goed gelopen

He, he, net terug van mijn 20km-duurloop. Het ging goed. Na gisteravond met de loopgroep al lange vlotte stukken gelopen te hebben, vanmorgen al voor half negen begonnen. Heel rustig gestart, hartslagmeter om, zodat ik ook echt rustig zou lopen. Dat ging prima. De laatste 5 km waren wel wat zwaarder, maar dat mag dan ook wel.

Trouwens eens even kijken hoe ver het nou echt was, ik denk wel meer dan 20 km. Ik check dat altijd op afstandmeten.nl. Jammer alleen dat daar veel fietspaden en zandweggetjes niet op staan.

hersteld

Nog wel een wat volle neus en ik hoest nog, maar de vermoeidheid is over. Maandagmiddag was ik nog heel erg moe, dinsdagmorgen ook nog, maar in de loop van de dag knapte ik verder op. 's Avonds weer naar de universiteit gefietst en dat ging al heel prima. Vandaag voel ik me gewoon goed. Straks lopen met de loopgroep, ben benieuwd hoe het gaat, dan morgen een 20 km en weer fietsen. Vrijdag rust en zaterdag de laatste duurloop van 30 km. Dan loop ik deze week in totaal zo'n 80 km, mooi.

gaat beter

Gelukkig knap ik al op. Gisteren met de loopgroep meegetraind, dat ging nog  moeizaam: het was zwaar, terwijl ik toch heel langzaam liep. Maar ik was al blij met elke meter die ik liep. De hele zondagmiddag uitgerust, geslapen en veel tv gekeken met mijn dochters. Het regende de hele middag.
's Avonds voelde ik me een stuk beter, vanmorgen nog steeds, dus om half 11 op weg voor een 10 km, rustig aan was de bedoeling, maar ja, het ging zo lekker, toch maar 4 keer een snel stuk (van tussen de 300 en 1000 meter).
Na de lunch thuis, was ik ineens heel erg moe. Dus weer de middag vooral veel gerust. Nu heb ik spierpijn in mijn armen?? Hoe ik daaraan kom is me een raadsel. Misschien van het ophangen van de gordijnen? En ik ben nog steeds moe. Uitrusten dus maar.

echt ziek

De verkoudheid is een echte virusinfectie geworden. Lichte verhoging, lamlendig en moe. Met paracetamol en als ik maar helemaal niks doe, voel ik me redelijk, maar verder is het niks. Aan hardlopen moet ik nu helemaal niet denken.
Ik hoop dat ik me in de loop van volgende week wel fit voel, en dan zie ik wel hoe de marathon zal verlopen. In elk geval maar heel rustig starten daar.

verkouden.....

Gisteren nog heel lekker ruim 1 1/2 uur gefietst. Heel rustig aan, over weggetjes waar ik nog nooit geweest was. Wat is Drenthe een mooi provincie!
Ik voelde me prima, het weer was aardig. Alleen 's middags begon mijn neus te lopen en nu zit ik hier, rillerig, hoofdpijn, keelpijn, zakdoeken onder handbereik: snipverkouden!!!!! Daar gaat mijn mooie duurblok van de komende dagen en mijn 36 km van vandaag. Baal baal baal.
Lichtelijk in paniek met de trainer gemaild: het kan nog goedkomen, eerst opknappen, niet teveel lopen en dan in de loop van volgende week een duurblok plannen. Maar zien hoe het afloopt.

En ach: dit soort onvoorziene dingen horen ook wel bij de marathontraining. Het gaat altijd anders dan gepland. "Je moet het zien als een soort avontuur," heb ik trainerpaul weleens horen zeggen.

Maar leuk is het nu niet, zo kort voor de marathon. 

terug

Na drie rustdagen van echt helemaal niet sporten, ook niet fietsen of zwemmen, gisteren weer een fijne training. We liepen tempo's van 2000-1800 etc, steeds 200 meter korter tot de laatste 1000. En het ging heel soepel en makkelijk allemaal. Steeds zo'n 4.20 a 4.25 minuut per km, dus voor mij een snel halvemarathontempo. Zonder moeite! Gevolg van de drie rustdagen.
Ik had dinsdagavond  nog wel plannen voor een kort 9km-loopje, maar de vele harde regen hield me thuis.
Straks 1 1/2 uur fietsen, morgen een 36 km hele rustige loop, dan zaterdag een klein (1 uur) stukje fietsen, zondag lopen met de loopgroep, maandag weer een stuk lopen, dinsdag rust, woensdag weer loopgroep en dan zien we wel verder, dan loopt de marathontraining op zijn eind.

De Run

Nou, hij zit erin hoor! Vanwege de vermoeidheid van gisteren die ik vanmorgen ook nog voelde, heb ik geen stap meer gelopen dan de "verplichte" 20 km. En die gingen nog best goed.
Ik heb twee keer 49 minuten gelopen. De eerste ronde makkelijk. Ik had mezelf ingehouden, het moest makkelijk voelen. En dat lukte ook. De tweede ronde begon stijfjes. Ik moest vooral wennen aan mijn andere schoenen. De Brooks lopen totaal anders dan de Nikes van de eerste ronde. Veel stugger en een heel andere voetafwikkeling. Tot 4 km ging het lekker, daarna ging ik voor mijn gevoel een tempootje terug. Voor mijn gevoel ging ik steeds langzamer lopen, maar toch nog op een acceptabel tempo. Ik was verrast dat ik toch weer dezelfde eindtijd had als de eerste ronde. Het voelde niet zo. Zijn het toch de schoenen waar het aan ligt????
Na de tweede 10 km was ik wel misselijk en erg moe. Ik ben toch wel behoorlijk diep gegaan. Het waren twee prima trainingsronden op mijn beoogde marathontempo. Omdat het toch best zwaar ging, plan ik nu twee en misschien drie rustdagen om energie terug te krijgen. Dan kan ik daarna nog een keer een grote 30km lopen en dat moet dan voldoende zijn voor een goede marathon. Toch, trainerpaul?
Ik voel me voldaan, ga zo lekker slapen en genieten van mijn rustdag morgen.

heel erg moe

Tjonge, de kilometers van de afgelopen weken en de hele drukke afgelopen week eisen zeker hun tol? Ik ben vandaag uitgeblust. NIks gedaan, behalve boodschappen. 's Middags gerust (dutje in de stoel). En eten, want steeds honger. Dus extra noten en lijnzaadolie en eierkoek genomen om aan meer energie te komen.
Morgen moet ik minstens 20 km rennen in Winschoten......
Ik word al moe als ik er nu aan denk, maar misschien gaat het ook wel gewoon goed.
Geen zorgen, er is nog tijd genoeg voor Eindhoven om eventueel een langere rustpauze in te lassen als dat nodig blijkt. Dochter is trouwens vandaag ziek thuis met keelpijn, en ik heb ook niet zo'n fijne keel..... Niks forceren nu: herstellen.

poe poe

Dacht ik na het succes van gisteren dat ik vandaag wel even makkelijk 20 km zou kunnen lopen. Nou dat viel dus tegen. Meteen al zware benen, dat ging na een paar km over, toen een stukje best lekker gelopen, maar de laatste 5 km waren echt afzien. Kwas blij dat ik er was.
Morgen lekker rusten.

fijne training

Zo zie je maar wat een paar (relatieve) rustdagen teweeg kunnen brengen. Heel fijn getraind, alles liep heel soepel en snel. 5km in 21.30 met groot gemak gelopen. Dat is ongeveer mijn pr-tempo op de 10 km. En dat terwijl ik juist deze week mijn pr-schoenen heb weggegooid. Ik loop nu op nieuwe Brooks: voor mij superschoenen.
Maar het ligt niet aan de schoenen natuurlijk, ik ben blijkbaar voldoende hersteld van de uitputtende 36 km en nu kan ik in de training weer een stapje verder gaan. Dit geeft een heel fijn gevoel, zo wil ik het hebben!

Morgen of vrijdag nog een 20 km, en dan zaterdag de Run van Winschoten, ik loop daar 2 keer 10 km en nog wat in- en uitlopen, dus totaal een kleine 30. Het gaat goed.

Voor mensen die wilden reageren maar bij wie het niet lukte: ik heb de instellingen wat veranderd, nu lukt het denk ik wel.

2 rustdagen

Gisteren niet gelopen. Ik had het druk met werk en studie. Wel 's avonds heen en weer naar de universiteit gefietst, totaal km of 35. Lekker vlot tempo, college volgen en weer terug. Op mijn gewone stsds/boodschappenfiets met fietstassen en ligstuur.
Maandag ook al niet gelopen. Na vrijdag en zondag had ik gewoon behoefte aan rust om te herstellen. En met resultaat want het fietsen ging supergoed, ik voelde me krachtig en vol energie.
Straks lopen met de loopgroep, benieuwd hoe dat gaat, er staan snelle dingen op het programma, als ik dat goed gelezen heb.

geen 81

Want ik was moe, en voelde mijn knieen en bekken. Dus laat maar, die laatste 5 km, gewoon na de training lekker naar huis. Geen 20 gelopen, maar ruim 15. Ook mooi.

81 km

Gisteren maar een rustdag genomen. De benen deden nog pijn en ik was gewoon nog moe. Bovendien eiste het huishouden veel activiteit op: wassen, boodschappen en in de tuin werken.
Straks ga ik lopen met de loopgroep en als ik daar nu met een kleine omweg heenloop, haal ik vandaag de 20 km wel en dan komt mijn weektotaal uit op 81 km. Prima voor mij.

3 uur en 3 kwartier...

...gehold. Nou ja, in totaal ongeveer 15 minuten pauze, maar toch wel de 36 km gehaald. EN het deed pijn. Had ik gisteren maar niet zo hard moeten fietsen. De eerste 1 1/2 uur gingen wel redelijk goed, maar daarna werd ik moe en begonnen de pijntjes. Aanhechting buikspieren aan bekken, hamstrings. Ik was bang voor een terugkeer van een oude blessure.
3 km voordat ik thuis was nog even gestopt, ik wilde niet, maar ik stond gewoon ineens stil. Heerlijk, even rekken van de hamstrings, dat helpt wel iets. Toch maar weer verder... heel rustig begonnen, maar ja het paard ruikt de stal en toch nog met een ëindsprint"(ahum niet veel harder dan 11 per uur) thuis aangekomen.
Daar had ik niet eens veel tijd om te rusten, want binnen een half uur had ik al een afspraak. Aansluitend meteen de boodschappen maar gedaan, want ik was toch in de buurt. Tussen de boodschappen door gegeten: krentenbol, eierkoek, noten en fruit van de markt. Het ging eigenlijk best, wat herstel je soms toch snel.
Thuis eindelijk uitrusten met een grote pot thee.
Onderweg mezelf een paar keer afgevraagd waarom ik dit in vredesnaam doe???? Gedacht dat een marathon toch eigenlijk te lang is voor mij. Maar nee hoor, nu voel ik me weer goed, wel moe natuurlijk. De pijntjes zijn al bijna weg, ik ben nu voldaan en trots!

voorstelblog

Voor het eerst dat ik een blog start, benieuwd hoe het gaat en wie het leest.....
Ik ben Evelien, woon in Noord Nederland en ben nu ongeveer 6 jaar aan het hardlopen. Momenteel train ik voor de marathon in Eindhoven, op 10 oktober. Dat wordt mijn tweede marathon, de eerste liep ik in maart dit jaar in Diever, in 3.39. Deze marathon heb ik heel ontspannen en mooi gelopen in een heel vlak tempo. Ik streef ernaar dit weer te doen en liefst ietsje sneller.
Voordat ik met een marathon begon heb ik vele 10 km en halve marathons gelopen, hier in de omgeving. Ik train bij een loopgroep van een atletiekvereniging.
11 september doen we mee aan de run van Winschoten, een estafette van steeds 10 km.

Naast het hollen, geef ik 2 dagen les op een basisschool en studeer ik onderwijskunde.
Ik moet de mogelijkheden van deze blogsite nog ontdekken, dat zal gaandeweg wel gaan gebeuren.