Na de toch wel soepel verlopen training van zondag, heb ik maandag nog naar Groningen gefietst en dinsdag niet meer gesport. Woensdag zou immers weer een drempeltraining volgen....
Ik had me voorgenomen om iets rustiger aan te doen dan vorige week en dit lukte goed. Na twee keer 7 minuten volgden nog twee keer 15 minuten. Dit ging allemaal prima, maar de eerste keer 15 minuten vond ik toch wel behoorlijk zwaar. De tweede 15 heb ik dus iets kalmer aan gedaan, maar nog steeds sneller dan 4.30 per km. Snel genoeg dus.
En nu moet ik uitrusten. De training zit erop. Wel donderdag nog naar Groningen gefietst. Ik had dit niet zo gepland, maar het weer was zo mooi, zonde om dan in de auto te gaan zitten. En het is ook helemaal niet makkelijk parkeren in Groningen, de fiets is veel handiger. Dus had ik vrijdag een echte rustdag. Ik heb ook echt gerust: na de boodschappen en wat administratie wegwerken heb ik de hele middag in de tuin in de zon gezeten en verder niks gedaan. Heerlijk.
Vandaag, zaterdag, toch maar een stukje lopen. Toen ik de deur uitging had ik nog niet echt een route bedacht. Onderweg verzon ik er maar een. Het werd een route van een km of 12of 13. Niet te snel gelopen, ik deed er 70 minuten over. Maar het voelde lekker en goed en liep soepel allemaal.
Wat zal ik de rest van de week nog doen? Niet veel, de week zit al vol andere activiteiten. Morgen nog even meehobbelen met de loopgroep, en woensdag weer, en verder niks, denk ik.
zaterdag 8 juni 2013
zondag 2 juni 2013
De training hakt erin
Woensdagavond zou een 'drempeltraining' worden. Dat hield in dat ik een paar keer een lang stuk op een tempo net boven mijn halvemarathontempo moest gaan lopen. Hier zag ik best een beetje tegenop. Zulke trainingen zijn gewoon zwaar. Dus ik had vantevoren niet heel veel meer gedaan, het leek me beter deze training een beetje uitgerust te beginnen.
Het ging prima. Ik liep met drie anderen in een groepje en het ging behoorlijk snel: 4'15'' a 4'20'' per km en dat 9 minuten lang, en dat dan 4 keer. En tussendoor niet rusten, maar op marathontempo teruglopen. Maar het ging prima, ik werd niet te moe, kon het mooi volhouden.
Vrijdag dacht ik maar weer eens een duurloop te doen, van twee uur. Ik begon moeizaam, had nog hele moeie benen van die woensdagtraining. Maar het weer was fantastisch: zon en niet te veel wind, de vogels floten, bloemen bloeiden en ik liep over wegen waar ik anders nooit loop. Kortom: puur genieten.
Na een uur werd het iets minder genieten: het werd eigenlijk wel heel zwaar. Ik stopte nog even bij een beek, en daar was het toch wel erg fijn. Ik at mijn koeken op, maar toen moest ik toch maar weer verder. Mijn dochter zat thuis op me te wachten. Nu werd het pas echt afzien. Ik ging langzamer en langzamer, maar de weg was heel erg lang. Ik dacht dat ik er om de bocht wel zou zijn, maar nee, ik moest nog weer een stuk verder. Het duurde allemaal veel langer dan ik vantevoren had gedacht. Ik wilde ook weer niet heel langzaam gaan lopen, want ik dacht aan mijn dochter. Maar eigenlijk ging het niet meer.
Helemaal uitgeput kwam ik na twee uur en een kwartier thuis, waar ik nog net mijn dochter trof die meteeen weer vertrok. Ze had helemaal niet meer aan mij gedacht.... Ik maakte me zorgen over de Run van Roden. Die training van woensdag had er wel heel erg ingehakt. Komende woensdag staat er nog zo'n training op het programma, zou dat niet veel te veel zijn?
Met twijfels vertrok ik zondag maar weer naar de loopgroep. Ik nam me voor om niet zo heel hard te gaan, en dat heb ik ook gedaan. En gelukkig voelden de benen al weer beter dan vrijdag. Trainerpaul vertelde ook nog dat het juist goed was dat het vrijdag zo zwaar was geweest, dat was juist de bedoeling. Nou, ja laat ik daar dan maar op vertrouwen. Maar voor de zekerheid ga ik komende woensdag niet harder dan vorige week.
Het ging prima. Ik liep met drie anderen in een groepje en het ging behoorlijk snel: 4'15'' a 4'20'' per km en dat 9 minuten lang, en dat dan 4 keer. En tussendoor niet rusten, maar op marathontempo teruglopen. Maar het ging prima, ik werd niet te moe, kon het mooi volhouden.
Vrijdag dacht ik maar weer eens een duurloop te doen, van twee uur. Ik begon moeizaam, had nog hele moeie benen van die woensdagtraining. Maar het weer was fantastisch: zon en niet te veel wind, de vogels floten, bloemen bloeiden en ik liep over wegen waar ik anders nooit loop. Kortom: puur genieten.
Na een uur werd het iets minder genieten: het werd eigenlijk wel heel zwaar. Ik stopte nog even bij een beek, en daar was het toch wel erg fijn. Ik at mijn koeken op, maar toen moest ik toch maar weer verder. Mijn dochter zat thuis op me te wachten. Nu werd het pas echt afzien. Ik ging langzamer en langzamer, maar de weg was heel erg lang. Ik dacht dat ik er om de bocht wel zou zijn, maar nee, ik moest nog weer een stuk verder. Het duurde allemaal veel langer dan ik vantevoren had gedacht. Ik wilde ook weer niet heel langzaam gaan lopen, want ik dacht aan mijn dochter. Maar eigenlijk ging het niet meer.
Helemaal uitgeput kwam ik na twee uur en een kwartier thuis, waar ik nog net mijn dochter trof die meteeen weer vertrok. Ze had helemaal niet meer aan mij gedacht.... Ik maakte me zorgen over de Run van Roden. Die training van woensdag had er wel heel erg ingehakt. Komende woensdag staat er nog zo'n training op het programma, zou dat niet veel te veel zijn?
Met twijfels vertrok ik zondag maar weer naar de loopgroep. Ik nam me voor om niet zo heel hard te gaan, en dat heb ik ook gedaan. En gelukkig voelden de benen al weer beter dan vrijdag. Trainerpaul vertelde ook nog dat het juist goed was dat het vrijdag zo zwaar was geweest, dat was juist de bedoeling. Nou, ja laat ik daar dan maar op vertrouwen. Maar voor de zekerheid ga ik komende woensdag niet harder dan vorige week.
Abonneren op:
Posts (Atom)