Gisteren was de Leekster Lenteloop, een 12,8 of 21,1 km hardloopwedstrijd. Ik heb als supporter mijn loopgroepvrienden aangemoedigd. Dat was leuk en gezellig, maar het kriebelde wel. Er werd namelijk errug goed gelopen en ik vond het jammer dat ik daar niet bij was. Ergens dacht ik dat ik het misschien best wel had gekund. Maar ik heb verstandig gedaan: nu rust nemen, goed herstellen, en later, over een paar weken, als de supercompensatie zijn werk heeft kunnen doen: knallen!
En vandaag werd ik met de neus op de feiten gedrukt: het lopen ging prima, de snelheid was al aardig terug, maar ik kreeg na 1 snelle minuut last van mijn bovenbenen, de spierpijn, kleine haarscheurtjes of wat het ook is, is nog niet over. Dus nog even rustig aan doen, wat ook heel normaal is na een marathon, natuurlijk. Ik wil eigenlijk alweer te snel.
Het was wel prima om weer even wat sneller te lopen dan heel rustig, zoals woensdag, maar voorzichtig aan. Na mijn andere marathons heb ik nooit zolang spierpijn gehad. Dat zegt wil iets over de zwaarte van Rome, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten