Rome: geweldig (en) zwaar.

Het was een fantastische ervaring om in Rome te lopen. Wat een evenement! Wat een prachtige stad! Wat goed georganiseerd! Wat een prachtig weer! (maar niet om in te lopen, helaas). Het was echt super allemaal en ik ben heel erg trots op mijn mooie medaille.

De heenreis vrijdag was lang en vermoeiend. We hadden geen rechtstreekse vlucht en moesten lang wachten in Frankfurt. Maar ja, zo zie je nog eens wat van de wereld. 's Avonds, na het eten nog een uurtje gewandeld en op tijd naar bed, we waren moe.

Zaterdag zou ik niet teveel wandelen in de stad, maar dat lukte helemaal niet: er is zoveel prachtigs te zien. Hier heeft het allemaal plaats gevonden: de redevoeringen van Cicero, hier heeft Caesar zijn triomftocht gehouden, hier is Vercingetorix gestorven, hier heeft Nero zijn wandaden begaan, zijn moeder de dood ingejaagd. En nu was ik daar! Fantastisch toch! Volgens mij heb ik toch wel heel veel op bankjes gezeten, maar al met al loop je toch gauw een paar uur, natuurlijk.

En dat moest ik dus zondag bekopen. Na een vroeg ontbijt, om 5 uur, toen nog even in bed, om 7 uur weer ontbijten (ja, ik heb goed om mijn voeding gedacht), en om half 8 naar de metro lopen. Onderweg haakten steeds meer lopers aan. Iedereen had een  blauw rugzakje gekregen met je startnummer erop, en ik liep heel trots met mijn lage nummer rond. De metro werd voller en voller, en daar waren we bij de start. Alles prima georganiseerd. 7 minuten voor de start kon ik mijn startvak in. Ik zag Reinier nog aan de andere kant van het hek, en daar klonk het startschot al.

Het ging meteen al zwaar. Ik had hele stroeve, volle en zware benen. Gisteren teveel gelopen.... Het ging niet lekker. Rustig aan doen maar, misschien gaat het straks over. Het ging niet over. Iedereen haalde me in. Hoe kan dat nu, zo langzaam loop ik toch ook weer niet. Ik snapte er niets van. Ik probeerde een goed marathontempo te vinden, maar ik had geen idee hoe hard ik liep. Opeens hoor ik naast me: "We lopen precies 5.10 per kilometer." Hee, dat is voor mij nu wel een aardig tempo, dacht ik en ik vroeg of ik met die man mee mocht lopen. Dat was prima, zijn vriend haakte af.

Tot 25 kilometer hebben we samen opgelopen. Eerst nog steeds rond de 5.10 per km, maar na 17 iets langzamer. De stroeve benen gingen wel iets over, maar ik moest harder werken dan anders om dit tempo vast te houden. Steeds twijfelde ik of ik het wel vol zou houden, maar het ging toch wel goed, en 5.10 is best een goed marathon tempo voor mij op dit moment.

Na 21 km werd het warm: de lucht was blauw, de zon scheen volop en snel werd het een graad of 18. Voor ons behoorlijk warm, de Italianen en Spanjaarden zijn deze temperaturen natuurlijk gewend. Er waren zelfs lopers in lange broek en lange mouwen. Ik liep in korte broek en hemd en had veel last van de warmte. Het werd zwaar. Het tempo zakte verder weg, naar 11 km per uur. Maar ik kon nog wel doorlopen. Om de 2.5 km was er een verfrissingspost, en ik liep van post naar post. Daar was 30 km. Gelukkig, nu nog maar 12. Het parcours liep nu weer door de oude stad, wel over kinderkopjes, maar met meer publiek langs de kant. Dat hielp en opeens was daar het 35 km-punt. Goed zo, nog maar 7. Mijn benen gingen echt pijn doen, mijn lies deed pijn, mijn hamstrings, achilles van de kapotte hiel die ik gisteren had stukgelopen. Wat deed er eigenlijk geen zeer?
38 km, nog maar 4 km, 39 km. Het werd heel erg zwaar. 40 km. Het licht ging nu echt uit. Ik kon niet meer. Ben bijna gaan wandelen. Ik voelde me misselijk worden, pijn in mijn buik. De gordel met flesjes wat losser gedaan op mijn heupen. Tot overmaat van ramp ging het parcours hier eerst omlaag, wat ontzettend pijn deed aan mijn bovenbenen, en toen weer omhoog. Welke %$%#-Romein heeft dit bedacht, om het Colosseum op een heuvel te bouwen??? Ik stond hier zowat stil. Ik kon niet meer, het was op. Heel langzaam verder gehold, het knapte iets op, ik kon weer iets harder. Toen weer naar beneden au au au au, wat een zere bovenbenen. Toen zei ik tegen mezelf dat ik heus nog wel ietsje harder kon lopen, en dat kon ik. Ik liep weer in een normaal tempo en zag ineens Reinier tussen het publiek. 500 meter verder was de finish. Na de finish kon ik niet meer lopen, en ben meteen aan de kant gaan zitten, benen omhoog tegen het hek. Na een hele tijd verder gelopen, medaille gekregen, fruit, water en thee gekregen. Kledingtas opgehaald en weer liggen met de benen omhoog. Ze deden zo'n pijn.

Dan het finishvak uit. Verder strompelen. Reinier bellen, kom maar naar me  toe, ik kan niet meer lopen. Voor een belangrijk monument weer op de grond gelegen, wat helemaal niet mocht, maar de bewakers lieten me liggen, best lief van ze. Na nog een hele tijd rustig zitten en eten, bedachten we dat we  nog wel naar het Pantheon konden gaan. Dat was niet ver lopen. Maar we waren de kaart vergeten, maar dat gaf niks, we konden het zo wel vinden en anders vroegen we het wel.

Afijn, we hebben dus 1 1/2 uur naar het pantheon lopen zoeken en het niet gevonden.....(wel halverwege een ontzettend lekker bordje pasta gegeten, mmmm, smaakte nog nooit zo goed) Toen nog een half uur weer terug lopen naar de metro. Toen nog 15 minuten naar het hotel lopen..... Wat was ik blij toen ik eindelijk op bed lag....

De volgende dag vroeg op gestaan om de St Pieter te gaan zien. Die was vlakbij het hotel, dus niet ver lopen. Met heel stijve benen vielen de trappen niet mee, maar als ik eenmaal op gang was, ging het lopen best aardig. De trappen in de metro met zware tas waren ook niet leuk.

's Middags teruggevlogen, om 21 uur was ik weer thuis, en heel moe. Ik heb vannacht heel erg goed geslapen, moest vandaag weer werken en voel me nu niet heel moe meer, wel nog spierpijn, maar dat wordt ook al minder. In de uitslagen zag ik dat mijn medeloper bijna twee minuten na mij is gefinished. Ergens tussen 30 en 35 moet ik hem voorbij zijn gelopen, na 25 km liep hij namelijk voor mij uit. Ik weet het niet meer precies.... Het was een zware maar geweldige marathon, het was prachtig!