Woensdag had ik bij de loopgroep alweer behoorlijk snelle stukken gelopen. Toen ik donderdagmorgen met een vriendin ging wandelen voelde ik mijn benen wel toen we naar het begin fietsten.
Ik ging dus een beetje huiverig voor zware en vermoeide benen weg, vanmorgen. Ik had ook niet zoveel zin, gedachten als waarom moet ik nou weer een marathon, ik kan ook wel een keer een marathonvoorbereiding doen met minder kilometers, waarom doe ik dit ook eigenlijk, het is toch bedoeld om plezier te hebben, schoten door mijn hoofd in de eerste kilometers. Maar opeens dacht ik aan mijn uitspraak van ooit: je krijgt altijd spijt als je niet gaat hardlopen, maar als je wel gaat hardlopen, krijg je nooit spijt.
En zo was het ook, natuurlijk. Af en toe tegenzin is normaal, dat betekent helemaal niet dat je het hele hardlopen ineens zat bent of zo.
Dus liep ik en het ging steeds lekkerder. Van moeie benen helemaal geen last. Het ging zelfs zo goed dat ik besloot om wat snellere intervallen (op marathontempo) erin te gooien. Mijn horloge stond nog ingesteld op 8 min en 5 min, dus ik begon met 8 marathontempominuten. Dat ging makkelijk. Ik kon ook wel een langer interval doen, vond ik, bijvoorbeeld (na 5 min rustig lopen) het volgende interval 8 + 5 = 13 minuten doen. Zo gezegd zo gedaan. Na 10 van de 13 minuten ging mijn telefoon, ik moest deze wel opnemen, het was mijn zoon uit Delft. Na even een pauze voor dit gesprek, het interval niet meer afgemaakt, maar rustig verder gelopen.
Ach, 13 minuten is ook niet zo erg lang eigenlijk, vond ik. Ik kon ook wel 5 + 8 + 5 = 18 minuten op marathontempo lopen. Dit ging ook heel erg makkelijk, de 18 minuten waren zo om, ik was niet erg moe. Hierna maakte ik nog een omweg om na 2 uur weer thuis te zijn: 22 km gelopen. Niet moe, wel veel honger en dorst. 's Middags in de tuin in de zon nog heerlijk een dutje gedaan: wat is het leven mooi en simpel eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten