Het loopje in de zon werd een loopje bij ondergaande zon want ik vertrok pas om 17.00 uur. Werk en studie hielden mij aan de laptop gekluisterd. Inmiddels had ik eerlijk gezegd al geen zin meer om nog te gaan hardlopen, maar ik dacht aan mijn eigen, inmiddels in bredere kring bekend geworden uitspraak:
Je krijgt nooit spijt als je toch bent gaan hardlopen, maar als je niet was gaan hardlopen, krijg je wel spijt.
Dit idee hielp me over de drempel en dus vertrok ik toch.
En inderdaad, na een paar meter was ik alweer aan het genieten. De benen hielden zich goed, mijn lichaam was blijkbaar al uitgerust, want dat wilde wel. Ik deed nog een paar stukken op een hoger tempo en ik dacht dat ik wel een extra lus kon toevoegen aan mijn geplande 10 km, zo lekker ging het.
Maar na 6 km begon eerst mijn ene en toen ook mijn andere been steeds meer pijn te doen, dus liet ik die extra lus maar zitten. Je moet het natuurlijk niet te gek maken, zaterdag staat er 25 km gepland. Ik liep dus verder rustig naar huis met een voldaan gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten