De halve van Blijham

In de loop van de week had ik mijn verwachtingen over deze loop al flink bijgesteld. Voelde ik me in november en ook nog half december, in Peize, nog op en top, de laatste weken verminderde dit. Minder zin in lopen, trainingen gingen moeizamer, ik zat minder lekker in mijn vel.

Ik ging dus van start met het idee "maar zien wat er van komt". Helaas ging ik veel te snel van start. Ik was mijn horloge vergeten en kon de km-tijden dus niet zien. Maar na 3 km voelde ik dat ik te snel ging en ben ik al wat langzamer gaan lopen. Het voelde nog steeds beroerd, maar dat was in Peize ook zo, en daar ging het na 3 km snel beter. Nu gebeurde dat niet en na 5 km (in 22.30 ongeveer, dus best snel), besloot ik dat de goede tijd er vandaag niet in zat en dat ik van deze halve geen lijdensweg wilde maken. Ik ben bewust overgestapt op een langzamer tempo en besloot te genieten van het mooie weer (zon! eindelijk!) en het mooie parcours.

Dat lukte prima. Bij de drinkposten van 10 en 15 km heb ik even gewandeld om thee te drinken, ik sloeg nog twee keer een gel achterover en ging lekker weer verder op een tempo dat ik goed kon volhouden.

Ik eindigde in 1.41.11 of zo. Niet een tijd om trots op te zijn, maar ook weer niet heel langzaam. Op het eind ging mijn heup pijn doen en dat doet hij nu (5 uur) nog steeds. Maar kijken hoe dat verder gaat. Al met al gewoon een mooie duurtraining op tempo.

het gaat goed met t been

Want erg weinig last.

Zaterdag nog een dikke twintiger gelopen, maar daarvan heb ik bijna niks meer gevoeld. Dus zondag kon ik gewoon met de loopgroep meedoen.

Wel heb ik nu behoorlijke spierpijn van de grote uitvalpassen. Eigen schuld, dan had ik maar minder grote passen moeten nemen en niet zo fanatiek moeten zijn.

Maar pijn is fijn en van een beetje afzien word je alleen maar beter.

Fijne feestdagen allemaal!

gezwommen

Blijken er ineens een heel stel loopgroepleden op maandagavond te gaan zwemmen! Vroeger, voordat ik begon met lopen, zwom ik elke week. Toen de kinderen nog klein waren, was dat mijn sport, omdat ik dat kon doen als zij naar school/peuterspeelzaal waren.

Dus waagde ik me maandag ook in het water. Lekker borstcrawl afgewisseld met schoolslag. Zo doe ik ook nog eens wat met mijn armen!

geen zeer been!

Hahaa, waar ik bang voor was, is niet gebeurd! Vannacht voelde ik mijn heup nog wel, en ook vandaag ben ik niet helemaal pijnvrij, maar het valt allemaal reuze mee. Ik had veel erger verwacht. Vooral omdat ik na de 21 van alweer twee weken geleden nog lang pijn heb gevoeld.

Vandaag heb ik een stukje gefietst, een km of 40 of 35 kan ook. Ik loop liever, maar ik wil mijn heup na de snelle 15 van gisteren niet nog verder uitdagen of prikkelen. Het fietsen ging lekker. Er was niet veel wind (wel een beetje) en ik voelde me krachtig en fit. Mooi!

Op naar Blijham!

de decemberloop in Peize

De afgelopen week had ik alleen de woensdag maar gelopen. Geen zin en drukte weerhielden mij er van. Woensdag nog wel met de loopgroep wat redelijk snelle stukken gelopen, maar vooral niet teveel of te hard.

Vrijdag had ik een lange en vermoeiende dag: ik ben half Nederland doorgereden met de auto en dat duurde vanwege files en drukte allemaal erg lang. Ik was om half 10 thuis en erg moe.

Zaterdagmorgen was ik nog steeds moe. Ik werd pas laat wakker en moest me haasten om op tijd bij de afgesproken plek te zijn om met de anderen mee te fietsen naar Peize.

Daar kon ik nog lekker lang in de kantine hangen, nog een kopje thee drinken en een broodje eten. Toen was het tijd om naar buiten te gaan. Het warmlopen ging heel erg stroef. Het leek of er stroop in mijn benen zat. Ik was ook nog moe en licht misselijk.

Toen ging het startschot. Ik had lage verwachtingen en dacht de eerste kilometer maar steeds dat het nu al wel duidelijk was dat het niks zou worden. Maar (en dat zei ik ook tegen mezelf) met zulke gedachten wordt het inderdaad ook echt niks, dus denk dat maar niet.

Na twee km begon het wel lekker te gaan. Ik kon me aansluiten bij twee loopvrienden, waarvan de een zei dat hij de eerste 5 km heel hard zou doen. Dus dat vond ik wel heel goed van mezelf, dat ik daarbij kon aansluiten. Het stuk tegenwind liep ik achter hem aan, zodat ik uit de wind bleef.

De tweede ronde ging in en het ging prima. Ik voelde me  goed en liep lekker. Nu werd ik zelf ingehaald, maar ik kon het stuk tegen de wind in nog mooi aanklampen en liep weer zelf uit de wind. Maar dit tempo was me wel te hard, dus toen we de bocht naar de finish hadden gehad, heb ik hem laten gaan.

De derde ronde begon goed, maar nu werd het wel zwaar. Het stuk tegen de wind in moest ik nu alleen doen en was zwaar. Op het laatst probeerde ik nog een eindsprint en ik eindigde in 1.08.00 (volgens G). Dat zou dan een halve minuut langzamer zijn dan vorig jaar. Helemaal niet slecht, vind ik, want ik heb maar weinig duurtraining kunnen doen wegens mijn zere heupspier.

Van die heup heb ik tijdens de loop geen last gehad, ik hoop dat dit de komende dagen ook zo blijft.....
Het ging in elk geval zo goed, dat ik over twee weken naar Blijham ga. Niet met hoge verwachtingen, want ik heb te weinig duur gedaan om echt goed te kunnen lopen. Ik zie wel wat er daar uit komt.

een rot-fietstocht en een goede loop

Vrijdag had ik nog steeds last van pijnlijke en stijve spieren. Hoewel ik heel graag wilde lopen, besloot ik toch dat fietsen beter was. Maar ik had er helemaal geen zin in. Het was slecht weer: hagel en regen en het was veel te koud om te fietsen. Lopen in de kou vind ik niet erg, maar fietsen wel.

Maar ik ging toch, want ja, anders zit je zo'n dag alleen maar binnen en dat is nog erger dan door de regen en de kou fietsen.

Maar het was niks. Het waaide veel te hard, ik zat niet lekker op de fiets en ik kreeg het ijskoud. Ik ging ook helemaal niet snel. Ik deed ruim 5 kwartier over 30 km en ik vond er niks aan.

Zaterdag heb ik nog even snel gelopen, 10 km. En gelukkig gingen die wel goed.

De prijs die ik moet betalen

Die 21 km van dinsdag waren heel goed verlopen. Ik ben nog verbaasd dat ik dit in me had. En blij dat ik mijn heup nauwelijks heb gevoeld.

Maar.....

In de loop van woensdag, op mijn werk, voelde ik de boel al verstijven. Ik wilde toch heel graag meedoen met de loopgroep, dus ik ben toch gegaan. Het ging eigenlijk maar net. De heup deed pijn, rekken hielp maar heel weinig. Snel lopen deed minder pijn dan langzaam lopen. Ik liep me onderweg af te vragen of ik er niet beter aan deed om te stoppen met deze training en naar huis te gaan. Maar dat deed ik niet, ik heb de training heel langzaam afgemaakt.

Thuis heb ik lekker warm gedoucht en flink gesmeerd met tijgerbalsem (ja, ik weet dat dit niet echt helpt, maar een placebo-effect is ook een effect), warme kruik er tegenaan en zowaar: het is nu donderdagmorgen en de spieren voelen een stuk beter aan. Minder pijn en soepeler.

Vandaag dus rust, morgen of lopen of fietsen of een combinatie. Dan in het weekend weer trainen en volgende week naar Peize voor een 15 km.

weer ver gelopen!

Net op afstandmeten nagemeten: het was 21km. Gelopen in 1 uur en 3 kwartier, misschien 50 minuten, maar best snel.

Het ging dan ook superlekker. Helemaal geen last van moeheid of zware benen. Drie keer een snel stuk erin gedaan, van ongeveer 1 km.

De heup nauwelijks gevoeld.
Nu, een dag later voel ik het wel, maar minder erg dan anders.

Het was in elk geval heel fijn dat die 21 zo fijn zijn ver(ge)lopen!

een goede week

Na twee rustdagen op maandag en dinsdag was het woensdag de hoogste tijd om te gaan hollen. Met de loopgroep. Ik kwam erachter dat we heel vaak 1 1/2 minuut snel moesten doen. Na 10 keer dacht ik dat ik klaar was, maar nee, er kwamen nog 6 keer achteraan.

Ik heb ze heel snel gedaan en het ging ook makkelijk. Ik stond zelf verbaasd, dit had ik niet verwacht, maar alle 16 gingen ze (bijna) even snel en makkelijk.  Wel alles met wat pijn in de heup gelopen, maar ja.

Die heup voelde ik donderdag ook nog wel, en vrijdag nog een beetje, maar toch besloot ik vrijdag weer te gaan lopen. Ik koos mijn rondje zo, dat ik onderweg makkelijk kon kiezen of ik 7, 10 of 14 km zou lopen. Vantevoren had ik bedacht dat 10 km al heel mooi zou zijn, maar dat 7 ook wel kon, als het teveel pijn zou gaan doen.

Ik begon met iets tegenzin, het was namelijk nogal slecht weer: veel harde buien met windstoten. Maar eenmaal op weg, viel dit ook wel weer mee en liep ik best lekker. Na een km of 5 voelde ik mijn heup. Ik ben toen even gestopt en heb wat rekoefeningen gedaan. Dit hielp! Hoera, een paar weken geleden hielp rekken nog helemaal niet.

3 km of zo verder weer even een rekpauze gehouden. Hopelijk keek niemand, ik vind mezelf behoorlijk voor paal staan, in rare houdingen langs de weg. Maar goed, het hielp weer prima. Na 10 km ging het nog zo lekker, dat ik de laatste lus van 4 km ook nog erbij deed. Hoera! 14 km gelopen zonder veel problemen.

Na deze 1 uur en 10 minuten of zo vond ik dat ik nog niet genoeg had gesport en pakte ik de fiets voor nog drie kwartier fietsen. Ik dacht dat dat nog net kon voordat het donker werd. Het fietsen ging prima, behalve dat ik onderweg keiharde hagelstenen in mijn gezicht kreeg en het laatste stuk in het donker moest fietsen. Daardoor ging het laatste stuk niet zo snel, maar wat maakt dat eigenlijk ook uit.

Nauwelijks last gehad van mijn heup.

Zondag met de loopgroep meegedaan. Het was op zich een rustige training, maar er zaten 5 snelle 100 meters in waardoor het toch veel zwaarder bleek dan het leek. Lekker gelopen, wel met een zeurende heupspier, maar niet erg. Ik ga vol goede moed in Peize de 15 km lopen. Kijken waar dat op uit komt.

Hollen door het bos

Na het fietsen van vrijdag was de pijn grotendeels verdwenen, maar niet helemaal. Dus toen ik zondag naar het Norger bos fietste, had ik wel wat twijfels.

Maar het lopen ging goed. Ik heb me niet ingehouden en gewoon lekker meegehold. Dat ging, maar op het laatst toch wel weer wat meer last.

Gelukkig moest ik ook terug fietsen en dat hielp. Nu, 's avonds voel ik geen pijn of wat ook.

Het gaat een beetje af en aan. Dat komt me bekend voor van de pijn in mijn voet. Afwachten maar hoe het verder zal gaan.

De blessure is nog niet over

Na de sportzondag had ik weer veel zin om hard te lopen. Ik voelde na de zondag geen pijn, ik voelde me alleen maar superfit. Dus wilde ik maandagmiddag lekker gaan hardlopen, een stuk of 15 kilometer had ik in mijn hoofd, ik dacht dat dat wel moest gaan met mijn zere spier.

Maar toen belde ineens de klusjesman, die dezelfde middag nog een klus in ons huis wilde doen. Ze hadden blijkbaar ineens tijd over en ik was thuis, dus ja.. Kom dan maar vanmiddag, dan is het ook maar weer gedaan.

Dat werd dus niet meer hardlopen, die dag.
De dinsdag werd het ook niks. Ik weet niet meer waarmee, maar ik was de hele dag druk. Dan maar woensdag hardlopen. Ik heb mijn loopgroeptraining overgeslagen omdat ik 's avonds thuis wilde zijn, maar 's middags had ik wel tijd.

Ik liep ruim 1 1/2 uur, het zal een km of 16, misschien 17 geweest zijn. Het ging überheerlijk. Ik heb één vlot tempo gelopen, geen versnellingen, maar het hele stuk op een sneller dan rustig tempo gelopen. Ik genoot enorm van het eindelijk weer een lang stuk kunnen lopen. Na 3 kwartier of een uur begon ik wel mijn heupspier te voelen, maar het was niet erg en ik kon ermee doorlopen zonder dat het nog erger werd.

Dat heb ik geweten. De volgende dag: de hele dag pijn. Masseren, rekken, het hielp niet echt. Vrijdag was het nog niet over. Eigenlijk wilde ik graag weer hardlopen, maar het werd dus fietsen. Met enige tegenzin haalde ik mijn fiets uit de schuur. Het was ook erg koud buiten, helemaal geen weer om te fietsen. Maar toch gedaan, wel 1 uur en 45 minuten, misschien ook wel 2 uur. Snel en langzaam gefietst. Toen ik thuiskwam was ik best moe. Maar ook voldaan. Dit was weer de zwaarste training sinds de marathon.

En na het fietsen was de spierpijn nagenoeg weg. Misschien moet ik elke keer na het lopen een stukje fietsen? Het lijkt heilzaam te zijn....

lopen en fietsen

Zondag had ik een echte sportdag. Eerst 's morgens 10 km hardgelopen. Rustig begonnen want het ging nogal stroef, maar gaandeweg ging het beter en deed ik wat snelle stukken erin, van 750 à 1000 meter. Hoeveel precies, ik zou het niet weten, ik deed gewoon maar wat stukken. Het ging lekker. De heupspieren wel gevoeld, maar niet teveel aandacht aan besteed.

's Middags wilde mijn zoon wel een stuk met me fietsen. Het werd een tocht van ruim 1 1/2 uur, stevig doortrappend in Noord-Groningen. Hoewel ik moe was aan het begin, vanwege het hardlopen natuurlijk, ging het toch heel lekker.

t gaat langzaam vooruit

Snel hollen gaat goed, lang hollen nog niet zo. Dus ga ik maar lekker aan mijn snelheid werken. Maandag liep ik een km of 13 met daarin twee keer een stuk op een hoog tempo. Zo hoog dat ik even moest wandelen toen het stuk voorbij was. Ik had geen horloge om en ook geen afstandmeter (die heb ik helemaal niet), dus ik verzon gewoon steeds een stuk. Eerst tot voorbij het hunebed en daarna tot het einde van het bos. Dat was twee keer een ruime kilometer, gok ik.

Die stukken gingen best, maar de klap kwam dinsdag. De hele dag last gehad van mijn zere spieren. Het ging pas over toen ik dinsdagavond wat rekte voor de tv. De volgende dag was het over.

Toen was het woensdag en na de hele dag lesgeven en dus staan, mocht ik 's avonds weer hollen met de loopgroep. Ook hier ging ik lekker snel. Niet soepel, eigenlijk heel stroef, maar toch was het tempo hoog. Dit lukte allemaal. Het vreemde is dat ik na deze training nergens last van had. Zou dit komen doordat de training afwisselend snel lopen en wandelen is, maar ik op mijn eigen stukken alleen maar hard loop? Vast wel.

Maar al met al: er is vooruitgang, deze week kon ik 13 km lopen, vorige week (of al een week eerder, ik weet het niet meer) moest ik na 5 km al gaan wandelen.

weer lekker gehold

Zondag heb  ik weer eens lekker in het bos gehold. Heuvel op en heuvel af, door het mulle zand en over boomstronken van omgevallen bomen. Heerlijk. Omdat ik vond dat de training anders te kort was, ging ik er op de fiets heen en ook weer terug natuurlijk.

Niet eens heel erg nat geworden, van de heup geen enkele last, kortom alles was goed.

stukjes gelopen.

Maandag had ik nog weer een lekker stuk gefietst. Dat ging weer prima.

Woensdag heb ik met de loopgroep meegedaan. Ik had me voorgenomen om echt rustig te doen, maar omdat ik tijdens de training helemaal niks voelde van wat dan ook, heb ik dit al snel losgelaten en heb ik eigenlijk voluit getraind. Gewoon lekker hard gelopen. En het ging best. Niks gevoeld, ook de volgende dag niet.

Donderdag een rustdag en vrijdagmorgen wilde ik nog 5 km lopen, maar het werden er 6,5. Ik deed ook nog een paar snelle stukken erin, want wat woensdag ging, zou nu ook wel weer kunnen. En het ging ook prima. Helemaal op het eind begon het een klein beetje te zeuren in mijn heup, maar het was bijna niks. Dus mooi op tijd gestopt, voordat die spier echt in de stress zou schieten en zou gaan verkrampen.

Verder op de dag en de volgende dag ook niks meer gevoeld. Mooi, precies op tijd gestopt dus. Snel lopen kan dus wel, maar lang nog niet zo erg. Dus dan vul ik de rest van trainingstijd gewoon aan met fietsen, wat prima gaat, eigenlijk.

Morgen naar de loopgroep, en dan maandag of dinsdag kijken of er al weer een 10 km in zit.

Fietsen!

Zondag heel rustig met de loopgroep meegedaan in het bos. Crosstraining, maar dan heel erg zachtjes aan, voor mij. Dat ging goed. Geen enkele last van pijn waar dan ook. 's Avonds kwam een loopvriendin die ook fysiotherapeut is nog even langs en die heeft de bilspier helemaal los gekneed.

Dus nu heb ik er even helemaal geen last meer van. Verder voel ik me ook superfit, de energie stroomt door mijn lijf en moet gebruikt worden, dus dan maar fietsen. Wel jammer dat het steeds zo regent. Gelukkig kon ik maandag mijn fietstocht uitstellen naar de middag toen het droog was, maar vandaag ben ik helemaal nat geregend. Dat is natuurlijk niet leuk, maar wel leuk is dat ik bijna onvermoeibaar en hard kan fietsen. Heerlijk. Ik ben het rusten en niks doen al lang zat, fijn dat ik wel kan fietsen, ook al loop ik liever.

Ik was helemaal vergeten dat ik 1 1/2 jaar geleden nog nieuwe tandraderen en een nieuwe ketting op mijn fiets had laten zetten. Daarna heb ik niet heel veel erop gefietst (ik heb veel gelopen), zodat de fiets liep als een..... goede fiets! Ik had nog de oude tandwielen in mijn hoofd, waardoor de fiets rammelde en niet lekker trapte. Wat een geluk!

Pijn

Vanmorgen, toen het even droog was, 12 km gelopen. Stom natuurlijk. Want ook al had ik de afgelopen twee dagen niks meer gevoeld, mijn heup is echt nog niet genezen en dan is 12 km veel te veel.

Het ging ook al helemaal niet zo lekker. Een week geleden liep ik nog zomaar 15 km en dat ging prima, maar nu is die vorm wel weg. Kwam natuurlijk ook door het fietsen van gisteren dat het zo stroef ging.

Na 5 km begon het in mijn heup te zeuren. Ik heb vanaf daar steeds stukjes gewandeld en even gerekt.  Maar dat hielp niet. Tijdens het wandelen was de pijn wel weg, maar als ik weer ging hollen, was het meteen weer terug. Maar buiten dat ging het ook gewoon stroef en zwaar.

Op het laatste stukje deed ik net of de pijn er niet was en toen bleek ik een km in 4'20 te hebben gelopen. Daar was ik dan toch nog blij mee.

Thuis vertelde ik dit tegen mijn dochter en die zei dat ik dus maar moest gaan fietsen en dan 6 km zachtjes hardlopen. Tja, ze heeft natuurlijk gelijk... Maar ik wil helemaal niet fietsen.

Ik denk trouwens dat het "gewoon" spieren zijn: piriformis of gluteus, of weet ik wat. En toch niet mijn slijmbeurs die daar ook zit. Dat is wat de huisarts van de loopgroep suggereerde.

nog rust nodig

De pijn in de heup is al bijna weg. Op de zondagtraining begon het na een tijdje toch wel behoorlijk pijn te doen. Op internet las ik dat rekken wel goed was. Dus dat heb ik de hele maandag gedaan. De andere dagen moest het eigenlijk ook, maar toen moest ik ook veel werken. En omdat het een nogal raar gezicht is, als ik dan met mijn been in een vreemde houding sta of zit of lig, heb ik het maar niet gedaan. Ik voelde toen trouwens ook al niks meer.

Maandag wilde ik eigenlijk een stukje fietsen. Ik zat nog vol energie en werd rusteloos van het stil zitten. Maar het was de dag van de storm en toen die eindelijk was gaan liggen, moest ik koken en daarna was het donker. Het fietsen werd dus niets.

De eerste mogelijkheid tot bewegen was woensdagavond, met de loopgroep. Ik heb het heel rustig aan gedaan en mijn heup heeft het goed gehouden. Weinig last van, alleen wat stijf op het laatst. Donderdag voelde het allemaal wel weer een beetje raar, maar die echte pijn is niet meer teruggekeerd.

Verder heb ik vandaag (donderdag) nog naar Groningen gefietst en dat viel tegen. De fiets zat niet lekker, de benen wilden niet. Dit komt zeker omdat dit, na heel veel lopen, weer de eerste keer is dat ik zo'n stuk fiets. Gelukkig ging de terugweg al een stuk beter. Ondanks dat ik de best wel forse wind tegen had.

Inmiddels is mijn lijf al weer gewend aan minder beweging. Ik heb veel minder trek, ben niet meer rusteloos. Jammer wel, want ik wilde het lopen en fietsen toch wel weer wat uitbreiden naar zo'n 40 a 50 km per week. Met af en toe een duurloop van 25 km erin. Nou, ja eerst goed van die heup afkomen en dan zie ik wel weer verder.

alweer de eerste training

Woensdagavond was dan weer de eerste post-marathontraining. Ik was nog erg moe, vooral erg slaperig. Toch viel het lopen helemaal niet tegen. Ondanks dat ik er weinig zin in had, liep ik toch alle intervallen en de meesten ook nog best wel snel. Van spierpijn heb ik weinig last, gelukkig.

Vrijdag liep ik een km of 12 of 13. Dit ging prima. Ik was niet moe meer. Ik wilde eigenlijk rustig lopen, maar dit lukte niet goed: mijn benen gingen vanzelf snel. Okee, dan maar wat sneller lopen. Het lopen ging heerlijk. Ik wilde best nog wel een stukje meer lopen maar dat deed ik niet. Het leek me niet verstandig, zo snel na een marathon. Bovendien voel ik een spier bij mijn heup, die ik ook al voelde vanaf 10 km op de marathon. Dus maar gewoon naar huis gelopen.

VAndaag, zaterdag, voel ik deze spier nog steeds. Dus maar even wat rustiger aan doen. Niet helemaal stoppen, dat is niet nodig, maar wel even mezelf in acht nemen.

slapen en eten

Wat ben ik moe. Ik duikel 's avonds  vroeg mijn bed in, slaap de hele nacht door en kom er 's morgens moe weer uit. Met veel honger. Ik voel me de hele dag moe en blijf maar eten. jGisteren een uur bijles gegeven in Groningen en hier kwam ik helemaal uitgeput vandaan. De rest van de middag lag ik in de stoel bij te komen. Vandaag gaat het iets beter, ik ben niet meer afgepeigerd, alleen gewoon moe.

Dit zijn de naweeën van de marathon. Maar ik kijk er met veel plezier en met trots op terug, dus het geeft helemaal niks.

TCS Amsterdam Marathon 2013

De marathon van Amsterdam! Ben trots op  mijn prestatie: 3.35.20. Hoewel ikonderwetg lange tijd dacht dat ik een PR zou gaan lopen, is dit toch net niet gelukt. Daarvoor kreeg ik het te zwaar in de laatste 7 km, de beruchte laatste 7 km van de marathon.

Ik begon met een beetje stijve benen, misschien toch net wat te koud geworden tijdens het wachten in het startvak. De eerste kilometers door het Vondelpark gingen niet helemaal soepel. Een verrassing was dat we onder het Rijksmuseum door liepen, dat vond ik erg leuk. Hier was ik afgelopen zomer nog met mijn dochters geweest en we hadden nog heerlijk op het museumplein gezeten in de zon. En nu liep ik daar!

Vanaf hier begon ik ook beter te lopen. Het ging prima, ik voelde me sterk en vol energie. Niks aan de hand, ik liep maar door en door, de een na de ander inhalend. Dit was zo tot 25 km. Toen werd ik wat moeier. Tot 30 km kon ik mijn tempo nog wel volhouden, maar toen werd het echt zwaar. Dat het nog maar 12 km was, kon me niet echt opbeuren. Ik telde de kilometers af. Door de diepe kuil met de enorme stijging, hier stond ik voor mijn gevoel zowat stil. Maar die was ik weer voorbij, verder gaan, volhouden nu.

Dat lukte maar matig. Ik strompelde het Vondelpark door. De kilometers duurden hier verschrikkelijk lang. Toen ik het Vondelpark uit was, werd ik op 41 km erg misselijk. Zo erg dat ik zelfs even heb gewandeld. Hier stond veel publiek en die schreeuwden me toe: Doorgaan, doorgaan. Na een paar seconden (halve minuut?) deed ik dat maar, en toen was ik natuurlijk ook al bijna bij het Olympisch Stadion. Daar lukte het me nog om een soort eindsprint in te zetten. En toen was daar de finish. Ik kon bijna niet meer op mijn benen staan, die deden zo'n pijn. Dus even gezeten met de benen omhoog, en toen doorgelopen, mijn tas opgehaald en naar de tribune van het stadion, waar ik de felicitaties in ontvangst nam van medelopers en naar hun succesverhalen heb geluisterd.

Daarna ruim twee uur kijken naar de finish van de halve marathon. Het was heel gezellig en een enorm goede sfeer, ik heb genoten. Vooral ook van de aanmoedigingen van het publiek onderweg en het zonnetje dat af en toe te zien was.
TCS Amsterdam Marathon 2013 | Uitslag Evelien Hoogendoorn

lekker toch gehold!

Wat was ik moe. Ik had drie weken heel hard gewerkt en dit eindigde woensdagmiddag om half vijf, toen ik mijn cursus van die middag beëindigde. Ik reed naar huis, ging daar koken en na het eten sloeg de vermoeidheid al toe. Ik ging toch naar de loopgroep, want ik had best zin om even buiten te zijn en wat te hollen.

De vermoeidheid was donderdag nog helemaal niet over. Eerst heb ik twee uur mijn huis gepoetst, gezogen en afgestofd. Dat was ook al drie weken niet gebeurd. Het was fijn om te doen, even niet diep nadenken over statistiek  of onderwijs. Na het eten van mijn middagboterhammen kon ik mijn ogen niet meer openhouden en deed ik een dutje.

Nog steeds erg moe werd ik weer wakker. Toen moest ik nog boodschappen doen en daarna koken en eten. Om half negen vielen mijn ogen haast vanzelf alweer dicht en om half 10 lag ik in bed. Heerlijk geslapen, lekker lang, maar ik werd wel wakker met hoofdpijn.

Na het ontbijt heb ik samen met mijn dochter 4,5 km hardgelopen. Zij loopt lekker rustig, dat ging prima. Het ging steeds beter, mijn hoofdpijn verdween. Mijn dochter vond dit rondje genoeg, maar ik deed het rondje nog een keer, en nu wat sneller. Heerlijk, frisse lucht, lekker lopen, ik voelde me beter en beter.

Dus in totaal 9 km hardgelopen, van heel rustig tot net iets boven marathontempo. En het ging zo lekker, dat ik steeds meer zin krijg in de marathon!

De laatste training

Een echte training kun je het niet meer noemen, daarvoor vond ik de 6 keer 750 meter te weinig en deed ik ze te langzaam. Maar snel of lang, dat moet nu ook niet meer.

Eigenlijk viel het tegen. Ik was moe van de hele drukke weken die ik had gehad. En door de twee dagen rust waren mijn benen niet soepel. Eigenlijk mis ik het lopen. Ik ben gewend aan veel buiten zijn en veel hardlopen. Nu ik dat even minder doe, voel ik me minder prettig in mijn lijf zitten.

Dus ga ik toch vrijdag een stukje hardlopen.

heerlijk gespijbeld en nu weer vol goede moed.

Ik had echt geen zin meer in hardlopen. Ik had het ook gewoon heel druk met werk. Genoeg excuses om een keer een training over te slaan. Dus heb ik maandag en dinsdag niet gelopen, ondanks dat er 12 km op het schema stond. Het voelde heerlijk. Geen gestress om het lopen in de volle dag in te plannen, maar gewoon net even wat meer tijd over om alle andere dingen af te ronden. En tegelijk lekker uitrusten.

Omdat ik zo uitgerust was, mentaal en fysiek,  kon ik het weer opbrengen om lopend naar de woensdagtraining te gaan. Dat ging prima, de training zelf ook. Ik heb alle kilometers niet te snel, maar ook zeker niet langzaam gedaan. We eindigden te training ook nog eens dicht bij mijn huis, dus was ik vroeger dan anders thuis, fijn.

De dag erop, donderdag stond op het schema 15 a 20 km en die heb ik ook gedaan. Ik liep ongeveer 15 km en deze gingen heel goed. Gelukkig maar, want de 26 van afgelopen weekeinde waren zwaar, vooral omdat ik zelf liep te balen. Maar deze 15 waren heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik liep snel en krachtig, aan het begin wel wat stijf (logisch, zo snel na de kilometers van woensdag), maar ik eindigde vol energie en goede moed.

Na twee rustdagen (nou, rust: erg druk geweest maar niet met lopen) deed ik zondag de laatste loop voor de marathon, 16 km. Deze gingen nog beter dan donderdag. Ik liep in feite te snel, mijn lichaam en benen wilden dat gewoon.

Dus: laat de marathon  maar komen! Ik krijg er steeds meer zin in. Slechts een ding kan roet in het eten gooien, en dat is als ik ziek word. Dat moet dus maar niet. Daarnaast doet ook mijn voet bij gewoon lopen pijn, maar bij het hardlopen niet. Ik ga ervan uit dat die voet wel overgaat in deze rustweek, meestal was dit wel het geval in de afgelopen tijd.

moe

Woensdagavond liep ik nog te verkondigen dat ik niet moe was. Ik voelde me ook goed, alle trainingen gingen prima, ik deed zelfs meer (langere en snellere stukken) dan voorgeschreven. Ik kon dit allemaal  prima aan.

Misschien was er toch een voorteken: ik had woensdag helemaal geen zin om te gaan hardlopen en besloot mezelf te trakteren op een autorit rechtstreeks naar de baan in Groningen ipv eerst lopen naar het verzamelpunt in Roden.

Na twee drukke dagen, waarin ik wel nog op en neer ben gefietst naar Groningen (35 km totaal), moest is zaterdag 15 à 20 km lopen. Ik begon eraan en het voelde al meteen zwaar. Rustig aan beginnen dan maar. Ik deed toch nog twee keer een tempoversnelling, maar ik was blij dat die over waren. Moe en meer plichtsgetrouw dan gemotiveerd liep ik het laatste stuk naar huis.

Vandaag, zondag, de lange duurloop. Van de 26 à 30 km die op het schema stonden heb ik er 26 gelopen. Het ging wel, maar niet echt lekker. Ik had er geen zin in. Ik begon rustig, besloot gewoon te gaan genieten van het mooie weer, van de rust van het platteland. Dat lukte ook nog. Na 1 1/2 uur hield ik even een pauze en at mijn twee mandarijnen. Toen weer verder. Nu moest ik langs een weg met veel auto's. Niks aan. Dus dan maar even wat sneller lopen, dan is het eerder voorbij. Daarna mocht ik weer langzaam lopen, maar dat lukte nauwelijks, want ik was op het laatste en saaiste stuk (want al heel vaak gelopen). Dus hoe sneller ik liep, hoe eerder ik daar van af was.

Moe en niet echt tevreden omdat ik wilde dat deze 25 km makkelijker zouden zijn, kwam ik thuis. Ik besloot dat het nu tijd werd om rust te gaan nemen. Dus de komende week loop ik van alle voorgeschreven afstanden maar de helft of twee-derde, of ik sla ze helemaal over. De week daarna is de week voor de marathon, dan moet ik toch al rusten, komt mooi uit. Ik vind het allemaal wel mooi geweest. Deze marathon-trainingsperiode kenmerkt zich toch al door motivatieproblemen. Na de vakantie kwam ik moeizaam op gang, even ging het wel beter, ik heb zeker een paar mooie trainingen gedaan. Maar nu wil ik ook niet meer. Gelukkig hoeft dat ook niet meer.

huisstofmijtallergie

Na woensdag zaten mijn dagen behoorlijk vol. Als ik echt had gewild had ik heus wel tussendoor snel snel 1 1/2 uur kunnen hardlopen. Maar dan werden de dagen nog voller en stresseriger dan ze al waren. Dat heb ik dus niet gedaan. Dan maar twee dagen rust. Eigenlijk ook niet erg om na een week van 105 even wat gas terug te nemen.

Zaterdag had ik eigenlijk ook geen tijd om te lopen, maar ja, dat moest toch maar. Ik heb mijn man lief aangekeken zodat hij boodschappen en huishouden ging doen. En dat deed hij, zonder mopperen: wat lief. Zo kon ik mijn 18 km lopen.

Ik begon heel rustig omdat ik me niet helemaal fit voelde. Ik heb erg veel last van huisstofallergie in deze tijd van het jaar. Als het buiten vochtiger wordt, maar de verwarming hoeft nog niet echt aan, dan zijn de huisstofmijten erg actief en daar heb ik dan last van. Daarnaast vallen de mensen om me heen bij bosjes neer met verkoudheid dus ik ben erg voorzichtig.

Maar het lopen ging goed. Buiten zijn geen huisstofmijten dus ik knapte onderweg op. Ik ging sneller lopen en uiteindelijk heb ik bijna de helft van de 18 km op marathontempo gelopen. Na afloop was ik wel moe. Die avond ging ik ook heel vroeg naar bed.

De volgende dag moest ik 32 km van het schema. Die heb ik ook gedaan. Ondanks dat ik er weinig zin in had. Maar het was zulk lekker weer, ik voelde de zon op mijn gezicht, dat het toch een fijne ervaring werd.

En zojuist, maandag, nog even snel 10 km. Zodat ik in drie dagen 60 km heb gelopen. Allemaal prima gegaan. De marathon komt nu steeds dichterbij. Ik ben benieuwd hoe die zal gaan.

105 km en toen geen zin meer

Na zondag deed ik maandag nog een kort loopje van 8 km. Daarmee kwam mijn totaal van de hele week op 105 km. Een evenaring van mijn weekpr van vorig jaar.

Dinsdag hoefde ik niet hard te lopen, maar liep ik zacht: eindelijk weer eens met mijn man een stukje Pieterpad afgelegd. Hier waren we vorig jaar aan begonnen met het idee regelmatig samen te wandelen. We begonnen in september 2012 voortvarend, maar liepen vandaag dus de tweede etappe.....

Woensdag had ik een hele drukke dag, de hele dag lesgeven, dat is vermoeiend. 's Avonds had ik he-le-maal geen zin om te gaan hollen. Toch gegaan (je krijgt altijd spijt, enz..), maar het werd niet beter. Ik heb de 4000 meter nog redelijk snel volbracht, maar de minuutjes die erna kwamen  heb ik zeer relaxed of eigenlijk niet gedaan.

Verder wordt hier in huis nu iedereen om de beurt ziek. Dat was vorig jaar om deze tijd ook zo. Toen werd ik 10 dagen voor de marathon zelf ziek. Hopelijk gaat het nu anders.....

De langste lange duurloop (voorlopig)

Na mijn 60 km in drie dagen had ik twee dagen rust verdiend. Eigenlijk niet verdiend, maar ik was gewoon te druk met andere dingen om te kunnen hardlopen. Want ik wilde/moest nog een lange lange duurloop doen en die kost een hoop tijd.

Zondag was er ook eigenlijk geen tijd, want we moesten naar familie ver weg. Ik kon alleen nog 's morgens heel vroeg hardlopen. Gelukkig vind ik dat eigenlijk best leuk, dus het was niet erg.

Om half zeven liep ik de deur uit. Het was nog donker. Ik kwam wat jongeren tegen die gefeest hadden in Roden vanwege de markt. Verder reden er vooral veel taxi's langs. Maar na Roderesch was dit ook afgelopen.

Ik dacht dat het nogal fris zou zijn, maar het was gewoon warm. Ik had teveel kleren aan, dat was meteen al duidelijk. Dus na een km of vier heb ik mijn jasje, shirt en reflecterend hesje ergens in de bosjes verstopt en ik liep verder met alleen mijn hemdje aan. Dat was in het begin te fris, maar ja, ik ging toch niet terug.

Ik liep en liep en liep en het ging prima allemaal. Het werd licht, het begon een klein beetje te waaien, maar niet erg. Het is me opgevallen dat er altijd een windje opsteekt bij zonsopgang en bij zonsondergang ook. Na bijna twee uur even een pauze om te drinken en mijn twee mandarijnen op te eten. En verder weer: alles prima, ik werd niet moe. Een dik uur later weer even gestopt om te drinken en toen moest ik nog een uur. Eerst mijn verstopte kleding weer ophalen en toen via een omweggetje naar huis.

Ik heb drie uur en 55 minuten gelopen, waarschijnlijk een km of 40, net iets minder, denk ik. Allemaal (vrijwel) moeiteloos gedaan. Over vier weken is de marathon, nu begint eigenlijk al het afbouwen daar naar toe. Ook wel weer fijn, want het kost allemaal wel veel tijd zo.

60 km hardgelopen langs een buizerd

Na de loopfietsproef gunde ik mezelf een rustdag, maar dinsdag vond ik dat ik toch wel weer wat moest doen. Dinsdagmiddag vertrok ik dus. Het ging erg lekker en ik zette er flink de sloffen in. Ik liep ongeveer 12,5 km per uur. Denk ik. Totaal ongeveer 18 km. Het fijne van aan het eind van de middag lopen is dat je erna meteen kunt eten. Mijn man had gekookt en zat al met het eten klaar toen ik weer thuis was. Dat was fijn!

Woensdag moest ik weer naar de loopgroep. Als ik voor een marathon train, ga ik daar altijd lopend heen. Zo maak ik "gratis" wat extra kilometers, 6 in mijn geval. Dat deed ik nu dus ook. De looptraining zelf was 4 rondjes van 1600 meter, die in 13,5 km per uur of zo gingen. Lekker snel en zonder al te veel moeite, zeker ook gezien mijn snelle 18 km van de dag ervoor.

Ik dacht dat ik vrijdag weer 25 km zou gaan hardlopen, maar toen ik nog eens in mijn agenda keek, zag ik dat dat alleen maar kon als ik om 6 uur zou starten. Daar had ik niet veel trek in. Dus moesten die 25 zaterdag of donderdag. Het werd donderdag.

Zoals ik al had verwacht begon het moeizaam, logisch vanwege de woensdagtraining. Ik liep dus maar heel langzaam, dezelfde route als die van de boze ooievaar. Dit keer was die ooievaar er niet, maar wel een buizerd die gewoon op zijn paaltje bleef zitten, terwijl ik langs liep, op ongeveer 3 meter afstand. Wat een mooi beest, wat een grote ogen en klauwen. Ik zie ze anders alleen maar vliegen hoog in de lucht.

Ik bleef lekker langzaam verder lopen, en deed 2 uur en 40 minuten over deze 25 km. Het einde ging iets beter dan het begin, maar ik was toch blij toen ik thuis op de bank kon gaan zitten met een pot thee en lekker veel fruit.

de loop-fiets-proef-marathon

Samen met mijn dochter reed ik zondagmorgen om half 10 Westerbork binnen. Het was daar uitgestorven, niemand op straat, geen enkele andere  auto met een fiets achterop. De paniek sloeg bijna toe: hij was toch wel vandaag en niet gisteren. Ik had de hele vorige dag al het gevoel dat ik iets vergat, het zou toch niet waar zijn dat ik me in de dag had vergist??

Maar nee, een verkeersleider wees ons naar een parkeerplaats waar al anderen bezig waren hun fiets van de auto af te halen. Gelukkig, de loop-fiets-proef-marathon was wel vandaag. Door andere loopfietsers te volgen vonden we ook nog het café waar we ons nummer konden ophalen. Nog even een kop thee een stuk krentenwegge, toen naar het startvak en daar gingen we.

We hadden afgesproken dat ik in elk geval drie stukken van 10 km zou lopen en mijn dochter zou dan tussendoor drie keer drie kilometer hardlopen. De overige kms zouden we dan wel zien. Dus ik begon rustig aan mijn eerste stuk van 10 km. Niet te snel, ik denk ongeveer 11 km per uur. Na ongeveer 20 minuten moesten we door een boerderij fietsen en lopen en daar was de eerste snackpost: lekkere gefrituurde kaas (brie). Smaakte goed.

Verder over veel onverhard pad, over gras- en zandpaadjes, langs een kudde schapen, over de hei en door het bos. Voor een loper goed te doen, voor mijn dochter op de fiets iets lastiger. Ongeveer elke drie km was er weer wat te eten en/of te drinken: knieperties, kaas, eend, fruit, een glaasje wijn, eiersalade, yoghurt en een pannenkoekje. En bij elke kraam stonden enthousiaste mensen. Heel erg leuk!

Na mijn 10 km ging mijn dochter lopen en ik fietsen. Mijn dochter liep erg makkelijk. Ineens wilde ze wel de 10 km vol maken. Zo'n kans moet je natuurlijk aangrijpen, dus toe maar, meid. Ze was trots dat ze dit gedaan had, het was voor haar een pr, qua afstand! Super toch!

Toen ging ik weer lopen. Mijn dochter wilde graag eindigen, ze wilde wel de laatste 7 km lopen. Ineens was dit voor haar een enorme uitdaging. Doen dus. Dat betekende dat ik nu 15 km ging lopen en in totaal dus 25 km zou lopen. Dat was minder dan waarop ik gerekend had. Daarom besloot ik om dan deze 15 maar wat sneller te lopen, op marathontempo dus. Dat lukte goed.

Op het eind ging mijn dochter weer lopen. Ze kreeg het zwaar. Waar was het bord van 40 km gebleven? Dat was er niet. "Nog een klein stukje door het bos", riep iemand. Hoe klein is klein? En na het bos, nog een stuk door het dorp Westerbork. Waar was nou het eindpunt. Opeens was het nog maar 200 meter. Mijn dochter kon nog versnellen. Ik fietste erachteraan. Samen over de finishtrap. Dochter helemaal blij en moe: ze had dus 17 km gelopen, dit had ze niet van te voren gedacht. Goed gedaan hoor! Een prestatie om trots op te zijn!

hardlopen in de regen

Zondagmorgen stond dan de 34-21-13 minuten marathontempotraining gepland. Was het donderdag nog veel te warm om te lopen, zondag goot het. En het bleef regenen, de hele ochtend.

Ik liet me hier niet door weerhouden en stapte gewoon om half negen de deur uit. Na 10 minuten was ik doorweekt, en toen maakte het me niks meer uit dat het regende. Nat was ik toch al.

Na 20 minuten inlopen begon ik maar aan mijn reeks marathontempo's. Deze gingen prima, ik liep iets boven marathontempo, maar geen probleem, het was prima.

Na 1 uur en 45 minuten had ik 20 km (het was 21 km, zag ik op afstandmeten.nl) gelopen. Toen moest ik van mezelf nog 3 kwartier doorlopen om genoeg kilometers te maken. Dat was even niet leuk, ik was toen namelijk vlak bij huis. Maar ik zei tegen mezelf dat ik mentaal sterk was en ik liep gewoon verder. Iets minder hard, dacht ik, maar het tempo lag wel boven de 10 km per uur.

Thuis hing ik eerst mijn kletsnatte kleding over het wasrek buiten en toen meteen de douche in. Daarna eten en daarna was ik ontzettend moe. Het was al met al toch wel een zware training geweest. Achteraf realiseer ik me ook dat ik de tempo's best snel heb gedaan, gezien mijn 20 21 km na 1 uur en drie kwartier. Dit was namelijk inclusief ruim drie kwartier op een traag tempo. Dat betekent dat de intervallen wel tegen de 13 km  per uur zijn gegaan. Nou, ja, het ging goed, dus wat maakt het uit. En na een paar uurtjes was ik alweer uitgerust.

een boze ooievaar in een hete oven

Na woensdag op de baan 8 keer een redelijk snelle kilometer te hebben gelopen, was het vandaag alweer tijd om te lopen.

Omdat ik eerst nog wat werk moest afmaken, liep ik pas om half een weg. En dat was fout. Het was vandaag zo ongeveer de heetste dag sinds half augustus. En het was inderdaad heel erg warm, maar dit merkte ik pas toen ik wegliep. Het eerste half uur ging het nog enigszins, gelukkig werd ik toen gebeld en kon ik heel even wandelen. Daar was ik blij mee.

Even verderop zag ik een ooievaar vliegen en heel hard krijsen. Een heel raar geluid. Ik wist niet dat ooievaars dit geluid konden  maken. De ooievaar vloog ook heel wild heen en weer. Misschien was hij de kraaien aan het wegjagen die daar ook rondvlogen? Maar wel raar, de jongen van de ooievaar zijn toch al lang uitgevlogen? En veel te groot geworden voor een kraai? Dacht ik.

Afijn, ik liep toch maar verder. Het werd warmer en warmer en ik liep langzamer en langzamer. Na weer een half uur, maar weer een  wandelpauze. En toen na 20 minuten weer en na 15 minuten nog  maar een keer. Ik kon niet anders, zo warm had ik het. En mijn benen deden pijn van die woensdagtraining en ik had zooooo'n dorst en ik kreeg ook nog honger. Wat een lijdensweg was dit geworden.

Uiteindelijk ben ik toch nog 1 uur en drie kwartier onderweg geweest, maar meer dan 15 km was het zeker niet. Gelukkig heb ik nu twee rustdagen, dan zondag maar weer een km of 30 met daarin 34-21-13 en misschien nog 8 minuten op marathontempo. Als het lukt. Nu meteen een quiz: deze minuten zijn niet zomaar gekozen, maar komen ergens vandaan. Waarvandaan?

de tweede dertiger

Zondag moest de tweede dertig-of-meer-km gelopen worden. Zaterdag kon niet, ik moest eerst herstellen van de toch wel pittige loop van vrijdag, vond ik. Maar zondag zouden we ook weg. Ik besloot toen om gewoon 's morgens heel vroeg te gaan lopen.

Dus om 5.45 uur ging de wekker en om 6.15 liep ik weg. De zon was nog net niet op, maar het was al wel licht. Onderweg zag ik de zon opkomen. Hanen kraaiden, de natuur was nog heel rustig: geen wind. Prachtig, misschien wel het mooiste moment van de dag....

Het eerste uur ging zwaar. Ik had het gevoel steeds tegen de wind in te lopen. Maar er stond vrijwel geen wind. Ook ging het niet heuvelop, de hele tijd. Het zal dus wel aan mijn benen gelegen hebben. Misschien had ik toch niet mijn groentetuintje moeten omspitten en opnieuw inzaaien, gisteravond. Misschien zat toch de loop van vrijdag nog in mijn benen...  Wie zal het zeggen?

Ik was wel een beetje ongerust, als het nu al zo zwaar ging, hoe was het dan over twee uur? Uit voorzorg hield ik maar een laag tempo aan, HF onder de 135. Maar mijn zorgen waren voor niks, want na een uur ging alles zowaar soepeler en beter. Ik ging steeds lekkerder lopen, de HF bleef ongeveer 135, soms iets lager en ik kon lopen en lopen en lopen, onvermoeibaar. Na bijna twee uur nam ik even pauze om te eten en te drinken. En toen weer verder, nog steeds op HF 135. Nog steeds vrijwel moeiteloos. De laatste drie kwartier heb ik iets versneld, de HF ging naar 148. Maar dit voelde ook prima allemaal.

Uiteindelijk had ik 34 km afgelegd, in 3 uur en 20 minuten. Dus gewoon 10 km per uur gelopen ondanks die lage HF. Nu opletten dat ik mijn marathonvorm  die er nu aankomt niet teveel inzet en daardoor te moe aan de marathon begin. Over twee weken loop ik weer ongeveer 30 km in de loopfietsproefmarathon van Drenthe. Daarna wil ik eigenlijk nog een 37 of 38 km doen. Dat zal dan 3 weken voor de marathon zijn. Zou net moeten kunnen, dacht ik.

telefoon uit Delft

Woensdag had ik bij de loopgroep alweer behoorlijk snelle stukken gelopen. Toen ik donderdagmorgen met een vriendin ging wandelen voelde ik mijn benen wel toen we naar het begin fietsten.

Ik ging dus een beetje huiverig voor zware en vermoeide benen weg, vanmorgen. Ik had ook niet zoveel zin, gedachten als waarom moet ik nou weer een marathon, ik kan ook wel een keer een marathonvoorbereiding doen met minder kilometers, waarom doe ik dit ook eigenlijk, het is toch bedoeld om plezier te hebben, schoten door mijn hoofd in de eerste kilometers. Maar opeens dacht ik aan mijn uitspraak van ooit: je krijgt altijd spijt als je niet gaat hardlopen, maar als je wel gaat hardlopen, krijg je nooit spijt.

En zo was het ook, natuurlijk. Af en toe tegenzin is normaal, dat betekent helemaal niet dat je het hele hardlopen ineens zat bent of zo.

Dus liep ik en het ging steeds lekkerder. Van moeie benen helemaal geen last. Het ging zelfs zo goed dat ik besloot om wat snellere intervallen (op marathontempo) erin te gooien. Mijn horloge stond nog ingesteld op 8 min en 5 min, dus ik begon met 8 marathontempominuten. Dat ging makkelijk. Ik kon ook wel een langer interval doen, vond ik, bijvoorbeeld (na 5 min rustig lopen) het volgende interval 8 + 5 = 13 minuten doen. Zo gezegd zo gedaan. Na 10 van de 13 minuten ging mijn telefoon, ik moest deze wel opnemen, het was mijn zoon uit Delft. Na even een pauze voor dit gesprek, het interval niet meer afgemaakt, maar rustig verder gelopen.

Ach, 13 minuten is ook niet zo erg lang eigenlijk, vond ik. Ik kon ook wel 5 + 8 + 5 = 18 minuten op marathontempo lopen. Dit ging ook heel erg makkelijk, de 18 minuten waren zo om, ik was niet erg moe. Hierna maakte ik nog een omweg om na 2 uur weer thuis te zijn: 22 km gelopen. Niet moe, wel veel honger en dorst. 's Middags in de tuin in de zon nog heerlijk een dutje gedaan: wat is het leven mooi en simpel eigenlijk.

Liefair

Het leek of ik al weer snel herstelde van mijn 30 km van maandag. Toen ik thuiskwam vond mijn dochter dat ik wel erg vermoeid was, en dat klopte ook wel. Maar in de loop van de middag ging dit over. Dinsdag heb ik rust genomen en woensdagavond ging ik lopend (om extra kms te maken) naar de loopgroeptraining.

Daar liep ik onverwacht snelle stukken van steeds 600 m, vond ik zelf tenminste. Het liep allemaal soepel en makkelijk. Ik had nog wel een tandje harder gekund, maar dat deed ik niet. Want ik wilde geen pijn lijden en bovendien staan er nog vele trainingen gepland de komende weken. Daarvoor wilde ik mezelf een beetje sparen.

Het was maar goed ook dat ik dat gedaan had. Want vrijdag stond op het schema dat ik 15 a 20 km moest lopen, dus deed ik dat. Maar ik voelde al meteen dat de snelle stukken van woensdag nog niet verwerkt waren. Met moeie, stugge en zware benen begon ik te lopen. Heel langzaam maar. Uiteindelijk liep ik een km of 18 die redelijk gingen omdat ik zo langzaam liep. Toch wel trots omdat ik het toch maar gedaan had, kwam ik thuis.

Zondag moest ik van het schema  20 tot 24 km rustig lopen. Ik ging van start, deed rustig aan en het voelde heel prima allemaal. Niks  geen zware of moeie benen meer, gewoon alles lekker en soepel. Omdat het me goed leek om het marathontempo te trainen, besloot ik onderweg om een paar keer 8 minuten op marathontempo te lopen, met steeds 5 minuten pauze. Het leek met dat ik dit wel drie keer kon doen. Maar het eerste interval ging zo makkelijk en soepel, en drie keer acht minuten is maar 24 minuten, best wel weinig als je een marathon in 3,5 uur loopt. Misschien beter om zes van deze intervallen te doen.

Het tempo dat ik liep was volgens mij wel mijn marathontempo. Maar ik ben heel slecht in het inschatten van mijn snelheid, het kan best dat het iets boven mijn marathontempo lag. Eigenlijk denk ik dat.

Het bleef allemaal heel goed te doen, de intervallen vlogen voorbij. Toen kwam de vijfde keer. Nu was ik toch wel moe aan het worden. Halverwege ben ik maar een tandje langzamer gaan lopen. Ik dacht er ook aan om deze  8 minuten in te korten, maar nee, dat hoefde nou ook weer niet, maar dit zou wel het laatste interval zijn.  Dus in totaal 5 x 8 = 40 minuten op tempo gelopen. Ook best goed.

Na deze vijf intervallen moest ik nog een uur naar huis lopen. Dit uur deed ik heel langzaam. Ik was erg moe. Ongeveer 300 m voor me zag ik een andere loper, met volgens mij een loopgroeprodenshirt aan. Het leek me een heel goed idee om met hem samen op te lopen, dan konden we wat kletsen en dan was het makkelijker voor mij. Maar ja, ik was te moe om te versnellen en hem in te halen. Hij was te ver om te roepen. Dus moest ik wel alleen verder.

Gelukkig was er de Liefair, waar ik overheen holde. Dat gaf even wat afleiding. Het leek gezellig met best wel leuke kraampjes. Daarna moest ik toch weer alleen verder. Het was een heel eind naar huis. Maar het moest natuurlijk toch. Ik was blij toen ik er was.

er stevig tegenaan

Zin of geen zin, gelopen moet er worden. Dus plande ik een paar dagen in met veel kilometers. Ik zou vrijdag 20 doen, dan zondag 30 en dan het marathonschema weer oppakken.

Maar zoals altijd liep het toch weer allemaal anders.Vrijdag moest ik namelijk wel 100 keer met meubels, spullen en andere troep een trap op en aflopen. Het duurde allemaal wat langer dan verwacht en ik vond mezelf al zo moe hiervan dat ik die dag niet meer hoefde te lopen van mezelf.

Dus moest ik zaterdag de 20 km doen. Het werden er 22 in een iets te hoog tempo. Door het wandelen in de bergen en het hollen in de Toscaanse heuvels heb ik meer kracht gekregen en vlieg ik voor mijn gevoel zo ongeveer over de Drentse vlakke wegen. Dus ga ik al snel te hard. Dit was ook nog zo bij de loopgroeptraining van zondag. Ik liep lekker snel, maar toch hield ik me nog in, met het oog op de 30 km die dan dus op maandag moest worden gelopen.

Deze 30 gingen best. Het tweede uur was zwaar, maar het derde uur ging het niet slechter. Ik was ook heel erg langzaam begonnen (HF rond 135)  omdat ik eerlijk gezegd nog moe was van de twee voorgaande dagen. Maar dus toch gedaan. Wel vroeg ik me onderweg af waarom ik eigenlijk zo graag een marathon wilde lopen. Misschien moest dit maar de laatste marathon zijn, voorlopig?? Maar deze gedachten druk ik maar stevig weg, voor nu tenminste.

Helemaal geen zin meer

Ik ben weer thuis na een dikke twee weken vakantie. Eerst een paar dagen stevig bergwandelen in Zwitserland, daarna uitrusten in Italië. Natuurlijk gingen de hardloopschoenen mee in de tas en ze zijn ook gebruikt. Ik heb drie keer ruim 1 ½ uur gerend over de Toscaanse heuvels en paden.

Maar nu ben ik dus weer thuis en heb ik al een week niet hardgelopen en ik heb nog steeds geen zin. Ik heb goede redenen om niet hard te lopen: eerst waren er twee reisdagen in de auto, met ’s avonds nog tent opzetten, koken en eten en toen was het donker. Daarna was ik thuis en moesten alle vakantiespullen worden opgeruimd en de volgende dagen moest er in huis worden geklust omdat dochterlief de kamer van oudste zoon wil die verhuist naar Delft.

Maar dit zijn natuurlijk allemaal maar smoezen: wie wil lopen, zal lopen. Ik wil blijkbaar niet. Maar ik moet wel als ik in Amsterdam een marathon wil lopen. En dat wil ik wel.

Dus dinsdagavond om half 9, toen ik het lopen echt niet meer kon uitstellen, een dikke 10 km gelopen. Het ging wel lekker, wat ook wel logisch is na een week rust. En woensdag heb ik me weer naar de loopgroep begeven, waar ik best goed liep (redelijk snel) maar waar het niet erg fijn voelde. Maar dat zal wel komen doordat ik te kort van te voren had gegeten omdat we laat uit Delft terug waren, waar mijn zoon dus nu op kamers woont.

weer opgeknapt

Gelukkig ging het dinsdag al beter. Ik had geen last meer van mijn maag, was alleen nog slap en had nog niet veel eetlust.

Dus toen het woensdagavond was, besloot ik toch maar met de loopgroep mee te gaan doen. Ik heb 6 keer 850 meter door het bos gelopen. Dat ging prima: lekker snel (alles tussen de 3.30 en 3.45 gelopen) en makkelijk. Nouou, de laatsten deden wel wat meer pijn, in de benen dan, met mijn maag ging alles goed.

30 in de vroege ochtend

Om 7 uur 's morgens had ik afgesproken om 30 km te lopen, samen met C, die bij mij in de straat woont. Voor haar werd het de eerste 30-er. En ze deed het heel goed!

We begonnen heel rustig aan. Mijn HF bleef meestal onder de 140. En het was heerlijk zo vroeg op de dag. Bijna geen verkeer, vogels en andere dieren (hazen) nog actief en de lucht nog fris. De temperatuur ook nog prima, tot het eind heb ik het niet te warm gehad.

Halverwege even gestopt om wat te drinken en een koek te eten en toen weer verder. Na 20 km werd ik wel moe. C volgens mij nog niet: die liep nog vrolijk te kletsen. Ik zei geloof ik steeds minder terug. We waren ook sneller gaan lopen, volgens C's horloge was ons gemiddelde van 10,3 naar 10,4 gegaan. Na een km of 25 nog heel even gestopt om de rest van de koek op te eten. Toen was het nog maar een km of 7 naar huis. Deze gingen eigenlijk weer prima en waren zo voorbij. Ik was door mijn dip heen.

's Middags merkte ik niet veel meer van mijn 30 km. Ik was al best hersteld. Zondag bij de loopgroep ook geen last van spierpijn of zo. Wel heel rustig aan gedaan omdat ik gewoon geen zin had in snelle stukken. Ik ben verbaasd dat ik blijkbaar zomaar weer die 30-ers aankan. Ik heb dit na oktober (Amsterdam Marathon) niet meer gedaan, maar kan het dus zomaar weer oppakken.

Zondagavond kreeg ik helaas erg veel last van mijn maag. De  hele nacht heb ik hier ontzettend veel pijn aan gehad, ik heb niet geslapen. Bij de dokter medicijnen gehaald en de hele maandag kon ik alleen maar heel stil op de bank liggen vanwege de pijn en de misselijkheid. Pas 's avonds knapte het iets op. Vandaag (dinsdag) lukt het pas weer om iets te eten en is de pijn nagenoeg verdwenen. Aan lopen moet ik nog even niet denken....

ruim drie uur

Het was woensdag warm. De hele middag zat ik lekker in de tuin te genieten van het mooie weer, luisteren naar de Tour de France op Hilversum(eigenlijk natuurlijk radio) 1. Ik vind het volgen van de TdF via Radio TdF veel leuker dan het te kijken op de TV. Al in mijn jeugd luisterde ik met mijn broer naar Radio TdF. Ik vind het leuk dat de tunes, en de muziek nog nagenoeg onveranderd zijn gebleven. Bovendien vertellen de verslaggevers van Radio TdF veel enthousiaster over de wedstrijd dan die van de TV. Ik vind het TV-commentaar ongelooflijk slap en emotieloos.

Maar goed, aan de middag kwam al vroeg een einde, want ik moest om 7 uur weg, dus om 6 uur eten, dus om 5 uur gaan beginnen met koken.

Om 7 uur vertrok ik lopend naar de looptraining. Onderweg viel het me al op hoe warm het eigenlijk nog was. Ik had ook nog moeie benen en wat spierpijn van de afgelopen week. Ik deed het maar heel rustig aan, maar kwam toch bezweet en met een rood hoofd aan bij VV Roden.

Hier kon ik nog even uitrusten en toen kwamen er een paar dames die ik training zou geven. Dat was leuk. Het waren enthousiaste beginnende lopers. Voor het eerst gaf ik een hele training. De dames vonden het leuk en bedankten mij na afloop. Ik kwam mooi uit qua tijd: precies om half 9 waren we weer terug bij het startpunt. We hadden lekker door het bos gelopen, waar het gelukkig minder warm was.

Na het geven en meelopen van deze training, holde ik door naar mijn eigen training. Hier was ik precies op tijd om een piramide van snelle stukken mee te lopen. En snel ging het weer. Alleen de laatste 3, 2 en 1 minuut wilden mijn benen niet echt meer. Ook wel logisch: ik was toen al 2 1/2 uur bezig geweest met lopen.

Aan het eind van de training moest ik natuurlijk ook weer naar huis lopen. Gelukkig liep C. die bij mij in de straat woont met mij mee, bijna helemaal naar huis want ik was erg moe geworden. Al kletsend gingen de drie kilometers voorbij. Aan het eind was ik geloof ik zo moe dat ik alleen maar af en toe 'ja' zei op haar verhaal. Zo herinner ik het mij.

Nu twee rustdagen en dan wil ik zaterdag weer 30 km lopen. Heel langzaam want ik denk dat ik dan behoorlijk moe zal zijn omdat ik de afgelopen week al 95 km heb gelopen.

15 in de warmte

Vanmorgen vol goede moed vertrokken. Het ging lekker. Na een uur dacht ik dat ik ook wel een rondje van 20 km ervan kon maken, zo lekker ging het toen nog. Maar ik besloot dit niet te doen, aangezien ik morgen training ga geven en zelf ga trainen en als ik hier dan ook lopend naar toe ga, dan kom ik wel aan de 20 km. Dat hoeft dus vandaag niet. Bovendien moet ik deze week niet al te moe worden voor de activiteiten die volgende week gepland staan.

Ik had het paadje dat mij in een klein half uur naar mijn huis zou leiden nog niet genomen of het werd warm en zwaar. Ik ging steeds langzamer lopen. Gelukkig groeiden in de berm veel paardenbloemen die ik wel moest plukken voor onze konijnen. Dus ja, toen moest ik ook wel even stil staan, natuurlijk.

Na 1 1/2 uur was ik weer thuis, waar ik, na eerst een tijdje met koude thee in de schaduw te hebben doorgebracht, verder de hele middag in de tuin in de zon heb gezeten, luisterend naar de Tour de France en lezend in mijn boek.

Volop Energie

Na de 30 km van donderdag, nam ik vrijdag maar een rustdag. In de loop van de middag voelde ik de spierpijn in mijn bovenbenen opkomen. Het was toch wel wat ver geweest, blijkbaar, die donderdag. Maar echt moe was ik niet.

Voor zaterdag had ik 20 km gepland. Maar door de spierpijn had ik twijfels of dit niet te veel zou zijn.
---
Eigenlijk vind ik deze zin niet kloppen. 20 km is niet te ver. Dat kan ik altijd wel lopen als het maar niet snel hoeft. Of ik het volhoud is een mentale kwestie. Ik ben ervan overtuigd dat je altijd nog wel een kilometer verder kan of een stapje harder als je dat wil. Dat je dit niet doet, is een besluit dat je op een gegeven moment neemt omdat het teveel pijn gaat doen.  Ergens is natuurlijk wel een grens: op een gegeven moment is de energie wel echt op. Maar volgens mij ligt die grens (bij mij althans) behoorlijk ver en heb ik hem nog maar een paar keer in mijn leven bereikt. Als dit al zo was, toen.
---
De zin moet dus zijn: Door de spierpijn wist ik niet of deze 20 km prettig (prettig is geen goed woord, misschien moet het zijn: acceptabel) zouden verlopen. Ik koos mijn route dus zo, dat ik ook na 10 of 15 km een shortcut naar mijn huis zou kunnen nemen voor als verder lopen te moeizaam werd of teveel pijn zou gaan doen (waarbij ik dus zelf besluit wanneer de moeizaamheid of de pijn teveel was. Dus het is geen fysieke toestand, maar een mentale. Nu genoeg hierover gezeurd).

Het begin ging nog wat moeizaam. Ik had last van een suikerdip omdat ik ongeveer een half uur na het ontbijt vertrok. Maar dit trok na een half uur weg en toen liep ik prima. Niks shortcut, maar gewoon 20 km gelopen. Mijn benen en lijf wilden steeds snel gaan lopen, maar dat mocht niet van mij, dus ik heb dit maar af en toe kleine stukjes gedaan. Moe maar voldaan kwam ik thuis, waar de spierpijn verminderd leek te zijn.

Zondag toch maar naar de loopgroep gegaan.  Ik voelde de spieren in mijn bovenbenen wel weer wat meer, dus ik hoefde van mezelf niet zo snel te lopen. Op het programma stond 12 keer 2 minuten en maar deze gingen zo makkelijk dat ik toch gewoon snel liep. Ik was verbaasd over mezelf. Waar komt al deze energie ineens vandaan?

weer 30 km

In alle vroegte vertrokken, om kwart voor zeven. Eerst een stukje fietsen naar het beginpunt en toen de hele mooie route via Langelo naar het Noordsche Veld, naar Zeyen en via Peest en Steenbergen terug naar de fiets. Totaal is dit 30 km, maar stiekem denk ik ietsje meer. Ik liep lekker rustig aan, totaal 2 uur en 55 minuten. Een keer even gerust om wat te eten en te drinken.

Het ging goed. Het laatste uur begonnen mijn bovenbenen wel pijn te doen, maar niet erg. Het laatste half uur heb ik versneld, dit ging haast vanzelf, ik hoefde daarvoor alleen maar op te houden met op mijn hartslagmeter te kijken. De rest van de tocht deed ik dat steeds wel en dan was regelmatig mijn hartslag te hoog en moest ik mijn tempo minderen. Het was fijn dat ik dat op het eind niet hoefde te doen, maar gewoon lekker kon doorhollen.

De rest van de week had ik niet veel gelopen, alleen twee keer naar Groningen gefietst en gisteren de hele dag in Amsterdam gelopen, in het Rijksmuseum (erg mooi!!) en wat gewinkeld daar. Ik was even bang dat ik door al dat geslenter gisteren minder fijn zou lopen vandaag, maar ik heb er niks van gemerkt. Nou ja, misschien de zere bovenbenen van het laatste uur.

Verder vooral heel erg genoten van de rust en stilte van deze route en van het vroege tijdstip.

hollen in de hitte

Zaterdag een speciale training op de baan in Assen.

Het was warm, erg warm zelfs vond ik. De 5-3-5-3-5 minuten gingen zwaar omdat ik de 20 km van vrijdag nog in de benen had. Mijn tempo werd steeds trager. Tussendoor snel even een paar slokken drinken hielp maar een klein beetje.

Pffff.

weer bijna 2 uur gelopen

Vrijdag aan het einde van de middag had ik gepland om te gaan lopen. Dat kon mooi, 's ochtends de kinderen nog even zien en later hun rapporten bekijken, dan eten, 's middags dochter geholpen met het opknappen van haar kamer en zoon met het aanvragen van studiefinanciering en toen was het vier uur en tijd om te gaan lopen.

Ik begon heel rustig, want het was warm. Vogels floten, de zon scheen, ik had een mooie route uitgekozen en omdat ik zo rustig aan liep, was het niet te warm, maar gewoon lekker.

Na een uur en 50 minuten was ik weer thuis, waar mijn zoon aan het koken was begonnen en ik alleen maar hoefde te gaan zitten met een paar bekers drinken en toen het eten klaar was, kon ik zo aanvallen. Super toch!

baantraining

Normaal niet mijn favoriete training, maar gisteren ging het gewoon supergoed op de baan. Na het inlopen eerst 1000 meter op z'n snelst. Ik deed er 3.43 over. Hier was ik blij mee, dit is namelijk net zo snel als ik jaaaaren geleden liep. En aangezien ik in de Baanbreker las dat de aftakeling na je 35e er behoorlijk inhakt, vond ik dit een hele prestatie. Zou die aftakeling voor mij misschien niet opgaan???? Maar voor mijn gevoel had die 1000 nog sneller gekund. Ik voelde dat het niet optimaal ging en de anderen die altijd ongeveer dezelfde snelheid als ik lopen, kon ik niet bijhouden. Maar ja.

Na deze snelle kilometer werd van ons verwacht dat we nog eens 12 keer 200 meter snel zouden lopen. En deze 200 meters gingen steeds lekkerder en sneller. De snelste in 37 seconden. Zonder dat ik er moe van werd. Super gewoon. Mijn benen gingen vanzelf, het deed nergens pijn en na een korte rust ging de volgende weer net zo makkelijk. Zo zou ik het als loopsters altijd willen hebben.

voet weer beter

Ik ben net terug van drie dagen Gent. Wat een prachtige  stad! Vantevoren maakte ik me zorgen over het vele lopen in de stad. Maar het viel reuze mee. Ik voelde het wel, maar het werd niet erger, nee de pijn verminderde zelfs.

In het hotel was ook een fitness. Dus daar heb ik gebruik van gemaakt.  Voor de zekerheid een combi gemaakt van fietsen en lopen. Maar het ging goed. De eerste dag een half uur gelopen, op verschillende snelheden en verschillende hellingen. Geen last van m'n voet. Dus de tweede dag langer gelopen: 40 minuten, zonder pauze, ook weer met wisselende snelheden en hellingen.

Ik vond het leuk. Op de loopband kun je mooi heel precies je snelheid en helling invoeren en precies dat doen wat je in je hoofd hebt. Ik moet er niet aan denken altijd op een loopband te lopen, maar zo af en toe vind ik het best leuk.